TITANE
Η ταινία ξεκίνησε την-φεστιβαλική-πορεία της τον Ιούνιο στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών, δημιούργησε τον απαραίτητο ”κινηματογραφικό σαματά” (κάτι που οι Κάννες έχουν ως φεστιβαλική συνήθεια και ίσως ήταν και ζητούμενο τους) με αποτέλεσμα η ταινία να κερδίσει τελικά τον Χρυσό Φοίνικα και κάπως έτσι η Ζουλιά Ντικορνό να γίνει μόλις η δεύτερη γυναίκα σκηνοθέτης που κερδίζει το βραβείο μετά την Τζέιν Κάμπιον to 1994, που το είχε όμως μοιραστεί με το Αντίο Παλλακίδα μου του Τσεν Κάιγκε. Τι είδους ταινία είναι τελικά το TITANE; Ανήκει σε είδος; Τι ήθελε (αν ήθελε) να πει η δημιουργός;
Η ταινία ξεκινάει με την μικρή Αλέξια να κάθεται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου που οδηγεί ο πατέρας της. Κάτι την ενοχλεί και με την σειρά της ενοχλεί και εκείνη τον πατέρα της. Όταν ξαφνικά θα χαθεί ο ‘ελεγχος του αυτοκινήτου και θα γίνει το ατύχημα, η επόμενη σκηνή που βλέπουμε είναι την Αλέξια στο νοσοκομείο μετά την επέμβαση στο κεφάλι της όπου της έχει τοποθετηθεί μία πλάκα Τιτανίου. ”Υπάρχει κίνδυνος νευρολογικής βλάβης;” θα ρωτήσουν οι γονείς. Μόνο σε βίαιο χτύπημα θα απαντήσουν οι γιατροί, και από εκεί η Ντικορνό και το σενάριο της αρχίζει να κλείνει το μάτι για να τοποθετηθεί στις αθέατες βλάβες, εκείνες που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι, τις ψυχολογικές διαταραχές. Το ότι κάτι πάει στραβά στην σχέση της με τον πατέρα της-ποτέ δεν μαθαίνουμε τι- είναι φανερό στην μετέπειτα πορεία της πρωταγωνίστριας αλλά και αφού το πρώτο πράγμα που κάνει με την έξοδο της από το νοσοκομείο είναι να αγκαλιάσει και να φιλήσει το αυτοκίνητο στο οποίο τραυματίστηκε.
Στα 30 κάτι της πλέον η Αλέξια (την υποδύεται η πρωτοεμφανιζόμενη Αγκάθ Ρουσέλ που μας θύμισε και κάτι από την δύναμη που είχε και η Σεσίλ Ντε Φρανς στην αρχή της καριέρας της) είναι χορεύτρια περφόρμερ σε εκθέσεις αυτοκινήτων όπου διάφορα ”αναστατωμένα” αρσενικά την κυνηγούν για ένα αυτόγραφο και μία selfie. Όταν ένας θαυμαστής της ξεπεράσει τα όρια, η Αλέξια θα ξεκινήσει το σερί των φόνων που θα διαπράξει ως natural born killer (οι οποίοι αποτυπώνονται με έναν Ταραντινικό αλλά και σουρεαλιστικό χιούμορ) μέχρι που ο κλοιός θα σφίξει από την αστυνομία που την αναζητά. Με οικονομία χρόνου η Ντικορνό και σεναριακά ευρήματα που φαίνονται εύκολα αλλά δεν είναι διότι βοηθούν στην εξέλιξη της ιστορίας, η Αλέξια αποφασίζει να αλλάξει ταυτότητα και φύλο (σπάζοντας ακόμα και την μύτη της σε μία άκρως explicit σκηνή) υποδυόμενη ένα αγόρι που έχει εξαφανιστεί μία δεκαετία πριν. Όταν ο πατέρας που αναζητά το χαμένο του παιδί, ένας πυραγός εθισμένος στα στεροειδή (εξαιρετικός ο Βινσέντ Λιντόν) θα αναγνωρίσει στο νέο πρόσωπο της Αλέξια τον χαμένο του γιο, η ταινία θα αποκαλύψει όλα αυτά που θέλει να πει. Αναζήτηση οικογένειας, κρίση ταυτότητας, το κυνήγι της αγάπης μέσα από έναν πολύ ιδιαίτερο κινηματογραφικό σύμπαν. Υπάρχει όμως και ένα άλλο πρόβλημα που η ίδια η σκηνοθέτιδα φρόντισε με την ιστορία της να δημιουργήσει για να υπενθυμίζει πως ότι παρακολουθούμε δεν έχει καμία λογική, όπως άλλωστε και τα τραύματα των πρωταγωνιστών της. Η Αλέξια είναι έγκυος από ένα αυτοκίνητο με το οποίο είχε έρθει σε σεξουαλική επαφή.
Το TITANE είναι μία ταινία που δεν ανήκει σε είδος. Τεχνικά άρτιο αλλά χωρίς να ακολουθεί κανέναν σεναριακό κανόνα (τι, πως, γιατί), δημιουργεί σκηνές ανθολογίας ( η Μακαρένα ως ρυθμός ανάνηψης από καρδιακό επεισόδιο, η σεξουαλική συνεύρεση με αμάξι), σοκάρει αρκετές φορές χωρίς να ανήκει όμως στο είδος του body horror movie, έχει παλμό και ένταση, ενοχλεί αλλά χωρίς να είναι πρόκληση για την πρόκληση και πειραματίζεται θέλοντας να ξεπεράσει τα όρια του συμβατικού κινηματογράφου και να θέσει νέα δικά του. Το πετυχαίνει εν μέρη με αποτέλεσμα να βαφτίζεται αυτόματα ως μία πρωτόγνωρη κινηματογραφική εμπειρία και μόνο στο αμήχανο και βιαστικό φινάλε του νοιώθεις πως η ταινία αδικεί από μόνη της ότι έχτισε στην διάρκεια της. Στη μεταcovid εποχή, όπου όλα είναι διαφορετικά, η Ντικορνό δηλώνει παρούσα και έτοιμη για μία μεγάλη και υποσχόμενη φιλμογραφία. Όπως και με το TITANE. Ή θα το εμπιστευτείς και θα το αφήσεις να σου μιλήσει με τον τρόπο που αυτό θέλει, τον παράδοξο, δύσκολο αλλά και τόσο γοητευτικό ή θα το αποπάρεις διότι απλά δεν θέλεις.
