Η Θεωρία των Πάντων (the Theory of Everything)
Στις αρχές του 1963, λίγο μετά τα 21α γενέθλιά του, ο νεαρός φυσικός Στίβεν Χόκινγκ διαγνώσθηκε με μια νόσο του κινητικού νευρώνα, γνωστή και ως νόσο του Λου Γκέριγκ. Οι γιατροί τού έδιναν δύο χρόνια ζωής. Σύμφωνα με τις προβλέψεις τους, δεν θα προλάβαινε να ολοκληρώσει το διδακτορικό του. Σήμερα είναι 71 ετών.
Ο Στίβεν Χόκινγκ γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1942 στην Οξφόρδη. Είναι θεωρητικός φυσικός, κοσμολόγος, και συγγραφέας. Είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου παράλυτος και επικοινωνεί μέσω συσκευής παραγωγής ομιλίας. Το πάθος του για ζωή, έμελλε να γίνει φωτεινό παράδειγμα προσπάθειας και θέλησης για επιβίωση. Η εξέλιξη της νόσου επιβάρυνε τον Χόκινγκ με όλο και περισσότερα κινητικά προβλήματα, τα οποία τελικά τον οδήγησαν στο αναπηρικό καροτσάκι. Η νόσος τού προκαλούσε επίσης δυσκολίες στην ομιλία και,το 1985, εξαιτίας μιας τραχειοτομίας έχασε ολοκληρωτικά την ικανότητα ομιλίας. Σήμερα, μπορεί να επικοινωνήσει μέσω μιας συσκευής παραγωγής ομιλίας που κατασκευάσθηκε στο Κέμπριτζ, σε συνδυασμό με ένα λογισμικό που του επιτρέπει να επιλέγει γράμματα αξιοποιώντας τις συσπάσεις στο μάγουλό του. Πιο πρόσφατα, ο Χόκινγκ εξελίχθηκε σε υπερασπιστή του διαστήματος, υποστηρίζοντας ότι η αποίκιση του διαστήματος είναι ζωτικής σημασίας για την μακρόχρονη επιβίωση της ανθρωπότητας. Το πιο γνωστό βιβλίο του είναι Το Χρονικό του Χρόνου, το οποίο επηρέασε βαθύτατα μία ολόκληρη γενιά. Έχει επίσης γράψει τα βιβλία: Το Σύμπαν σε ένα καρυδότσουφλο, Στους Ώμους Γιγάντων, καθώς και την αυτοβιογραφία του.
Η ταινία είναι μια από τις οκτώ φετινές υποψήφιες για το όσκαρ καλύτερης ταινίας, ενώ έχει αποσπάσει υποψηφιότητες για α’ αντρικής, α’ γυναικείας ερμηνείας, διασκευασμένου σεναρίου και μουσικής. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Τζέιμς Μαρς (Ο χορός των κατασκόπων). Ο Έντι Ρεντμέιν (Επτά Μέρες με τη Μέριλιν, Οι Άθλιοι) ερμηνεύει τον διάσημο επιστήμονα και μάλιστα θεωρείται ως ένα από τα φαβορί για το φετινό όσκαρ ανδρικής ερμηνείας, ενώ την Τζέιν ερμηνεύει η Φελίσιτι Τζόουνς (Η αόρατη γυναίκα). Σε συμπρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε τον Ντέιβιντ Θιούλις και την Έμιλι Γουάτσον.
Καταρχάς, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι το Theory of Everything τιμά τον διάσημο φυσικό κάνοντας ταινία τη ζωή του ενώ αυτός είναι ακόμα εν ζωή, μια τιμή που την αξίζει πέρα ως πέρα και ως άνθρωπος και ως επιστήμονας. Ο Μαρς ρίχνει όμορφα φως στα πλάνα του έχοντας ωραία φωτογραφία και ντύνει την ταινία του με προσεγμένη μουσική. Για σκηνικό χρησιμοποιεί τα πραγματικά μέρη, ενώ μας δίνει μια καλή αποτύπωση της εποχής. H νόσος του Λου Γκέριγκ επανήλθε πρόσφατα έντονα στο προσκήνιο με το περίφημο ALS Ice Bucket Challenge.
Η ερμηνεία του Ρεντμέιν είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Ακόμα και ο ίδιος ο Χόκινγκ δήλωσε ότι σάστισε όταν τον είδε παραδεχόμενος ότι του μοιάζει απίστευτα. Την εκπληκτική μεταμόρφωση του ηθοποιού μπορείτε να την αντιληφθείτε αν δείτε οποιαδήποτε άλλη ταινία του. Αλλά και εκτός της εμφάνισης, ο τρόπος προσέγγισης του ρόλου και της ασθένειας είναι ρεαλιστικότατος. Ο Ρεντμέιν παίζει καταπληκτικά και με το σώμα του αλλά και το πρόσωπο και την ψυχή του. Στο πρώτο μέρος εντάσσει αρμονικά την κινησιολογία ώστε να δείξει τα πρώτα σημάδια της ασθένειας που υπήρχαν ακόμα και πριν γίνουν αντιληπτά από τον χαρακτήρα του. Ενσαρκώνοντας έναν άνθρωπο παράλυτο που στο τελευταίο μέρος δεν μιλά καθόλου έπρεπε να υποδυθεί κυρίως με το πρόσωπο και τα μάτια του για να αποδώσει συναισθήματα και σκέψεις εγχείρημα διόλου εύκολο.
Η Φελίσιτι Τζόουνς έχει μια εξίσου δυναμική παρουσία φτιάχνοντας ένα ενδιαφέρον κοκτέιλ στο προφίλ της γυναίκας του, ενταγμένο πλήρως στη εποχή και τον εσωτερικό κόσμο της. Ο χαρακτήρας της σε αρκετά σημεία «αγιοποιείται» ως γυναίκας ηρωίδας, που επέλεξε να παντρευτεί τον άντρα που αγαπούσε παρόλο που είχε προσδόκιμο ζωής δυο χρόνων και έκανε τα αδύνατα δυνατά για να τον κρατήσει υγιή σε σώμα και πνεύμα. Δείχνει όμως και την ανθρώπινη πλευρά της, τα διλήμματα και τους πειρασμούς.
Τα προβλήματα της ταινίας εστιάζονται στη ροή της και στο σενάριο. Ως προς τη ροή, η ταινία κινείται υπερβολικά αργά και άνευρα εν συγκρίσει με όσα παρουσιάζει, ώστε να φανεί σε σημεία κουραστική και μεγαλύτερη σε διάρκεια από όσο χρειαζόταν. Θα μπορούσε να είναι μισή ώρα συντομότερη. H σκηνοθεσία του Μαρς, ενώ δεν είναι κακή, θυμίζει αρκετά τηλεταινία. Επιλέγει ίσως περισσότερα γενικά πλάνα έναντι άλλων περισσότερο δυναμικών προσεγγίσεων που θα αναδείκνυαν πιο πολύ τις ερμηνείες. Υπάρχουν σημεία που εκβιάζει τη συγκίνηση του θεατή πέραν του δέοντος, ενώ το θέμα του είναι από μόνο του ισχυρό.
Το δεύτερο πρόβλημα της ταινίας έγκειται στο σενάριο, μιας που πατά πάνω στο βιβλίο της γυναίκας του (Travelling to Infinity: My Life with Stephen) και δε δίνει μια σφαιρικότερη άποψη για τον δημοφιλή επιστήμονα. Η ταινία επικεντρώνεται στο πρόβλημα υγείας και στη σχέση του φυσικού με την πρώτη του γυναίκα. Υποβαθμίζει, έτσι, λίγο τον ίδιο σαν χαρακτήρα και εσωτερικό κόσμο, αλλά περισσότερο ως επιστήμονα. Ελάχιστα θα ασχοληθούμε με τις επαναστατικές επιστημονικές θεωρίες του και την εξέλιξη που πρόσφερε στην ανθρωπότητα. Η πρώτη του γυναίκα «αγιοποιείται» αρκετά εν συγκρίσει με κακιές γλώσσες που μιλούσαν για κακομεταχείριση του άντρα της. Μάλιστα υπάρχει δημοσίευμα που ανέφερε ότι ο μεγάλος φυσικός κινδύνευσε μια φορά από σοβαρά εγκαύματα, όταν η γυναίκα του τον είχε ξεχάσει αρκετή ώρα στον ήλιο.
Ένα άλλο σημείο που δεν αποτυπώθηκε όσο θα έπρεπε είναι το σπιρτόζικο πνεύμα και χιούμορ του Στίβεν Χόκινγκ. Αντλώντας δύναμη αντί για απελπισία από το πρόβλημά του, ο Χόκινγκ έχει αφήσει πολλά ευφυολογήματα και χιουμοριστικά ρητά. Έχει κάνει πολλά ντοκιμαντέρ, όπως το A Brief History of Time, έκανε ένα μίνι cameo στην τελευταία παράσταση των Μόντι Πάιθον, ενώ κάνει συχνές εμφανίσεις σε σειρές, όπως το the Big Bang Theory και στους Simpsons. Μάλιστα για πολλά χρόνια, πριν γίνει παγκοσμίως γνωστός πολλοί νόμιζαν ακούγοντας τη μηχανική φωνή του ότι είναι χαρακτήρας καρτούν!
Τελικά να τη δω; Αν είστε θαυμαστής του Χόκινγκ οπωσδήποτε. Μπορεί να βασίζεται περισσότερο από όσο θα έπρεπε στο βιβλίο και να στέκεται γύρω από το πρόβλημα υγείας του παρά στις θεωρίες του, όμως διαθέτει δυνατές ερμηνείες και ωραία αποτύπωση εποχής. Σίγουρα όμως χρωστάμε σε αυτόν τον άνθρωπο μια πιο ρομαντική ζεστή ματιά στη ζωή του και μια λιγότερο mainstream και πιο ελεύθερη ταινία για τις θεωρίες του, τον τρόπο που βλέπει τη ζωή, το μεγάλο μυαλό του.
