Συνέντευξη Βούλα Γερμανάκου Κοψίνη: Valentina

Η Βούλα Γερμανάκου-Κοψίνη είναι μια νέα δημιουργός που φαίνεται να την κερδίζει περισσότερο ο χώρος του ντοκιμαντέρ. Φέτος στις Νύχτες Πρεμιέρας μας παρουσίασε την μικρού μήκους ταινία της Valentina, που μας κέντρισε το ενδιαφέρον με την ιδιαίτερη ματιά της και τον τρόπο παρουσίασης της. Η ¨Valentina¨ είναι ένα πορτρέτο-ντοκιμαντέρ για τη visual artist Βαλεντίνα Ρομέρο Ματέο, που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο και τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζει αναμνήσεις με τον μπαμπά της, ο οποίος δολοφονήθηκε από την μυστική υπηρεσία του Πινοτσέτ στη Χιλή, πριν αυτή γεννηθεί.

-Πως ήταν η εμπειρία της προβολής της ταινίας σου:

Νιώθω μεγάλη χαρά που είδα τη “Βαλεντίνα” στη μεγάλη οθόνη. Δυστυχώς η ίδια η Βαλεντίνα και τα υπόλοιπα μέλη του συνεργείου βρίσκονται στο εξωτερικό και ήταν αδύνατον να έρθουν στην Αθήνα για τη προβολή. Πιστεύω πως καταφέραμε με την ταινία αυτή να δημιουργήσουμε στους θεατές εύφορο έδαφος για σκέψη και συζήτηση όχι μόνο πάνω στην αξία της δημοκρατίας και στα όσα αφήνει πίσω της μία χούντα, αλλά γενικότερα πάνω στην ανθρώπινη φύση. Είναι μία ταινία που έγινε με πολύ αγάπη και πιστεύω ότι αυτό μπορεί να το νιώσει ο θεατής.

–Πως αποφασισες να κάνεις ενα προτζεκ για τη Χιλιανη καλλιτεχνη;

Το χειμώνα παρακολούθησα στο Met Film School του Βερολίνου ένα κύκλο μαθημάτων για το ντοκιμαντέρ, όπου στο τέλος έπρεπε να παρουσιάσουμε από μία ταινία. Με τη Βαλεντίνα γνωριζόμασταν από πριν, τη ρώτησα αν ήθελε να κάνουμε το πρότζεκτ μαζί και αυτή με τη σειρά της μου εμπιστεύθηκε την ιστορία της.

-Τι σε συγκίνησε στην ιστορια της;

Όλα.

-Πως έζησες τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας και το γεγονός ότι η Valentina προβαλλόταν μαζί με τις Φυσικές Επιστήμες του Ματίας Λουτσέσι;

Δυστυχώς λόγω προσωπικών υποχρεώσεων δεν μπόρεσα να πάω σε άλλες προβολές στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας πέραν της δικιάς μου που έγινε μαζί τη ταινία του Matías Lucchesi. Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ στις «Φυσικές Επιστήμες» είναι η ωριμότητα με την οποία αντιμετωπίζεται σεναριακά η νεαρή σε ηλικία πρωταγωνίστρια. Δεν έχω δει πολλές ταινίες αργεντίνικης παραγωγής, έχω όμως την αίσθηση ότι πλησιάζουν τα θέματα με μία ωραία ευαισθησία που δεν τη νιώθω συνήθως όταν βλέπω ελληνικές ταινίες.

–Είχες επίσης διπλή συμμετοχή, μαζί με την ταινία της Άσπας Σιώκου και στις Νύχτες Πρεμιέρας και στη Δράμα.

Είμαι πολύ περήφανη για τη συμμετοχή μου στο “Παλαιοπωλείο της οδού Ruth Kjaer” της Άσπας Σιώκου. Όχι επειδή με την Άσπα και τουλάχιστον το μισό συνεργείο είμαστε φίλοι από τη σχολή Σταυράκου, αλλά επειδή δεν υπήρξε στιγμή εντάσεων και τσακωμών στο γύρισμα. Για μένα είναι η απόδειξη πως το βασικό συστατικό οποιασδήποτε συλλογικής δημιουργίας είναι η δίκαιη συνεργασία και η συναδελφικότητα. Πιστεύω ότι σε αυτό το κομμάτι δεν πρέπει να κάνουμε πολλούς συμβιβασμούς. Η αμοιβαία εκτίμηση και αγάπη για τον χώρο μας κατέχουν για μένα σημαντικότερη θέση από τα τεχνικά μέσα. Τι νόημα έχει να κατέχεις το καλύτερο τεχνικό εξοπλισμό αν ως μέλος του συνεργείου δεν είσαι σε θέση να μοιραστείς την αγάπη και θέληση για τη δημιουργία ενός έργου;

–Παρά τον ανταγωνισμό στα φεστιβάλ είναι ωραίο που οι νέοι δημιουργοί είναι όλοι μια παρέα, συνομιλούν, συνεργάζονται, ανταλλάσσουν απόψεις. Πως βλέπεις τη νέα γενιά δημιουργών στην οποία ανήκεις;

Πιστεύω πως λίγο πολύ όλοι μας έχουμε μία κοινή ανάγκη. Να δημιουργήσουμε ιστορίες τις οποίες ο κόσμος  θα θέλει να δει. Και αφού τις δει, να τις σκεφτεί και να τις συζητήσει. Και ίσως μερικές φορές να λειτουργήσουν και καθοριστικά πάνω σε ένα ζήτημα, σε μία απόφαση που που πρέπει να παρθεί.

 -Η νέα γενιά δημιουργών μας φέρνει όλο και περισσότερες διακρίσεις από το εξωτερικό. Έχει διαφορές από τις παλαιότερες, στο τι διεκδικεί και πως;

Νομίζω πως σημαντικές διαφορές δεν υπάρχουν. Οι κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες μπορεί να αλλάζουν συνεχώς, πιστεύω όμως ότι πάντα αυτό που έρχεται πρώτα είναι η ανάγκη να γίνει μία ταινία.  Σίγουρα οι διακρίσεις από το εξωτερικό είναι όχι μόνο μία επιβεβαίωση ότι άξιζε που έγινε η ταινία, αλλά και ένα “πάτημα” για αυτές που θα ακολουθήσουν. Ίσως η διαφορά ανάμεσα στη νέα και την παλαιά γενιά δημιουργών είναι ότι οι παλιοί δεν είχαν την τεχνολογία και τα νέα μέσα που έχουμε σήμερα.  

 –Αυτή την περίοδο αίσθηση προκάλεσε η αποχώρηση σου από μια άλλη ταινία… Θέλεις να μιλήσεις για αυτό;

 Πρόκειται για μία σειρά video art με σκοπό την προβολή τους στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ. Θα βοηθούσα στο κομμάτι της οργάνωσης. Αποφάσισα να αποχωρήσω πριν αρχίσουν τα γυρίσματα γιατί ένιωσα ότι η επικοινωνία με το άτομο το οποίο υπέγραφε το έργο ήταν αδύνατη. Η συμπεριφορά του απέναντι στα υπόλοιπα μέλη του συνεργείου με την έναρξη των γυρισμάτων αποδείχτηκε επιεικώς απαράδεκτη και άκρως αντιεπαγγελματική. Αποχώρησαν τουλάχιστον δύο ακόμη άτομα πριν τελειώσουν τα γυρίσματα, ενώ απ’ όσο γνωρίζω, οι δύο βασικοί του συνεργείου που έμειναν μέχρι το τέλος δεν επιθυμούν οποιαδήποτε μελλοντική συνεργασία με αυτό το άτομο.

  -Η ζωή σου το τελευταίο διάστημα είναι μοιρασμένη σε Ελλάδα και Γερμανία. Πως βιώνεις τις διαφορές στις δυο χώρες;

Για εμένα αυτό που μου λείπει στην Ελλάδα είναι η ασφάλεια που νιώθω στη Γερμανία.  Ασφάλεια που αφορά στη ρουτίνα μου. Δεν ξυπνάω το πρωί περιμένοντας την επόμενη έκπληξη. Νιώθω πιο ήρεμη. Το περιβάλλον στην Αθήνα με αγχώνει και μου πνίγει τη φαντασία.  Με ενοχλεί που έχουμε τόσο βρώμικα πεζοδρόμια ή ελάχιστο πράσινο στη πόλη ή που βρίσκεις γόπες στις παιδικές χαρές.  Μικρά πράγματα που για μένα όμως είναι σημαντικά.

-Τι σκέφτεσαι για το μέλλον; 

Μόλις μετακόμισα στο Αμβούργο όπου θα συνεχίσω τις σπουδές μου πάνω στις οπτικοακουστικές τέχνες. Στο μέλλον θα ήθελα να κάνω και άλλα ντοκιμαντέρ.

[Περισσότερα για την ταινία και τους συντελεστές μπορείτε να δείτε εδώ]