Ο απρόβλεπτος κύριος Σπίβετ
Ο Ζαν Πιέρ Ζενέ προσπαθεί να επιστρέψει σε μονοπάτια που γνωρίζει από την Αμελί, αλλά αυτή τη φορά φτιάχνει μια καθαρόαιμη αμερικανική περιπέτεια, ένα road-movie με ήρωα μια δεκάχρονη ιδιοφυΐα.
Ο Τ.Σ. Σπίβετ, εφευρέτης και ιδιοφυΐα στα μαθηματικά πρόκειται να βραβευτεί από το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν για μία εφεύρεσή του. Αποφασίζει να το σκάσει από το σπίτι του, χωρίς να το πει στους γονείς του και ξεκινά ένα οδοιπορικό από τη Μοντάνα προς την μεγαλούπολη, κουβαλώντας στους ώμους τους ένα μεγάλο βάρος…
Ο Ζενέ δημιουργεί μια τρυφερή, αισιόδοξη ταινία, χωρίς να ξεχνά να χρησιμοποιεί το δραματικό στοιχείο όπου κρίνει απαραίτητο. Υιοθετεί τις τρεις διαστάσεις, με τρόπο ιδιαίτερα επιτυχημένο. Χρησιμοποιεί μεγάλα κάδρα, φωτεινές συνθέσεις για να δείξει τις απέραντες εκτάσεις της Μοντάνα, ενώ εμπεριέχει και μια αίσθηση του δυσοίωνου.
Επηρεασμένος από τις δημιουργίες του Τιμ Μπάρτον –ίσως όχι τυχαία βλέπουμε στον ρόλο της μητέρας, τη σύζυγο και μούσα του Μπάρτον, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ-, αλλά και από το geeky σινεμά του Γουές Άντερσον, η ταινία του Ζαν Πιέρ Ζενέ δεν προσφέρει κάτι καινούριο, αλλά αποτελεί μία ευχάριστη επιλογή για θερινό σινεμά.
Η ταινία ακολουθεί πιστά τις συμβάσεις του είδους: νεαρό αγόρι το σκάει από το σπίτι για να ζήσει μια περιπέτεια και διασχίζει σχεδόν ολόκληρη τη χώρα. Θα έχει να αντιμετωπίσει φανταστικούς και πραγματικούς κινδύνους, την υπεραισιοδοξία του, τη μοναξιά του, την καχυποψία μιας μάλλον αχώνευτης διευθύντριας και ένα οικογενειακό μυστικό.
Ο Κάιλ Κάτλετ είναι μια αποκάλυψη. Όσο συγκινητικός χρειάζεται, όσο αστείος χρειάζεται, όσο ξερόλας χρειάζεται. Στους ώμους τους πέφτει το βάρος ολόκληρης της ταινίας και καταφέρνει να βγάλει τον σκηνοθέτη ασπροπρόσωπο. Έχει τη βοήθεια της Έλενα Μπόναμ Κάρτερ και της Τζούντι Ντέιβις, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν την χρειάζεται και οι κυρίες δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό στο οποίο μάς έχουν συνηθίσει.
Το πιο δυνατό και ενδιαφέρον κομμάτι είναι το μοναχικό ταξίδι του αγοριού και τα κόλπα που σκαρφίζεται, με το τελευταίο μέρος να γίνεται το πιο αδύναμο και να καταλήγει στο βαρετό.
Τελικά να τη δω;
Ο Ζαν Πιέρ Ζενέ δημιουργεί ένα κλασικό θέαμα για όλη την οικογένεια με λίγο πιο ενήλικα θέματα στην καρδιά του. Καταφέρνει να την κάνει φαντασμαγορική και τρυφερή. Θα τη θέλαμε και λίγο πιο παράξενη, όχι τόσο κλασική –τουλάχιστον σεναριακά-, αλλά αναγνωρίζουμε την προσπάθειά της να αγγίξει την καρδιά μας.
