Η τελειότητα αιμορραγεί

1 Οκτωβρίου, 2016 Κατερίνα Καρά

Τί μπορεί να συμβεί σε μία δεινή σέρφερ, 180μ. απ’την ακτή μιάς ονειρεμένης παραλίας; τα πάντα, ακόμη κι αυτό που αποκλείει.

Η ταινία του Jaume Collet–Serra με τίτλο THE SHALLOWS , θα ήταν άλλη μία αιματηρή περιπέτεια του σωρού, αν δεν είχε για πρωταγωνίστρια αυτό το πανέμορφο κορίτσι ονόματι Blake Lively, και τις φοβερές υποβρύχιες λήψεις του Flavio Labiano. Η πειστικότατη ερμηνεία της Lively και η εξαιρετική κινηματογράφηση που δημιουργεί και εντείνει συνεχώς το αίσθημα του φόβου, πανικού κι εγκατάλειψης (η ταινία σημειωτέον, κατά ένα μεγάλο μέρος γυρίστηκε μέσα σε δεξαμενή και έγινε μεγάλη χρήση της μπλε οθόνης , οπότε καταλαβαίνουμε τον βαθμό ψευδαίσθησης που κατορθώνει να δημιουργήσει στον θεατή), είναι τα δύο στοιχεία της που την καθιστούν εντελώς αξιοπρόσεκτη, μία απλή στην ιστορία της αλλά τόσο συναρπαστική περιπέτεια, για τη νεαρή φοιτήτρια Ιατρικής Νάνσι ‘Ανταμς απ΄το Τέξας, η οποία κατέφυγε με την ιστιοσανίδα της σε μιά «μυστική» παραλία του Μεξικού για να σκεφτεί τα επόμενα βήματά της, κι εκεί την πήρε ο διάολος, με τη μορφή ενός τεράστιου, απαίσιου και πεινασμένου λευκού καρχαρία ( οποίος στην πραγματικότητα φαίνεται γκρίζος, κι είναι ολοκληρωτικά δημιούργημα του υπολογιστή).

Δεν ξέρω αν έχει τη σημασία του, το ότι παραμένει μέχρι το τέλος άγνωστη η ονομασία της υπέροχης παραλίας, όπως και το ότι ο τίτλος της ταινίας ΣΤΑ ΡΗΧΑ(ΔΙΑ) , κουβαλάει μία ειρωνεία : στα ρηχά νερά, κατά τεκμήριο δεν κινδυνεύεις, πλατσουρίζεις ανέμελα κ.λ.π. Να όμως που ακριβώς σε τέτοια νερά η πανέμορφη Νάνσι χρειάζεται να επιστρατεύσει όλες τις διανοητικο-σωματικές ικανότητές της, προκειμένου να επιβιώσει.

Η Blake Lively είναι χάρμα οφθαλμών, ζωντανή διαφήμιση των γυναικών της Καλιφόρνια, ένα τέλειο δείγμα ομορφιάς, εξυπνάδας, αυτοσχεδιασμού, ψυχραιμίας και τελικά αντοχής, αν σκεφτούμε τι υφίσταται στην 1 ώρα και 20 λεπτά που διαρκεί η ταινία. Ας πούμε εδώ παρενθετικά, ότι τώρα είναι ισοπαλία με τον σύζυγό της Ryan Reynolds, ο οποίος είχε επίσης δώσει «παράσταση για έναν ηθοποιό» στο εξαιρετικά κλειστοφοβικό BURIED , και του οποίου ο ρόλος ήταν το αποφασιστικό έναυσμα για την ωραία Lively, να υποδυθεί τη Νάνσι. Φαντάζει αρκετά ενοχλητικό θα έλεγα, έως εξωπραγματικό το ότι ακόμα και σοβαρότατα τραυματισμένη, εξαντλημένη, μόνη και φοβισμένη, η Νάνσι δείχνει τόσο κούκλα. Ο φακός του Labiano επιμένει , σχεδόν ηδονοβλεπτικά στο άψογο κορμί της, το πολύ όμορφο πρόσωπό της (βλέπουμε,ακόμα και πόσο φροντισμένο πεντικιούρ-μανικιούρ έχει), αλλά αυτή η λατρεία προς την εμφάνισή της δεν υπονομεύει, αντιθέτως ενισχύεται απ΄την υποκριτική της παρουσία— η Lively υποδύεται έξοχα τη νεαρή σέρφερ και το αστείο είναι πως ενώ στα end–credits αναφέρεται και το body–double της, τελικά μεγάλο μέρος των επικίνδυνων σκηνών γυρίστηκαν απ’ την ίδια και όχι τη σωσία της.

Η Νάνσι ξεκίνησε με μεγάλη αυτοπεποίθηση (αλλά καθόλου αλαζονεία) για τη μικρή εξόρμησή της, και βρέθηκε να συνομιλεί πανικόβλητη κι εγκαταλελειμένη πάνω σε βράχο μ’ έναν χαριτωμένο γλάρο,να ράβει μόνη της και χωρίς αναισθητικό, τις σκισμένες σάρκες της με ό,τι είχε πάνω της εκείνη τη στιγμή, και να μάχεται αυτό το φοβερό κτήνος με τα δολοφονικά σαγόνια και την εκνευριστική επιμονή. Η πολύ ταιριαστή μουσική του Marco Beltrami ντύνει τα πλάνα, τα οποία εναλλάσσουν την αποστομωτική ομορφιά της Νάνσι με τον διάχυτο πανικό που προκαλείται απ΄την τραγελαφική δοκιμασία της (φαίνεται, και είναι στην ουσία, τόσο κοντά η αμμουδιά, αλλά ο σοβαρός τραυματισμός της και πρωτίστως η παρουσία του ψαριού-δολοφόνου, την απομακρύνουν σαδιστικά , παίζοντας με τα νεύρα όλων). Η δημιουργία του Serra είναι μία αξιοπρεπέστατη ταινία αγωνίας κι επιβίωσης, που δικαίως νομίζω, έσκισε και εισπρακτικά. Η κούκλα Νάνσι, πίστευε πως δεν μπορεί να βοηθήσει τους άλλους, άρα δεν κάνει για γιατρός, η συγκλονιστική σκηνή όμως με την αυτό-επέμβαση, όπως κι αυτή με τον γλυκύτατο γλάρο, (της) απέδειξαν το αντίθετο.