Ο Δρόμος της Διαφυγής (Un Sac De Billes)
Δύο αδέλφια εβραϊκής καταγωγής, ο Μορίς και ο Ζοζέφ, αναγκάζονται να αποχωριστούν την οικογένεια τους και να προσπαθήσουν να διαφύγουν από τους Γερμανούς που έχουν καταλάβει την Γαλλία. Με τον φόβο του θανάτου στο κατόπι τους, δύο μικρά παιδιά θα διεκπεραιώσουν με θάρρος ένα οδοιπορικό διαφυγής. Απαραίτητοι σύμμαχοι σ’ αυτό το ταξίδι είναι οι ευγενικοί άγνωστοι που παίρνουν τον ρόλο του «από μηχανής θεού» κάθε φορά που τα δύο αδέρφια θα βρίσκονται σε μπελάδες.
Ο Δρόμος της Διαφυγής βασίζεται στην αληθινή ιστορία δύο αδελφών, όπως την έχει περιγράψει στο βιβλίο του ο Ζοζέφ Ζοφό. Ο Ζοζέφ χρησιμοποιώντας ως σημείο αναφοράς τις μπίλιες που έπαιζε με τον αδελφό του λίγο πριν την εξαναγκαστική φυγή τους, αλλά και την μπίλια που κράταγε στην τσέπη του σ’ όλη την διάρκεια της περιπέτειας του ονομάζει την περιπέτεια τους «A Bag of Marbles» (Un sac De Billes). Η ιστορία των μικρότερων αδελφών Ζοφό συναντά το κινηματογραφικό πανί για δεύτερη φορά, μετά την πρώτη μεταφορά του βιβλίου από τον Ζακ Ντουαγιόν (1973). Στην εκδοχή του 2017 τα σκηνοθετικά ηνία αναλαμβάνει ο Κριστιάν Ντιγκέ και ο Ζοζέφ έχει τον ρόλο του συμβούλου παραγωγής. Ο Πατρίκ Μπριέλ και η Έλσα Ζίλμπερσταϊν ερμηνεύουν τους γονείς των δύο παιδιών διατηρώντας μια μίξη ηρεμίας αλλά και θλίψης στα πρόσωπα δύο ανθρώπων που θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους χωρίς να είναι σίγουροι για το πώς μπορούν να τους το προσφέρουν.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είναι ένα εύπεπτο θέμα, ειδικά όταν πρόκειται να καταπιαστείς με το κυνήγι των Εβραίων από τους Γερμανούς. Η κάμερα του Ντιγκέ ακολουθεί τα δύο αδέλφια σα να πρόκειται για παιχνίδι που με καλή τύχη πάντα ξεγλιστρούν από τις αναποδιές. Και αν κάποιοι αυτό το παιχνίδι με το αδιανόητο έχουν καταφέρει να το αποδώσουν (Η Ζωή είναι Ωραία), ο Δρόμος της Διαφυγής περισσότερο μπερδεύει με την αισιοδοξία του παρά πείθει.
Το εκφραστικό πρόσωπο του Ζοζέφ, όπως και η καλοσύνη των ανθρώπων που προσπαθούν να βοηθήσουν τα παιδιά, κάποιες φορές ρισκάροντας ακόμα και την ίδια τους την ζωή, είναι το θετικό στοιχείο της ταινίας που θα σε γεμίσει ελπίδα. Οι γρήγορες όμως αναφορές σε καταστάσεις όπως στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι επιφανειακές σκέψεις φόβου των παιδιών και η παρουσία του θανάτου κάθε στιγμή θα σου προκαλέσουν ανάμεικτα συναισθήματα. Η Διαφυγή πρακτικά θέλει να σε γεμίσει αισιοδοξία ότι κάποιοι γλύτωσαν από τον πόλεμο – γιατί στάθηκαν τυχεροί- κρύβοντας κάτω από το χαλί τις κακές σκέψεις. Αυτές όμως τελικά θα γιγαντωθούν και θα φύγεις με σκυφτό το κεφάλι γιατί ακόμα και αυτές οι φευγαλέες αναφορές στην φρίκη τελικά θα καλύψουν την όποια προσπάθεια για πίστη στην ανθρωπότητα προσπάθησαν να χτίσουν τα 110 λεπτά της ταινίας.
