Το διάστημα ανάμεσά μας (The Space Between Us)

Η ταινία ξεκινά με τον Γκάρι Όλντμαν σε μία α λα Στιβ Τζομπς εμφάνιση να παρουσιάζει ένα νέο πρόγραμμα εποικισμού στον Άρη. Μία ομάδα αστροναυτών καλείται να ταξιδέψει στον κόκκινο πλανήτη, μόνο που ένα λάθος της επικεφαλής της αποστολής θα αλλάξει τα δεδομένα. Η αστροναύτης διαπιστώνει ότι είναι έγκυος, αλλά η αποστολή συνεχίζεται. Όταν το παιδί γεννιέται διαπιστώνεται ότι λόγω της αλλαγής βαρύτητας, η ανάπτυξή του είναι διαφορετική, επομένως δεν θα μπορεί να επιβιώσει στον πλανήτη Γη. Ο ίδιος (Έιζα Μπάτερφιλντ) επιθυμεί διακαώς να έρθει στη Γη για να γνωρίσει την κοπέλα με την οποία μιλάει διαδικτυακά (το πώς αυτό έχει επιτευχθεί δεν ξέρω) και για να βρει τον πατέρα του.

Ο Πίτερ Τσέλσον (υπεύθυνος για μία από τις προσωπικά χειρότερές μου ταινίες των τελευταίων χρόνων, το αφελές Το Μυστικό της Ευτυχίας, Hector and the Search for Happiness) έρχεται εδώ να αναλάβει ένα sci fi ερωτικό young adult φιλμ, που θέλει να επιβάλει στον θεατή τις αναλογίες με Τα Φτερά του Έρωτα του Βιμ Βέντερς (το καταλάβαμε ο ήρωας θεωρεί ότι είναι ένας άγγελος που πέφτει για λίγο στη Γη). Και παρά το γεγονός ότι στο πρώτο μισάωρο υπάρχουν ενδιαφέροντα θέματα (πώς μεγαλώνει ένα παιδί μόνο του χωρίς μητέρα σε έναν ξένο πλανήτη; Πώς διαχειρίζεται το γεγονός ότι αποτελεί μυστικό; Πώς βρίσκει την θέση του στον κόσμο;) από εκεί και πέρα ακολουθεί το χάος. Ο γλυκανάλατος ρομαντισμός μπαίνει σε πρώτο πλάνο και η ταινία γίνεται ένας καμβάς μελοδραματισμού που καταλήγει σε ένα κρεσέντο ανοησίας.

Ο Έιζα Μπάτερφιλντ έχει έναν υπέροχο σωματότυπο (στη σκηνή όπου φτάνει από τον Άρη στη Γη μοιάζει με τεράστιο έντομο), αλλά το σενάριο και ο σχηματικός χαρακτήρας του δεν του επιτρέπουν να κάνει και πολλά. Επίσης, ο Γκάρι Όλντμαν μπορεί να θεώρησε ανακουφιστικό το γεγονός ότι θα ερμήνευε έναν γκουρού της τεχνολογίας, έναν πιο hip χαρακτήρα, αλλά σίγουρα δεν έπρεπε να το κάνει στη συγκεκριμένη ταινία.