Un-HOLY MOTORS
Άκουσα για αυτήν την ταινία από ένα τυπάκι που συμπαθώ και μου κίνησε την περιέργεια ο τρόπος με τον οποίο μου την ανακοίνωσε. Τύπου:
ξέρεις έχει γίνει χαμός με αυτήν την ταινία.
Έμεινε λοιπόν στο κεφάλι μου και κάνοντας τον απολογισμό μου φέτος, μετά την κατάφωρη απογοήτευσή μου για την καλλιτεχνική ανυπαρξία των ταινίων που είδα, άστραψε… Κλινγκ! Την έψαξα λοιπόν και ο μίτος άρχισε να ξετυλίγεται. Από την αφίσα και μόνο διακρίνεις μία μικρή to say the least διαφοροποίηση από τα συνήθη.
Μόλις είδα λοιπόν αυτήν την ανόσια και ταυτόχρονα ποιητική εικόνα, αποφάσισα να μη διαβάσω τίποτα απολύτως από τις διπλανές παραγράφους και απλώς να τη δω, απόφαση πολύ σωστή γιατί οι περιγραφές είναι ανίκανες να σου περιγράψουν τι πραγματικά θα δεις.
Πατώντας το play, συναντάς ένα κοιμισμένο κοινό μπροστά από μία οθόνη. Ο ήχος της προβολής ξυπνάει τον σκηνοθέτη Leos Carax που κοιμάται σε κάποιο εφαπτόμενο δωμάτιο με τον σκύλο του. Σηκώνεται και εξετάζει τον καλυμένο με ταπετσαρία τοίχο του. Ανακαλύπτει μία ιδιόμορφη κλειδαρότρυπα και το δάχτυλό του μετατρέπεται κάπως σε μπουλόνι. Η πόρτα ανοίγει και βρίσκεται στον εξώστη του κινηματογράφου, γυρνάει το κεφάλι του στην οθόνη και…
Κι ύστερα…; Τραπεζίτες, ζητιάνοι, αισθητήρες, υπόνομοι, φόνοι, μαύρα κιθαριστικά ριφ παιγμένα με ακορντεόν (πού είσαι Dirk), σαμαριτέν, αίμα, αίμα και ιερές μηχανές που μεταφέρουν τον πρωταγωνιστή… στις ανόσιες και καθαγιασμένες του αποστολές. Ιντερλούδια οι διαδρομές με την ιερή μηχανή, οι οποίες και δημιουργούν τη μόνη γραμμική δομή στην πλοκή. Πάντα τις περιμένεις και όντως πάντα υπάρχουν να σε καθησυχάσουν, αδερφέ μου, λίγο.
Γιατί δεν είναι μόνο οι εναλλαγές στις διαφορετικές τοποθεσίες, ψυχοσυνθέσεις και καταστάσεις… είναι και αυτή η [highlight color=”eg. yellow, black”]βία [/highlight]που με κάθε λεπτό που περνάει αλλάζει κλίμακα, από ψυχολογική γίνεται σωματική, μουσική, αναμονή, αντίδραση, εξωτερικεύεται ή μετρέπεται σε εντροπία και ελλοχεύει μονίμως ως καταπιεστική απειλή… ακόμα και με τη μορφή ενός λευκού περιστεριού. Τόσο που συνειδητοποιείς πόσο εγκλωβισμένος είσαι. Πάρτε μάτι μία σκηνή μόνο.
Καλό και κακό, σωστό και λάθος, Διάβολος και Θεός, … ΧΑ!! Αυτή η ταινία σου χώνει τα δίπολα πολύ βαθιά, ώστε να είσαι ανίκανος να διακρίνεις ή να διαλέξεις. Με έκανε να νιώσω κινηματογραφικά αναλφάβητη και μπορεί να υποτιμώ το συναίσθημα. Να μου πεις τώρα γιατί το διαλαλείς και κυρίως γιατί το χαίρεσαι. Θα σου πω…
Παρακολουθείς ένα μπαράζ γρονθοκοπημάτων στο στομάχι γιατί [highlight color=”eg. yellow, black”]για αυτήν την ταινία καμία επιλογή σου δεν θα μπορούσε να είναι πραγματικά σωστή, έντιμη ή αρκετή[/highlight]. Νομίζω ότι είναι μία ταινία που δεν μας γουστάρει, δεν γουστάρει το πόσο αδρανοποιημένο είναι πια το κοινό, πόσο εξελιγμένοι και ταυτοχρόνως βαρετά πρωτόγονοι είμαστε, πόσο εξαρτημένοι από την αναγνώριση, εμμονικοί με την τεχνολογία και πόσο θλιβερά βίαια και ωμά έχουν καταλήξει όλα με αποκορύφωμα το ραντεβού που δίνει με τον εαυτό του για να τον δολοφονήσει. Και είμαι απολύτως σίγουρη ότι, ακόμα κι αν σου διηγηθώ όλη την πλοκή, θα σου είναι αδύνατο να ξέρεις τι θα δεις. Θα σου πω ότι για μένα, θα σε καθηλώσει και θα σου υποδείξει ότι
[checklist]
- Α. τα πάντα ρει και δη η κατάτμηση του χρόνου είναι ανθρώπινο φρούτο
- Β. η αλήθεια είναι πάντα δυναμίτης σε όποιο κομμάτι του φάσματος σε πιάσει
- Δ. βλέπεις από μία έως 9 διαφορετικές ταινίες
- Ε. όσο τυχάρπαστη κι αν θα’θελε να είναι η διήγηση, η ανθρώπινη σκέψη δημιουργεί ψυχαναγκαστικά δομές.
- Γ. τα δίπολα δεν βοηθούν
- Ζ. Η ροή και η σειρά είναι σχετικές [/checklist]
Αινιγματική τουλάχιστον, παράδοξη και διαστρεβλωμενη, αυτή η ταινία με αφήνει μίλια πίσω, είναι τόσο αφάνταστα πολυεπίπεδη και εντελώς επίπεδη, που μου είναι αδύνατο να συλλάβω την ύπαρξη ή ανυπαρξία κάθε πιθανής σύνδεσης μίας σκηνής με την προηγούμενη ή την επόμενη ή κάθε πιθανή επεξήγηγη ή υπονοούμενο που μπορεί να ή να μην κουβαλάει.
Δεν ξέρω πώς, μα πάντα βρίσκω τον τρόπο να μπλέκομαι με ταινίες που μου χρειάζονται πέντε έξι εγκέφαλοι για να τις απολαύσω. Μία τέτοια είναι και το Un-Hοly Motors.
[highlight color=”eg. yellow, black”]P.S. Trivia[/highlight] όταν ο πρωταγωνιστής λέει Merde, χμμμ, είναι το όνομα του ξεδοντιάρη από το Tokyo! , ο Lavant εξελίχθηκε πολύ ως ηθοποιός κατά τον σκηνοθέτη, η έμπνευση για την ταινία ήταν οι λιμουζίνες και είναι γυρισμένη ψηφιακά, πράγμα που ο Carax σιχαίνεται αλλά λόγω έλλειψης χρημάτων συμβιβάστηκε.
χμ, αλλά το μουσικό κομματάκι στο βίντεο τα σπάει (κατ’ εμέ το θείο Gimli πάντα) 😛
και τώρα μας αναγκάζεις να βρούμε χρόνο να δούμε την ταινία. 😀