Καθηγητής με το Ζόρι (The Rewrite)

Ένας πρώην σεναριογράφος του Χόλιγουντ που πλέον δεν είναι τόσο επιτυχημένος όσο παλαιότερα, αναγκάζεται να δεχθεί  μία δουλειά ως καθηγητής σεναρίου σε κάποιο αμερικάνικο κολέγιο. Αν και αρχικά απρόθυμος, στην πορεία θα βρεθεί αντιμέτωπος με διάφορες εκπλήξεις.

Μπορεί ο Χιου Γκραντ να ερμηνεύει τον καθηγητή σεναρίου, ο ίδιος, όμως, είναι «δάσκαλος» της ρομαντικής κομεντί. Επιστρατεύοντας ένα μείγμα γλυκύτατου άγχους και ανεπιτήδευτης γοητείας, καταφέρνει να κάνει τον θεατή να τον συμπαθήσει, ακόμα και να τον ερωτευτεί. Βέβαια, το The Rewrite δεν αποτελεί μία ρομαντική κομεντί και σε αυτήν ο Χιου Γκραντ δεν είναι ο απόλυτος ρομαντικός πρωταγωνιστής. Βαδίζοντας πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει το δραματικό από το κωμικό, η ταινία αφηγείται αυτό που υποδηλώνει ο αγγλικός τίτλος της: την προσπάθεια ενός ανθρώπου να ξαναγράψει τη ζωή του, να βρει ξανά τα συστατικά που του έδιναν την όρεξη για ζωή.

Μπορεί στην ουσία του, το σενάριο να μοιάζει έως και απλοϊκό. Στην πραγματικότητα υπάρχει κάτι συγκινητικό στον αγώνα ενός ανθρώπου να βρει ξανά τον εαυτό του. Προσφέροντας μια σχετικά ειλικρινή αποτύπωση του Χόλιγουντ -αν δεν κάνεις επιτυχία είσαι καταδικασμένος στη λήθη-, η ταινία είναι μία ιστορία για ανθρώπους που προσπαθούν να ξανασυνδεθούν με τα πάθη τους.

Αρχικά, η προσπάθεια αυτή επικεντρώνεται στον ίδιο τον ήρωα της ταινίας και στις προτεραιότητές του (προς τιμήν του μέχρι το τέλος της ιστορίας κατανοεί ότι αυτό που του φταίει είναι τα δικά του θέλω και τα δικά του λάθη). Σε αυτό το επίπεδο η ταινία επιτυγχάνει τον στόχο της. Στην ανάπτυξη του βασικού ρομάντζου όμως ανάμεσα στον χαρακτήρα του Χιου Γκραντ και εκείνον της Μαρίσα Τομέι, νομίζω ότι αποτυγχάνει και γιατί δεν του δίνει τον χρόνο και τον χώρο για να αναπτυχθεί, αλλά και γιατί η ταινία δεν το χρειάζεται πραγματικά.

Στους δεύτερους ρόλους ξεχωρίζει ο Τζέι Κέι Σίμονς, σε έναν ρόλο τελείως διαφορετικό από αυτόν που έπαιξε στο Whiplash -εκείνον ενός τρυφερού οικογενειάρχη. Παρ’ όλο, όμως, που ο Χιου Γκραντ χρειάζεται πολλούς χαρακτήρες γύρω του, στο τέλος όλα γυρίζουν σε εκείνον: η δική του ενέργεια και δυναμική είναι που δίνουν ώθηση στην ταινία και την κάνουν καλύτερη από τον μέσο όρο αδιάφορων ρομαντικών ταινιών.

Τελικά να τη δω;

Ταινία με ευαισθησίες, δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά η ευαισθησία του Χιου Γκραντ κάνει την εμπειρία ενδιαφέρουσα.