Η αλήθεια που δεν αντέχεις

Το μοτίβο της διαπλοκής των προσωπικών δαιμόνων/δραμάτων/ εμμονών κ.λ.π. ενός αστυνομικού ερευνητή και της – συνήθως- αποτρόπαιης εγκληματ.υπόθεσης που καλείται να εξιχνιάσει, μας είναι οικείο μέσα από αρκετές (και θαυμάσιες ) ταινίες ή σειρές (βλ. π.χ. την εξαιρετική σειρά WALLANDER μ’ έναν εκπληκτικό Kenneth Branagh στον πρωταγωνιστικό ρόλο) του είδους.
Η μίνι σειρά της Jane Campion με τίτλο TOP OF THE LAKE (2013) που τόσο είχε εντυπωσιάσει όταν προβλήθηκε στο εξωτερικό (σ΄εμάς πριν από 2 εβδομάδες στην ΕΡΤ2), δεν είναι μόνο μία πολύ συναρπαστική σειρά με βασικό χαρακτήρα την γοητευτική, νεαρή κι επίμονη ντετέκτιβ Ρόμπιν Γκρίφιν, αλλά κι ένα πολύ έξυπνο σχόλιο πάνω στην ανδρική ηγεμονία , την σεξουαλ.κακοποίηση ανηλίκων, και την γενικότερη αντιμετώπιση /μεταχείριση των γυναικών απ΄τους άνδρες. Δεν είναι μόνο η υπόθεση καθ’ εαυτή που προκαλεί αηδία κι αγανάκτηση αλλά κυρίως αυτή η παλιά ιστορία που αρχίζει ν’ αναδύεται απ΄τα παγωμένα νερά της λίμνης στο Λέηκτοπ της Ν.Ζηλανδίας. ‘Οσο η Ρόμπιν βυθίζεται προσπαθώντας να εξακριβώσει ποιός άφησε έγκυο ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, την Τούϊ Μίτσαμ, τόσο αρχίζει ν’ αποκαλύπτεται (στον εαυτό της και τον περίγυρο) η τραγικη προσωπική ιστορία της που έχει ανησυχητικές ομοιότητες με την υπόθεση της Τούϊ, η οποία αρνείται ν’ αποκαλύψει τ’ όνομα του πατέρα.
Μ’ έξυπνα αμφίσημες ατάκες των χαρακτήρων που εμπλέκονται, η σειρά κατορθώνει να κρατήσει έντονο το ενδιαφέρον μας και την αγωνία μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο ,τελευταίο για την 1η σεζόν, αφού ήδη έχει ανακοινωθεί και 2η όπου φημολογείται πως θα παίξει και η Nicole Kidman. Δύο είναι τα εξαιρετικά στοιχεία, κατ’ εμέ, αυτής της σειράς : το ένα είναι η φοβερή ιστορία που αφηγείται με το απίστευτο μπέρδεμα των ανθρώπων που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα σ’αυτήν, το δεύτερο είναι οι καταπληκτικές κι εντελώς πειστικές ερμηνείες του πρωταγωνιστικού κυρίως, καστ, δηλαδή των Moss, Mullan, Wenham,Wright και Hunter.
Η Elisabeth Moss είναι εξαίρετη, και το πόσο καλή ηθοποιός είναι φαίνεται ακόμη καλύτερα αν συγκρίνουμε το ρόλο της ανεξάρτητης, χυμώδους και επίμονης Ρόμπιν, μ’αυτόν που υποδύεται στην ταινία του Ben Wheatley HIGH RISE – πλήρης μεταμόρφωση, όχι μόνο εμφανισιακά αλλά κυρίως ιδιοσυγκρασιακά, χαρακτηρολογικά.
Η σειρά της Campion είναι τολμηρή και θαρραλέα από πολλές απόψεις και μία καλή αφορμή για ν’ αναπτύξει το αγαπημένο της θέμα (τουλάχιστον αυτό που διακρίνω εγώ ως τέτοιο στη δουλειά της) : τη σύγκρουση ανάμεσα σε ατίθασα, ωραία ή όχι, αντισυμβατικά θηλυκά, που αρνούνται να υποταχθούν, και τ’ αρσενικά που αδυνατώντας να τα καταλάβουν/χειριστούν, προσπαθούν να τα βάλουν σε περιοριστικά πλαίσια. Η φυλετική σύγκρουση δηλώνεται πολύ χαρακτηριστικά στις σκηνές όπου ο «βαρώνος» της περιοχής Ματ Μίτσαμ (aka το κάθαρμα της πόλης, που τους κρατάει όλους με τον έναν ή άλλο τρόπο) επισκέπτεται έναν γυναικείο καταυλισμό , όπου επικεφαλής είναι μια παράξενη τύπισσα ονόματι Τζι-Τζέϊ. Οι σκηνές αυτές δεν δίνουν μόνο την ευκαιρία στον υπέροχο Peter Mullan (ο στριμμένος Υπουργός στην τελευταία Ποτερο-ταινία ,αν θυμάστε) να δώσει ρεσιτάλ υποκριτικής- όπως και στις υπόλοιπες που εμφανίζεται δηλαδή- αλλά και να παρουσιάσει, ως Ματ Μίτσαμ, ένα όργιο μισογυνισμού, μαγκιάς, θράσους και ουσιαστικά, φόβου για τη γυναίκα. Ο Ματ Μίτσαμ με την , χρήζουσα ψυχανάλυσης, σχέση που έχει με την πεθαμένη μάνα του, ο Ματ Μίτσαμ που δεν διστάζει να κάνει ο,τιδήποτε προκειμένου ν’ αποκτήσει τον «Παράδεισο», που με φρίκη βλέπει να ‘χουν πάρει αυτές οι «περίεργες σκρόφες», οι unfuckable όπως τις βρίζει, ο Ματ Μίτσαμ με τα πόσα παιδιά που έχει σπείρει στην πόλη, ο Ματ Μίτσαμ που λέει στην διασωθείσα από απόπειρα αυτοκτονίας κόρη του Τούϊ : «Δεν μίλησες. Αυτό είναι καλό.», εγείροντας ακόμη μεγαλύτερες υποψίες για το τι κρύβει.
Άξιοι συμπρωταγωνιστές της χυμώδους Moss, εκτός του Mullan, είναι και ο David Wenham ( ο Μπόρομιρ του The Lord Of The Rings ), ο οποίος πραγματικά είναι έξοχος— πειστικότατο αρχέτυπο αστυνομικού διοικητή, ένα κράμα γαλαντομίας, συγκαλυμμένης σεξουαλικής παρενόχλησης και ειρωνείας απέναντι στις γυναίκες, ο οποίος προκρίνει τη νομιμότητα, τυπολατρεία κ.λ.π. για να συσκοτίσει κατ’ ουσίαν τα νερά, ώστε να μην βγούν στο φως οι δικές του ατασθαλίες και πιστέψτε με, είναι βαρύτατες.
Το «αντίπαλο δέος» σ’ αυτούς τους δύο επικίνδυνους άνδρες, είναι ο κούκλος,σέξι και τόσο cool μέσα στην ανησυχία του, Τζόνο ( ο Thomas M.Wright)- ερωτευμένος παιδιόθεν με τη Ρόμπιν, μοναδικός μάρτυρας της ιστορίας που την αφορά προσωπικά, για τον οποίο πολύ έξυπνα, το σενάριο επιφυλάσσει μια συγκλονιστική εξέλιξη ικανή να ταρακουνήσει τους θεατές αλλά και την πολύπαθη σχέση του με τη Ρόμπιν. Οι ερωτ.σκηνές μεταξύ Τζόνο-Ρόμπιν είναι χορταστικές και ιδανικές θα έλεγα, απ΄την άποψη του τι προσδοκά μιά γυναίκα απ΄ τον εραστή της, κι αυτό θεωρώ πως μόνο μιά γυναίκα σκηνοθέτης/σεναριογράφος μπορεί να το προβάλλει. Ακριβώς αυτό το…νοσηρό μείγμα σεξουαλικότητας κι εγκληματικότητας που διατρέχει αυτή τη σειρά, είναι που την καθιστά αξιοπρόσεκτη και ένα άκρως πρωτότυπο σχόλιο όπως είπα και παραπάνω, αναφορικά με τις σχέσεις των φύλων. Μυστηριώδης και ασαφής παραμένει ο χαρακτήρας της Τζι-Τζέϊ, μέχρι το μάλλον αμήχανο και βιαστικό φινάλε. Η Holly Hunter επιβάλλεται και ψαρώνει επισκέπτες του καταυλισμού και θεατές ομοίως.
Το τρομακτικό σ’αυτό το αστυνομικό θρίλερ είναι πως σταδιακά αποκαλυπτει τη σαπίλα που κρύβεται όχι μόνο στην υπό έρευνα υπόθεση της μικρής Τούϊ, αλλά και στην προσωπική ιστορία της Ρόμπιν— σε μιά σκηνή η μάλλον ευάλωτη εκεί Ρόμπιν, λέει στον Αλ/διοικητή του τοπικού αστυνομ.τμήματος την απίστευτη ατάκα : “fuck the truth Al” , αδυνατώντας να διαχειριστεί όλα όσα βγαίνουν στην επιφάνεια , τα οποία δεν αφορούν μόνο την ίδια, αφορούν πρωτίστως αυτά τα καθάρματα Ματ και Αλ, αφορούν ολόκληρη την πόλη η οποία μοιάζει να έχει μπλέξει για τα καλά στα αόρατα δίχτυα αυτού του σιχαμένου άντρα που αυτοχαρακτηρίζεται «τσουλί»,που αυτομαστιγώνεται στον τάφο της μητέρας του και παρασκευάζει ναρκωτικά.
Η βαριά σκιά των γονέων στη ζωή μας (βλ. σχέση Ρόμπιν με την καρκινοπαθή μητέρα της, με το τρομερό μυστικό που δεν της αποκαλύπτει), η περίφημη rape culture που χαρακτηρίζει ολόκληρες κοινωνίες ,πόσο μάλλον μικρές πόλεις, η παιδοφιλία και η αποενοχοποιημένη, ελεύθερη σεξουαλική έκφραση των γυναικών είναι θέματα που θίγονται στη σειρά, διαπλεκόμενα υποδειγματικά.
Εδώ δεν έχουμε νόθευση της κρίσης της ντετέκτιβ αναφορικά με την υπόθεσηπου ερευνά, λόγω της αναμόχλευσης της προσωπικής της ιστορίας που τη στοίχειωνε μιά ζωή, δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο στα 7 επεισόδια του κύκλου, η Ρόμπιν δεν φαντάζεται πράγματα, ούτε κατηγορεί αβάσιμα αθώους φερειπείν, επειδή έχει θολώσει με όσα έμαθε για το παρελθον της. Περισσότερο θα έλεγα, δίνεται βάρος στον θεμελειακό κλονισμό που υφίσταται,ερχόμενη αντιμέτωπη με την αλήθεια (της) με αφορμή την υπόθεση που ερευνά, και μιά αίσθηση ανυπόφορης ήττας που αρχίζει να πλημμυρίζει τα πάντα- ο υπέροχος Τζόνο μένει δίπλα της μέχρι το τέλος.
Αυτό τελικά έχει τη μεγαλύτερη σημασία- να έχεις έναν άνθρωπο που λατρεύεις κι εμπιστεύεσαι, να σου κρατάει το χέρι στον κατακλυσμό.