Άρχισε ο έβδομος κύκλος TWD; Διπλό το κακό!
Ο έβδομος κύκλος της δημοφιλούς σειράς the Walking Dead προβλήθηκε από το βράδυ της 23ης Οκτωβρίου, στο AMC και το δικό μας FOX, καθηλώνοντας τους οπαδούς της μπροστά στις οθόνες τους, περιμένοντας να παρακολουθήσουν το πρώτο, τραυματικό επεισόδιο…
Ο Κύκλος του Ροπάλου. Γιατί ήταν το επεισόδιο τραυματικό; Ήταν κάτι που δε περιμέναμε; Ό,τι συνέβει όλοι λίγο ή πολύ το γνώριζαν, το είχαν ψιλιαστεί ή τους το είχαν σφυρίξει τα μέσα δικτύωσης στην σποιλερ-ο-θηρία. Απλά, επειδή όλοι το περίμεναν, οι δημιουργοί αποφάσισαν να βάλουν άλλο ένα έξτρα «συστατικό», κάποιο που οι φίλοι της σειράς και των κόμικ δε θα το περίμεναν. Πράγματι, δε συνέβη έτσι ακριβώς στα κόμικ, αλλά ποιος νοιάζεται; Η σειρά σχεδόν από την αρχή ξεκαθάρισε τις προθέσεις της να τραβήξει το δικό της ξέχωρο δρόμο.
Τραύμα διαρκείας. Το μεγάλο τραύμα, για την ομάδα και τον ίδιο τον Ρικ υπερδιογκώθηκε, εξαπλώθηκε όσο μπορούσε και κάλυψε ολόκληρο το πρώτο επεισόδιο του νέου κύκλου. Ήταν ανάγκη; Θα μπορούσε να το δείξει πιο γρήγορα, να το προσπεράσει; Φυσικά. Δε το έκανε όμως, αλλά συνέχισε προσθέτοντας κι άλλη αρρώστια στο ήδη βεβαρημένο σύμπαν της. Η περιπέτεια στη σειρά συνεχώς και μειώνεται, δίνοντας χώρο στις ψυχολογικές προεκτάσεις του σεναρίου. Όλοι οι χαρακτήρες της ομάδας πέρασαν μέσα από φωτιά και ατσάλι για να φτάσουν εδώ που έφτασαν, κουβαλούν ήδη πολλά τραύματα, αλλά είναι και μισοί άνθρωποι, μισά αγρίμια. Έχουν επιδείξει τις ικανότητες επιβίωσης τους όσο και της αποτελεσματικής λειτουργίας τους ως ομάδας και δείχνουν να αξίζουν μια καλύτερη ζωή. Αυτό το άπιαστο όνειρο όμως συνεχώς μοιάζει να ξεγλυστρά μέσα από τα χέρια τους.
Σεναριακός σαδισμός και Camp. Πέρασαν σίγουρα πολλές δοκιμασίες, στο παρελθόν. Αυτή τη φορά όμως είναι η πρώτη που κατεβάζουν τα γάντια, ή πετούν λευκή πετσέτα, χρησιμοποιώντας όρους του ρινγκ. Βλέποντας τη συμπεριφορά τους στο πρώτο επεισόδιο, δε ξέρεις αν πρέπει να τους λυπηθείς ή να εκνευριστείς αφάνταστα μαζί τους. Ναι, είναι κουρασμένοι (κάποιοι ως χαρακτήρες αλλά και ως ηθοποιοί στη σειρά), αλλά θα περίμενε κανείς το ένστικτο της επιβίωσης να μην υπερνικήσει την αξιοπρέπεια τους. Τι άλλο περίμεναν σε εκείνη τη βραδιά; Είδαν ζωντανά μπροστά τους να δολοφονούνται σαδιστικά δυο μέλη της ομάδας τους, κακοποιήθηκαν όλοι ψυχικά κι έμειναν μισοί, γεμάτοι τύψεις και μίσος, υποδουλωμένοι. Μόνη χλιαρή αντίδραση του Ντάριλ, ενώ αντί ξεσπάσματος Ρικ και Νέγκαν αποχωρούν οι δυο τους για να «ξεθάψουν το τσεκούρι του πολέμου».
Ο συμβολισμός με το τσεκούρι. Ένα ακόμα σαδιστικό παιχνίδι του Νέγκαν, το εύρημα του τσεκουριού, έχει και μια μικρή αξία συμβολισμού μέσα του. Το τσεκούρι μπορεί να δώσει στον Ρικ δύναμη να παλέψει, αλλά όχι ενάντια στον δεινάστη του, αφού κρατά αιχμάλωτη την ομάδα του. Είναι απλά ένα ξύλινο ραβδί, για να το φέρει πίσω σαν καλός σκύλος στο πρόσταγμα του αφεντικού του. Ο Ρικ όμως δεν φαίνεται να έχει επιλογή ούτε στο θάνατο, αφού ο καλός αφέντης παρεμβαίνει για να εξασφαλίσει ότι θα μείνει ζωντανός, μόνο και μόνο για να τον βασανίσει. Τέλος, με αφορμή αυτό, οι δυο μεγάλοι άντρες, Ρικ και Νέγκαν, αποχωρούν, απομονώνονται οι δυο τους, ενώ παράλληλα, αποσυμφορίζουν την ατμόσφαιρα από όσα γίνονταν ως τώρα στον κύκλο του ροπάλου. Α, ευκαιρία να μπουν και λίγα ζόμπι στο πλάνο.
Υποταγή. Νομίζω η πλειοψηφία των φίλων της σειράς θα ήθελε η ομάδα να ορμήξει ατρόμητα προς τους δεινάστες της, να παλέψει μέχρι αισχάτων και να πέσει μαχόμενη, από το να παρακολουθήσει άβουλα την εξέλιξη σαν να μην ήταν εκεί. Ίσως ένας ηρωικός και γρήγορος θάνατος να είναι προτιμότερος από έναν βασανιστικό αρρωστημένο θάνατο. Αντί αυτού τελικά υπέδειξαν υποταγή, στον Νεντ, το χαρακτήρα του Νέγκαν (Τζέφρεϊ Ντιν Μόργκαν). Ο Νέγκαν ήρθε φρέσκος φρέσκος στη σειρά από το πουθενά, ένας σάτυρος δεινάστης του νέου κόσμου, γεμάτος ενέργεια και μαύρο χιούμορ, έτοιμος να λυγίσει ότι βρεθεί στο δρόμο του. Σχεδόν χορεύει με το ρόπαλο του, προσφέροντας αρρωστημένο θέαμα, προς όλους, θύτες και θύματα. Αναγκαστικό, μιας και για να ηγηθεί της πολυμελούς συμμορίας του πρέπει να είναι ο πιο ικανός, σκληρός και αμείλικτος από όλους, προτού κάποιο πρωτοπαλίκαρο αρχίσει να γλυκοκοιτά τη θέση του.
Εχθρός. Στο πρώτο επεισόδιο του έβδομου κύκλου τα πιο άκακα πλάσματα ήταν τα ζόμπι! Ήδη στους τελευταίους κύκλους οι άνθρωποι αποτελούν μεγαλύτερο κίνδυνο από τα ζόμπι, πράγμα που έρχεται σε ρίξη με το ίδιο το θέμα της σειράς που είναι τα ζόμπι. Το είχαμε πει και παλιότερα ότι τελικά οι νεκροί που περπατούν (the walking dead) είναι ο Ρικ και η ομάδα του και όχι τα ζόμπι.
Μια μικρή πρόβλεψη. Ίσως να ήταν καλύτερα η ομάδα να πέθαινε όλη εκείνο το βράδυ, να μείνει μόνο ο Ντάριλ, η Μισόν ή ο μονόφθαλμος γιος του Ρικ και να ξαναρχίσει από την αρχή, κάνοντας ένα άτυπο reboot. Η σειρά πρέπει να επανεισάγει το στοιχείο της περιπέτειας, αντί για μακροσκελείς μονολόγους και φρέσκους νέους χαρακτήρες, περισσότερα ζόμπι και ουσιαστικότερα (στο σενάριο) και όχι ως ντεκόρ. Περισσότερα εφέ και ατμόσφαιρα, όπως τα πλάνα στις έρημες πόλεις των πρώτων κύκλων και όχι low-budget με ψυχολογικές δήθεν προεκτάσεις. Το μόνο μεγάλο έξοδο που έκαναν μετά από έξι τόσο επιτυχημένες σεζόν ήταν να φέρουν τον Τζέφρεϊ Ντιν Μόργκαν! Πρέπει να το προσέξουν, αλλιώς το κοινό που ήδη έχει αρχίσει να κουράζεται θα αποχαιρετήσει άδοξα τη σειρά, απλά αλλάζοντας κανάλι.
You’ve been Warned!
