Θεϊκό Κόλπο (The Priest’s Children)
Μπαίνοντας στην αίθουσα περίμενα να δω μια κωμωδία. Ελάτε τώρα, ακούστε υπόθεση: ο πρωταγωνιστής νεαρός ιερέας φτάνει σε ένα πανέμορφο απομονωμένο νησί της Κροατίας όπου οι κηδείες ξεπερνούν κατά πολύ τους γάμους και τις βαφτίσεις. Καλείται, λοιπόν, να βρει τρόπο να χτυπήσει την υπογεννητικότητα και παράλληλα να μη θεωρείται η πώληση προφυλακτικών αμαρτία. Συνωμοτώντας με τον περιπτερά βρίσκουν έναν «χριστιανικό» τρόπο να βάλουν ξανά τα πράγματα στο δρόμο του Θεού.
Και ναι, η ταινία είναι κωμωδία. Είναι από αυτές τις ταινίες που σου προκαλούν αβίαστα το γέλιο, τόσο με τις καταστάσεις που παρουσιάζουν, όσο και με το πώς τις παρουσιάζουν. Ένας ήρωας που θέλει το καλό, αλλά είναι τόσο αφελής ώστε να μην μπορεί να διαχειριστεί τις συνέπειες.
Σε αυτές τις συνέπειες θέλω να σταθώ. Γιατί εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν και η ταινία του Βίνκο Μπρέσαν σοβαρεύει μαζί τους. Ανάμεσα στα «αθώα» αστεία, ανάμεσα στις γραμμές λέγονται πολύ σοβαρά πράγματα: για το να είναι κανείς γονιός, για την τρέλα, για τα λάθη, για τη μετάνοια, για την εκκλησία -κυρίως για την εκκλησία- (φοβερή η σκηνή που φτάνει στο λιμάνι ένα τεράστιο κότερο και όλοι αναρωτιούνται αν το έχει κανένας διάσημος ή μαφιόζος, μόνο και μόνο για να αποκαλυφθεί ο… επίσκοπος!)
Οι καταστάσεις γίνονται όλο και πιο δραματικές. Ίσως για να φανεί ότι ένα αθώο ψέμα, δεν είναι ποτέ ένα αθώο ψέμα και ότι μια αμαρτωλή αλήθεια θα είναι πάντα μια αμαρτωλή αλήθεια.
Μετά από όλα αυτά, δεν ξέρω αν έχει νόημα να μιλήσω για τις ερμηνείες (υπέροχες), το σκηνικό (η τρέλα φέρνει λίγο σε χωριό του Αστερίξ) ή την φρεσκάδα της σκηνοθεσίας.
Αυτή η ταινία, όπως είναι ακριβώς, αν ήταν αγγλόφωνη σίγουρα θα σάρωνε και μπορεί να είχαμε και υποψηφιότητες για όσκαρ! Ο «παπάς που τρυπά τα προφυλακτικά» είναι μια πολύ καλή ταινία γιουγκοσλάβικης σχολής Κουστουρίτσα, με μαύρο χιούμορ κοντά στη δικιά μας ψυχοσύνθεση. Τη δύναμη της την αντλεί από το προσεγμένο σενάριο που δεν αφήνει τίποτα ανέγγιχτο, αλλά πάνω από όλα την εκκλησία. Απολαυστικό από την αρχή ως το τέλος.
