Το ξέφωτο ανάμεσα στους ώμους
Τϊ εύχεται ο κάθε ανυποχώρητα ονειροπόλος, παγιδευμένος στο ανθρωποφάγο, ανταγωνιστικό περιβάλλον της σύγχρονης μεγαλούπολης; Να ξεφύγει , να γλυτώσει, να πατήσει ένα κουμπί και να γίνουν σκόνη όλα και όλοι όσοι τον καταπιέζουν, τρομοκρατούν. Σωστά;
Ε, ο κύριος Γουωλτερ Μίττυ, ετών 42 και υπεύθυνος αρνητικών στο τρανό περιοδικό LIFE επί 16 συναπτά έτη, ειναι πολύ τυχερος άνθρωπος- διότι η αχαλίνωτη,ανοικονόμητη φαντασία του και ενεργή επί 24ωρου βάσεως, γίνεται πραγματικότητα μ’ ενα απροσδόκητο τροπο που μονο η πεζή κι ανέμπνευστη κατά τα λοιπά, καθημερινότητά του μπορεί να προσφέρει. Η ταινία του Ben Stiller THE SECRET LIFE OF WALTER MITTY είναι ένα χαπάκι ευφορίας με εικόνες και ήχο. Με ένα εξαιρετικό σενάριο που πριζώνει τον θεατή απ ΄τα πρώτα κιόλας πλάνα, τοιν κρατάει σε συνεχή εγρήγορση, μιλάμε για τρελή τσίτα, για να έρθει κατόπιν το υπέροχο , συγκινητικότατο φινάλε και να τον αποτελειώσει. Ο Stiller που (ξανα)αποδεικνύει πως ειναι αξιοπρόσεκτος σκηνοθέτης με καυστικό χιούμορ, παίρνει το απίθανο σεναριο (βασισμένο σε μιά ιστοριούλα του James Thurber ,εχει προηγηθεί κα η ταινία του 1947 θυμίζω με πρωταγωνιστή τον Danny Kaye, επίσης βασισμένη στην ίδια ιστορία) και φτιάχνει μία καταπληκτική ταινία , ένα ευφυέστατο κράμα κομεντί, ρομάντζου και υπαρξιακού ταξιδιού, έναν ύμνο στην άνευ όρων και άνευ ορίων φαντασία, το όνειρο (ιδίως αυτο που βλέπουμε ξυπνιοι), στην διαφορετική ζωή που ολοι ποθούμε (σιωπηλά ή φωναχτά ) να είχαμε .
Ο Stiller υποδυόμενος τον dream-machine Γουόλτερ Μίττι ειναι συμπαθέστατος κι απολαυστικός, πλαισιωμένος από ένα εξίσου καλό καστ, όπου όλοι οι ηθοποιοί βάζουν τη βελονιά τους σ’αυτο το πολύχρωμο και συναρπαστικό εργοχειρο ( βλ. πχ. την τρυφερή ερμηνεία της Shirley Maclaine, υποδυόμενη την μητέρα του Γουώλτερ και που μία συνήθειά της θ’ αποβεί εντελως καθοριστική για το εργασιακό του μέλλον, την γλυκύτατη Kristen Wiig να δίνει την απαραίτητη ρομαντική πινελιά κα πάνω απ΄όλους τον φωτογράφο Σον Ο’ Κόνελλ,ο Sean Penn να δινει μέσα σε μιά ολιγόλεπτη σεκάνς ρεσιτάλ στυλ.
Ο φωτογράφος που σε πείσμα των ψηφιακών καιρών και συνηθειών, επμένει να φωτογραφίζει με φιλμ, ο φωτογράφος που κάνει πάντα του κεφαλιού του και γιαυτο “τραβάει” υπέροχες φωτογραφίες. Ο φωτογραφος που βλέπει στο προσωπο του Γουώλτερ τον άνθρωπο της απόλυτης εμπιστοσύνης του, αυτόν που φέρνει το έργο του εις πέρας (εκπληκτική , μέγιστης συναισθηματικής βαρύτητας η σκηνή της συνάντησής τους), και βέβαια το εξαιρετικό κα συγκινητικότατο φινάλε , ένας φόρος τιμής στους αφανείς που εργάζονται σκληρά , αλλά ελάχιστοι τους το αναγνωρίζουν.
Με το πανέξυπνο και τόσο ιντριγκαδόρικο σεναριακό εύρημα της συνεχούς μετακίνησης του φωτογράφου, σαν ένα σημείο στον ορίζοντα που συνεχώς μετατοπίζεται, και της συνεχούς “καταδίωξής” του απ΄τον απελπισμένο Γουώλτερ που τον αναζητά παντού για να βρει το περίφημο αρνητικό , κατορθώνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή και παρέχει στον Γουώλτερ ένα πρώτης τάξεως κίνητρο για να κάνει επιτέλους όλα όσα ονειρεύεται και που μέχρι πρότινος τα έβλεπε μόνο στις φωτογραφίες που επμελείτο. Η ταινία του Stiller αποτελεί ένα θαυμάσιο παράδειγμα διασύνδεσης πραγματικότητας και φαντασίωσης. Δεν είναι πιά δυό χωριστοί (εχθρικοί μεταξύ τους ) κόσμοι, αλλά ειναι δυνατόν, η περίπτωση του Γουώλτερ το αποδεικνύει, να διεισδύσει η δεύτερη στην πρώτη, με συναρπαστικα αποτελέσματα. Ωραιότατη η μουσική από Theodore Shapiro (original score) , Arcade Fire και άλλους, ντύνει τα θεαματικά πλάνα της φύσης (γυρισματα έγιναν και στην Ισλανδία), και δύο απ΄τις ωραιότερες σεκάνς που εχω δεί σε ταινία – μιλάω γι αυτήν όπο ο Γουώλτερ κάνει σκεητ σ’ εναν ατέλειωτο αυτοκινητόδρομο στην Ισλανδία, και την λες και βγήκε από φιλμάκι ταξιδιωτικού γραφείου, σεκάνς του ποδοσφαιρκού αγώνα σε κάποια πεδιάδα του λεγόμενου ακυβέρνητου Αφγανιστάν.
Ο Γουώλτερ πραγματωσε το μότο του περιοδικού όπου εργαζόταν, μέχρι κεραίας. Αν μη τι άλλο, αποτελεί παραδειγμα προς μίμηση.
