Το Νησί των Σκύλων (Isle of Dogs)
Ο δήμαρχος Κομπαγιάσι, γνωστός γατόφιλος, αποφασίζει να εξορίσει όλους τους σκύλους της πόλης Μεγκασάκι στο Νησί των Σκουπιδιών, εξαιτίας μιας ασθένειας που μαστίζει τον πληθυσμό τους. Ανάμεσα σε αυτούς τους σκύλους βρίσκεται και ο Σποτς, ο σκύλος του Ατάρι, 12χρονου ανιψιού και προστατευόμενου του Δημάρχου Κομπαγιάσι. Ο νεαρός θα ξεκινήσει ένα ταξίδι προκειμένου να βρει τον πιστό του φίλο, με τη συντροφιά μιας ομάδας ημίαιμων σκύλων.
Η νέα animation ταινία του Ουές Άντερσον είναι ένα παράξενο πλάσμα: διατηρώντας το ξερό χιούμορ του, ο σκηνοθέτης επεκτείνει το σύμπαν του με μια παρέα τετράποδων που απέχει από τις χαριτωμένες αναπαραστάσεις σκύλων που έχουμε συνηθίσει στο σινεμά (δείτε το αφιέρωμά μας στους κινηματογραφικούς σκύλους εδώ και εδώ). Εξερευνώντας έννοιες όπως εκείνη της αφοσίωσης, της εγκατάλειψης, της φιλίας και της πίστης -έννοιες δηλαδή που συχνά ταυτίζονται με τη ζωή των σκύλων- ο Άντερσον δημιουργεί ένα εντυπωσιακό stop motion animation, σε στιγμές μελαγχολικό και σε στιγμές αστείο.
Σε αυτό το σύμπαν, η ιαπωνική κουλτούρα ταιριάζει γάντι. Χρησιμοποιώντας έναν πολιτισμό που έχει λατρέψει τη γάτα και εκμεταλλευόμενος πλήρως ορισμένα από τα χαρακτηριστικά της -ενίοτε και τα κλισέ- που τον συνοδεύουν, ο Άντερσον φτιάχνει μια ταινία όχι τόσο «πολύχρωμη» όσο το Grand Budapest Hotel, αλλά με την ίδια αίσθηση περιπέτειας και παραδοξότητας -η οποία ενισχύεται από την επιλογή του σκηνοθέτη να μην μεταφραστούν ορισμένα από τα αποσπάσματα που ακούγονται στα ιαπωνικά. Το Νησί των Σκύλων είναι μια ταινία και για την ίδια τη μετάφραση, καθώς και για το χιούμορ που μπορεί να προκύψει από αυτήν. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν αρχίσει η ταινία, μία κάρτα μάς ενημερώνει ότι “οι άνθρωποι στην ταινία μιλούν μόνο την τοπική τους γλώσσα (μερικές φορές μεταφρασμένη από δίγλωσσο μεταφραστή, από ξένο φοιτητή ή ηλεκτρονική συσκευή). Τα γαβγίσματα των σκύλων έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά”.
Δεν ξέρω εάν το Isle of Dogs είναι η ταινία που θα λατρέψουν οι ορκισμένοι φαν του Άντερσον, ούτε εάν πρόκειται για την καλύτερή του ταινία. Είναι σίγουρα η πιο ιδιαίτερη και μία από τις πιο έξυπνες που έχει φτιάξει: μια ταινία όπου τους σαμουράι του Κουροσάβα αντικαθιστά μια ομάδα σκύλων που προσπαθεί να προστατεύσει ένα αγόρι που θέλει να υπερασπιστεί έναν ευγενικό σκοπό.
Δεν είναι μόνο οι ιαπωνικές ταινίες που έχουν εμπνεύσει τον Άντερσον. Οπτικά, η ταινία αντλεί έμπνευση από τους πίνακες του Κατσουσίκα Χοκουσάι -γνωστότερος πίνακας του οποίου είναι Το Μεγάλο Κύμα-, ενώ η ταινία μάλλον παραπέμπει και στον μύθο Oni-ga-shima, το νησί των δαιμόνων όπου ένα αγόρι μάχεται το κακό με μια παρέα σκύλων. Σίγουρα πολλά από αυτά τα στοιχεία οφείλονται στον συν-σεναριογράφο της ταινίας -μαζί με τους Ρόμαν Κόπολα, Άντερσον και Τζέισον Σουάρτσμαν- Κουνίτσι Νομούρα, Ιάπωνα ηθοποιό, ο οποίος δανείζει τη φωνή του και στον Κομπαγιάσι. Όσο για τις υπόλοιπες φωνές (Μπράιαν Κράνστον, Τζεφ Γκόλντμπλουμ, Έντουαρντ Νόρτον, Σκάρλετ Γιόχανσον, Γκρέτα Γκέργουικ, Μπιλ Μάρεϊ) αυτές υπάρχουν περισσότερο για να δείξουν την πίστη του Χόλιγουντ σε έναν ταλαντούχο δημιουργό, παρά ως ουσιαστική συμβολή στην ταινία -μερικές φορές μάλιστα θα αποσπάσουν την προσοχή του θεατή που θα προσπαθήσει να αναγνωρίσει ποιος είναι ποιος.
Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει από τον Αλεξάντερ Ντεπλά στο σάουντρακ της ταινίας (θα θέλαμε να τον δούμε και του χρόνου υποψήφιο για Όσκαρ Μουσικής), το οποίο συνδυάζει δυτικά στοιχεία με ανατολίτικα και η χρήση τυμπάνων συνοδεύει ακουστικά τον θεατή ώρα μετά την έξοδό του από την αίθουσα.
Δεν θα αρνηθώ ότι στις δύο ώρες, η ταινία μοιάζει μεγάλη σε διάρκεια και μερικά από τα περιστατικά που περιγράφονται θα μπορούσαν να λείπουν, αλλά συνολικά αυτό είναι το πιο κοντινό που θα δούμε τον Άντερσον να φτάνει στη δυστοπία, σε έναν κόσμο που θα μπορούσε να έχει βγει μόνο από το μυαλό -και την ψυχή- ενός ιδιοφυούς καλλιτέχνη.
