ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινε-προτάσειςΣινεμά

Του Θεού η Χώρα (God’s Own Country)

gods-country

3popcorn

Βρετανικό βουκολικό αντίστοιχο του The Brokeback Mountain, το God’s Own Country έχει ως κεντρικό ήρωα τον Τζον Σάξμπι έναν νεαρό, εγκλωβισμένο στη φάρμα του πατέρα του στη Σκωτία. Ο Τζον περνά τα πρωινά του φροντίζοντας τα ζώα και αναζητώντας περιστασιακές σχέσεις με άνδρες, ενώ το βράδυ μεθάει και επιστρέφει σπίτι του σε άσχημη κατάσταση. Όταν στη φάρμα φτάσει ο Ρουμάνος εργάτης Γκεόργκι για να βοηθήσει τον Τζον, τον άρρωστο πατέρα του και τη γιαγιά του, η ζωή του Τζον θα αλλάξει.

Προς τιμήν της, η ταινία δεν ασχολείται με την αποδοχή της σεξουαλικότητας. Αυτό είναι ένα θέμα που φαίνεται λίγο πολύ να είναι «λυμένο» είτε από τον κεντρικό πρωταγωνιστή, είτε από τους οικείους του. Περισσότερο επικεντρώνεται στην επιθυμία ενός ανθρώπου να αλλάξει τη ζωή του, να βρει την ευτυχία και τον τρόπο του να υπάρχει ακόμα και σε πράγματα που φαίνεται πως δεν τον κάνουν ευτυχισμένο.

gods-country02

Ο Φράνσις Λι κινηματογραφεί με τρυφερό τρόπο τη σχέση των δύο νεαρών και αντλεί έμπνευση από πραγματικά βιώματά του στο Γιορκσάιρ. Όπως και στο Brokeback Mountain, έτσι και εδώ η έμφαση δίνεται στα συναισθήματα, στη δύναμη της σχέσης των δύο ανδρών -υπάρχει μάλιστα μία σκηνή που παραπέμπει σχεδόν ευθέως στη συγκινητική σκηνή με το πουκάμισο στην ταινία του Ανγκ Λι.

Αν και το God’s Own Country δεν ασχολείται άμεσα με το θέμα της μετανάστευσης, δεν θα μπορούσε να μην το θίγει και υπάρχουν αρκετά πράγματα να πάρει ο θεατής στη μετά-Brexit εποχή. Ο απλός τρόπος με τον οποίο σκιαγραφούνται οι χαρακτήρες, αλλά και το βάθος που εκείνοι επιδεικνύουν δίνουν φρεσκάδα στο έργο του Φράνσις Λι.

Tο φινάλε μοιάζει κάπως αταίριαστο με το ύφος της υπόλοιπης ταινίας, κάτι που συνεχίζεται και στους τίτλους τέλους.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *