Βόλτα στο Κενό (The Walk)
Όταν το θέαμα συναντά το μήνυμα, το αποτέλεσμα είναι το The Walk. Ένα τεχνολογικό επίτευγμα του σινεμά που καταφέρνει να συναρπάσει, να ψυχαγωγήσει, αλλά και να συγκινήσει το κοινό.
Η ιστορία του Φιλίπ Πετί έγινε ντοκιμαντέρ και πήρε Όσκαρ. Τώρα, η ιστορία του πώς ο γάλλος σχοινοβάτης κατάφερε να περπατήσει πάνω σε τεντωμένο σύρμα που ένωνε τους Δίδυμους Πύργους έρχεται στο σινεμά από τον Ρόμπερτ Ζεμέκις, σε μία ταινία που “βλέπουμε” ήδη υποψήφια για Όσκαρ στην κατηγορία της σκηνοθεσίας ή/και της καλύτερης ταινίας.
Θυμίζοντας το Hugo του Σκορσέζε -έχουν το κοινό στοιχείο ότι και τα δύο είναι θέαμα με «καρδιά»- η Βόλτα στο Κενό έχει αρκετή από την παιχνιδιάρικη διάθεση και την αποκοτιά που συνοδεύουν την ισορροπία στο σχοινί, την οποία συνδυάζει με μπόλικη δόση συγκίνησης για τους δύο πραγματικούς ήρωες της ταινίας: τους Δίδυμους Πύργους.
Χωρίς στην πραγματικότητα να κάνει καμία αναφορά στην τραγωδία του 2001, ο Ρόμπερτ Ζεμέκις καταφέρνει να στρέψει την προσοχή στους Πύργους, κάνοντας τη δική του υπόκλιση προς αυτούς. Καθώς είναι το εγχείρημα του Φιλίπ Πετί εκείνο που μοιάζει να τους ζωντανεύει, πριν καλά-καλά αυτοί ανοίξουν τις πύλες τους.
Η ταινία ξεκινά από τα πρώτα βήματα του Φιλίπ στο σκοινί και συνεχίζει με την γνωριμία του με την Άννι, τη γυναίκα που θα τον στηρίξει στο παράτολμο εγχείρημά του. Από το «πραξικόπημα» του Φιλίπ -όπως ονομάζει ο ίδιος την προσπάθεια να μπει κρυφά στους Δίδυμους Πύργους και να στήσει το σκοινί του, μέχρι τα πρώτα βήματα πάνω στο σύρμα ο δρόμος είναι μεγάλος.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθείς ίσως με ενδιαφέρον τις προσπάθειες της ομάδας -αγνοώντας κάπως τις «στημένες» προφορές-, ωστόσο δεν αισθάνεσαι ότι η ταινία έχει απογειωθεί.
Αυτό το κάνει το τελευταίο 40λεπτο. Πάνω στο σκοινί ο χρόνος μοιάζει να σταματά. Ο Ζεμέκις είναι στην καλύτερη φόρμα του, εκμεταλλευόμενος πλήρως τις δυνατότητες του 3D και της ψηφιακής τεχνολογίας. Είσαι πάνω στο σκοινί, δίπλα στον Πετί, όλη την ώρα (οι υψοφοβικοί θα έχουν πρόβλημα). Ο σκηνοθέτης, όμως, είναι «συγκρατημένος» -όπως πολύ σωστά σημείωσε και σε κάποια συνέντευξη Τύπου ο Μπεν Κίνγκσλεϊ που ερμηνεύει τον μέντορα του Φιλίπ. Δεν βάζει τον ήρωά του σε αχρείαστους κινδύνους, δεν «μπουκώνει» τον θεατή με θέαμα. Έχει πάντα, σε κάθε στιγμή της πορείας στο σκοινί, την «καρδιά» στο επίκεντρο.
Οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές της ταινίας Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ και Σάρλοτ Λε Μπον συλλαμβάνουν πλήρως το πνεύμα των χαρακτήρων τους. Ειδικά ο Λέβιτ ερμηνεύει χωρίς φόβο έναν άνθρωπο συνεπαρμένο από το όνειρο, παράτολμο, τρυφερό, αλλά σε στιγμές και εγωκεντρικό.
Η Βόλτα στο Κενό είναι μία ταινία με υπέροχο μήνυμα. Μία φαντασμαγορική υπόκλιση προς τους Δίδυμους Πύργους και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι είναι Γάλλος -δηλαδή ξένος- αυτός που βρίσκει την ομορφιά στο μπετό και στο ατσάλι, πριν καλά-καλά τη δουν οι ίδιοι οι Νεοϋορκέζοι. Και είναι ιστορίες σαν αυτή του Πετί που συνέβαλαν στο να εντυπωθούν στο συλλογικό ασυνείδητο οι Πύργοι ως αναπόσπαστο κομμάτι της Νέας Υόρκης και της ιστορίας της.
Το ότι ο ίδιος ο Φιλίπ είναι αυτός που αφηγείται την ιστορία του με φόντο τους Πύργους είναι απλά ένα ακόμα στοιχείο παιχνιδιού: ο ίδιος ο περφόρμερ, αυτός που δεν πρέπει ποτέ να αποκαλύψει τα μυστικά του, τα αποκαλύπτει μετά το τέλος του μεγάλου του «κόλπου». Στην οθόνη ο Φιλίπ είναι νέος, αλλά ο θεατής είναι σαν να ακούει τη φωνή του πολλά χρόνια μετά, έχοντας τη γνώση και την εμπειρία να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς σημαίνει μία ιστορία που εκτυλίσσεται στο παρελθόν, αλλά έχει άμεση αναφορά στο παρόν, καθώς οι Πύργοι δεν υπάρχουν πια.
Υπάρχει μία σκηνή στο μέσον περίπου της ταινίας. Ο Φιλίπ πηγαίνει από το Παρίσι στη Νέα Υόρκη με τα σύνεργα για το εγχείρημά του. Στο αεροδρόμιο τον σταματάει ένας αστυνομικός. «Τι είναι όλα αυτά;» τον ρωτάει. «Θα στήσω ένα σύρμα στις κορυφές των Δίδυμων Πύργων και θα περπατήσω πάνω του» απαντά ο Πετί. Εκείνος απλά γελάει. Και ο θεατής δεν μπορεί παρά να κάνει την πικρή σύνδεση: Αυτό που έσπευσε να τιμήσει ο Πετί, αυτό που ο αστυνομικός του επέτρεψε να τιμήσει (αφήνοντας έτσι την δημιουργία να αναπνεύσει), είναι αυτό που μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα. Δεν υπάρχει πια αστυνομικός που θα άφηνε ελαφρά την καρδία έναν «παραβάτη» να περάσει. Είναι ένας αποχαιρετισμός στην αθωότητα και ο Ζεμέκις φροντίζει να το κάνει αυτό έντονο: οι εποχές που οι αστυνομικοί έσπευδαν να συλλάβουν σκοινοβάτες έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Πλέον κυνηγούν -ή βλέπουν παντού- τρομοκράτες.
Ο Ζεμέκις, όμως, -όπως και ο Φιλίπ- υποκλίνονται σε αυτή την αθωότητα. Έστω και περασμένη.
Τελικά να τη δω;
Οπωσδήποτε. Σίγουρα σε 3D εάν δεν φοβάστε πολύ τα ύψη (εγώ είμαι υψοφοβική, αλλά άντεξα). Ένας υπέροχος φόρος τιμής σε μία Νέα Υόρκη που δεν υπάρχει πια.
Fun Trivia: Ή μάλλον όχι και τόσο fun για τους ανθρώπους που το βίωσαν. Σε πρόσφατη προβολή της ταινίας στην Νέα Υόρκη καταγράφηκαν λιποθυμίες, ακόμα και εμετοί από ανθρώπους που είχαν υψοφοβία. Ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει ότι προσπάθησε πολύ να μεταφέρει την αίσθηση του ιλλίγου στον θεατή.
