The Neon Demon
Ο σκηνοθέτης του «Drive» και «Only God Forgives» επιστρέφει με ένα πιο μεστό έργο, που προσωπικά βρήκα καλύτερο από τα προηγούμενα δυο του, αν και κατάφερε να διχάσει ανά τον κόσμο κριτικούς και θεατές. Μια νεαρή όμορφη παιδούλα αφήνει την επαρχία για να πάει στην πόλη, να κυνηγήσει το όνειρο της να γίνει μοντέλο. Μένοντας σε ένα φτηνό μοτέλ συναντά περίεργους ανθρώπους που όλοι την τρώνε με τα μάτια …κι όχι μόνο. Όπλο της η νεανική της ομορφιά και η αθωότητα της, το ένστικτο όμως γρήγορα θα νιώσει ότι μπήκε σε εμπόλεμη ζώνη, καθώς για να ανέβει θα κληθεί και η ίδια να μεταμορφωθεί.
Με το αγαπημένο του art στοιχείο και τα νίον φώτα να χτίζουν το περιβάλλον του, ο Ρεφν εδώ παίρνει το χρόνο του. Καταπιάνεται με τον αδηφάγο κόσμο της μόδας, τη ματαιοδοξία της ομορφιάς και τις μοναχικές ανθρώπινες ψυχές και μας χαρίζει ένα ιδιαίτερο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα, που φέρνει στη μνήμη (χωρίς να το συγκρίνω μαζί τους) το Mulholand Drive του Λιντς και το Black Swan του Αρονόφσκι.
Έχοντας καλό καστ στη διάθεση του, ο Ρεφν επιχειρεί ένα αργό και αισθησιακό θρίλερ, που το ντύνει ατμοσφαιρικά με ηλεκτρονική μουσική. Πετυχαίνει μια καθηλωτική ατμόσφαιρα, που μαγνητίζει το θεατή, τον υπνωτίζει και τον κρατά στο σύμπαν του καθ’όλη τη διάρκεια. Πως να μη το κάνει άλλωστε όταν κάθε κάδρο του είναι ένα έργο τέχνης από μόνο του κι ας έχει υπερτονισμένο το στοιχείο της αυταρέσκειας. Εξάλλου, για το χώρο της μόδας μιλάμε. Υπέροχη φωτογραφία και κουστούμια, παιχνίδια με καθρεφτισμούς και φώτα, αποτελούν όλα εργαλεία του δημιουργού για να μας πει αυτό το αρρωστημένο παραμύθι του.
Αυτή τη φορά δεν έχει τον συνήθη πρωταγωνιστή του, Ράιαν Γκόσλινγκ, το κενό όμως το καλύπτει η δυνατή κεντρική ερμηνεία της Έλι Φάνιν, που παίζει με απλότητα αλλά γεμίζει άνετα το κάδρο. Τη νεαρή ηθοποιό είχαμε παλιότερα σε Super8 και Maleficent, όπου έπαιζε την χαρωπή παιδούλα. Πέρσι, ανέλαβε τον κεντρικό ρόλο στο About Ray, μιας έφηβης που αποφασίζει να αλλάξει φύλο και να γίνει αγόρι, με Ναόμι Γουότς και Σούζαν Σάραντον να την πλαισιώνουν. Στο the Neon Demon όμως καλείται πρώτη φορά να βγάλει τη θηλυκότητα της, με το 20th Century Women να ακολουθεί το 2017. Ο Καρλ Γκούζμαν, πρωταγωνιστής του Love του Γκάσπαρ Νοε, εδώ παίζει και ντυμένος, ενώ οι υπόλοιποι, το διαβολικό δίδυμο Μπέλα Χαρτκόουτ και Άμπεϊ Λι, παρέα με την Τζένα Μαλόουν κι ο Κιάνου Ριβς σε μικρό ρόλο έκπληξη, όλοι συντάσσονται ομαλά στις οδηγίες του σκηνοθέτη δημιουργού.
Στον Ρεφν αρέσει να διασκεδάζει με καταστάσεις και παιχνίδια μυαλού. Ο κίνδυνος είναι σιωπηρός αλλά υποβόσκει συνεχώς, στα βλέμματα, στη σιωπή ή στους διαλόγους. Οι διάλογοι, που συχνά μπορούν να έχουν διπλή ερμηνεία, όπως της αρχικής σκηνής στην τουαλέτα του κλαμπ. Εδώ, όμως είναι και το σημείο που χωλαίνει περισσότερο η ταινία, δηλαδή στο σενάριο, μιας που είναι για άλλη μια φορά αρκετά απλοϊκό, χωρίς ιδιαίτερο βάθος. Μπορεί λοιπόν να εμπνέεται και να μας δίνει υπέροχες εικόνες, όμως από την αρχή καταλαβαίνεις που θέλει να καταλήξει, πράγμα που ίσως δεν ίσχυε τόσο στις προηγούμενες δυο δουλειές του. Φυλάει κάποιες μικρές εκπληξούλες για το τέλος, αλλά είναι φανερό ότι ήθελε πολύ περισσότερα για να κερδίσει το πιο απαιτητικό κοινό. Ίσως θα έπρεπε στο μέλλον να δοκιμάσει να κάνει κάτι με πιο δεμένο σενάριο. Παρόλα αυτά, αν και στο τέλος του the Neon Demon δε θα βγούμε σοφότεροι, έχουμε απολαύσει το ταξίδι, από έναν σπουδαίο κινηματογραφιστή.
Ένας εναλλακτικός μύθος μιας σύγχρονης Χιονάτης με παρθένα ομορφιά, που έχει απέναντί της όχι μόνο κακιές μάγισσες και κυνηγούς, αλλά και τον ίδιο τον καθρέφτη.
