Thor: Ανώδυνο fun

Όταν άκουσα ότι ο Κένεθ Μπράνα άφησε πίσω του τους σεξπηρικούς ήρωες για να κάνει μια ταινία δράσης με σούπερ ήρωες, απόρησα. Κακώς! Γιατί το Θορ είναι γεμάτο σεξπηρικές εντάσεις και δράματα. Μαζί με funσκηνές δράσης, βεβαίως.

Πριν πάω να δω την ταινία αστειευόμασταν με φίλο ότι οι χαρακτήρες θα σταματούν πριν από κάθε μεγάλη δράση και θα αναρωτιούνται: «Και γιατί νομίζεις ότι έγινε αυτό;» Ε, δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.

Ο Θορ αναμένεται να αναλάβει τον θρόνο του Άσγκαρντ. Όμως η αλαζονική συμπεριφορά του οδηγεί τον πατέρα του Όντιν στην απόφαση να τον στείλει εξορία στη Γη. Πίσω θα μείνει ο αδελφός Λόκι που εποφθαλμιά τον θρόνο, ενώ ο Θορ στη Γη θα κληθεί να τα βάλει με όσους θεωρεί εχθρούς του, αλλά και με ίδιο τον εαυτό του.

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ο Μπράνα να τα βγάλει πέρα με τόση «πράσινη οθόνη». Διαψεύστηκα όμως γιατί μια χαρά τα κατάφερε στις σκηνές δράσης και στα εφέ (αν και τα σκηνικά ήταν κιτς –μάλλον επίτηδες). Εκεί που τα κατάφερε πάντως καλύτερα ήταν στα δράματα μεταξύ των χαρακτήρων. Οι δύο γιοι που αποζητούν την αναγνώριση από τον πατέρα, για την οποία θα χρειαστεί κάποια στιγμή να έρθουν αντιμέτωποι υπό το βλέμμα αυτού (του πατέρα). Αν δεν είναι αυτό σεξπηρικό δράμα, τότε τι είναι;

Κι ενώ οι σκηνές στο Άσγκαρντ είναι η επιτομή του fun (σε αυτό συμβάλει και ο «σκοτεινός» αδελφός Λόκι), εκείνες στη γη μοιάζουν λειψές. Ο Θορ είναι ένας πολύ boringχαρακτήρας, ο Κρις Χέμσουγερθ είναι ακόμα πιο βαρετός, ενώ η Νάταλι Πόρτμαν είναι απλά ανύπαρκτη (πόσες κακές ταινίες πρέπει να ανεχτούμε για την ταλαιπώρια που πέρασε στον «Μαύρο Κύκνο»;) Όσο για τη… χημεία; Να γελάσω τώρα ή αργότερα;

Και ναι. Το Θορ δεν έχει ακριβώς αποφασίσει τι θέλει να είναι, αλλά είναι μια χαρά για ένα Σαββατόβραδο, με ποπ κορν στο χέρι. Ένα ανώδυνο δίωρο fun που μετά το ξεχνάς…

Τάιλερ Ντέρντεν