ΣΤΟΝ ΙΣΤΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ (VERMINES)

Ο Καλέμπ που έχει πάθος με τα οικόσιτα ζωύφια του, θα αποκτήσει μία νέα αράχνη, δίχως να ξέρει πως πρόκειται για ένα θανατηφόρο και επιθετικό είδος που πολλαπλασιάζεται και μεταλλάσσεται ραγδαία. Όταν η αράχνη δραπετεύσει, το απόλυτο χάος θα έρθει γρήγορα, η αστυνομία θα σφραγίσει ολόκληρο το οικοδόμημα διαμερισμάτων, οι αράχνες θα μετατρέψουν όλο το κτίριο σε φωλιά θανάτου και ο Καλέμπ με τους φίλους του και την αδελφή του, θα προσπαθήσουν να βρουν διέξοδο.

Ντεμπούτο του σκηνοθέτη Σεμπαστιάν Βανιτσέκ(ο οποίος έχει αναλάβει το επόμενο spin-off των θρυλικών ταινιών Evil Dead) το ΣΤΟΝ ΙΣΤΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ είναι μία πολύ καλή ταινία τρόμου, Γαλλικής καταγωγής που πετυχαίνει τον σκοπό της αξιοποιώντας κάθε αρετή και κάθε δυνατότητα που της δίνουν οι θανατηφόρες αράχνες της. Η αρχική σεκάνς στην Σαχάρα μας εισάγει στο νόημα κατευθείαν και αμέσως μεταφερόμαστε σε ένα υποβαθμισμένο προάστιο του Παρισιού (προσωπικά βιώματα του σκηνοθέτη όπως είχε δηλώσει στο Φεστιβάλ Βενετίας που είχε προβληθεί η ταινία) και σε ένα πολύ ιδιαίτερο κτιριακό συγκρότημα (ευφάνταστο ακόμα και η όψη του) όπου ο πρωταγωνιστής συγκατοικεί με την αδελφή του έπειτα από τον χαμό της μητέρας του. Το σενάριο μας συστήνει γρήγορα τους ενοίκους και τους φίλους του για να περάσει έπειτα στο κυρίως πιάτο που δεν είναι παρά η αράχνη που θα αποδράσει και θα τα κάνει όλα άνω κάτω, τα θύματα αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται και η αστυνομία που σφραγίζει το κτίριο-υποτίθεται για να περιορίσει το κακό-δημιουργεί τον απόλυτο κακό χαμό και το τέλειο σκηνικό για την ασταμάτητη δράση, αγωνία και ανατριχίλα.

Η δουλειά στο CGI είναι πολύ καλή (χρησιμοποιήθηκαν αληθινές αράχνες αρχικά και μετέπειτα στον πολλαπλασιασμό και στο μεγάλωμα τους μπήκαν τα εφέ) αλλά και ο ήχος της ταινίας είναι σημαντικός, με την ομάδα πρωταγωνιστών να αποτελούν οι ίδιοι την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος στο οποίο βρίσκονται και οι αράχνες ως φύση. Το όλο εγχείρημα λειτουργεί άψογα, η πεντάλεπτη σκηνή που διασχίζουν έναν διάδρομο γεμάτο ιστούς και αράχνες με το φως να πρέπει να παραμείνει ανοιχτό από κάποιον για να περάσουν οι άλλοι και να μην επιτεθούν οι αράχνες είναι άκρως επιτυχημένη, αντιεξουσιαστικές σπόντες και μηνύματα λειτουργούν άψογα και κάποιοι λίγοι πόντοι χάνονται ίσως από την υπερβολικά σκοτεινή φωτογραφία, την υστερική επανάληψη της λέξης putain και το κάπως εύκολο φινάλε.

Αυτές οι αράχνες τελικά ξέρουν να υφαίνουν πολύ καλά τον ιστό τους, τσιμπάνε με επιτυχία, μεγαλώνουν σταδιακά και με σωστή ταχύτητα, είναι γρήγορες, ξέρουν ακριβώς που να πάνε, όπως ακριβώς και η ίδια η ταινία. Να είστε σίγουροι που μόλις βγείτε από την ταινία, θα κοιτάτε δεξιά αριστερά, μήπως πεταχτεί καμία. Που σημαίνει πως δημιουργεί την φοβία και άρα επιτυχία.

Η ταινία κυκλοφορεί 2 Μάιου σε διανομή The Film Group