Από γιάπηδες χίπηδες

Ή πώς η Τζένιφερ Άνιστον και ο Πολ Ραντ αποφάσισαν να παίξουν σε μια ξεπέτα επικών διαστάσεων για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι. Το (ανύπαρκτο) σενάριο είναι τόσο κακό, το χιούμορ (ποιο;) άγνωστη λέξη για τον Ντέιβιντ Γουέιν, σκηνοθέτη και σεναριογράφο αυτής της ανεκδιήγητης ταινίας.

Ενα ζευγάρι αφήνει τη Νέα Υόρκη εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων και αποφασίζει να μείνει σε ένα κοινόβιο.

Κατ’ αρχάς ας πει κάποιος στους Άνιστον και Ραντ ότι τα αστειάκια με τους χίπιδες έπαψαν να είναι αστεία τη δεκαετία του 1980. Φαντάζομαι ότι μετά το επιτυχημένο The Object of my affection οι Άνιστον και Ραντ ήθελαν πολύ να συνεργαστούν ξανά. Κι εμείς το θέλαμε, αλλά βλέποντας αυτή την ταινία αλλάξαμε γνώμη. Το Wanderlust είναι τόσο κακό που νομίζεις ότι βλέπεις εφιάλτη. Δεν περιμένεις από το Χόλιγουντ να κάνει καλή κωμωδία, αλλά από μία σταρ σαν την Άνιστον που μας έχει συνηθίσει σε (κάπως) πιο ποιοτικές κομεντί, αδυνατείς να πιστέψεις ότι έπαιξε σε αυτό το έκτρωμα.

Σκατολογικά αστεία, αδιάφοροι χαρακτήρες, ανύπαρκτη υπόθεση. Μείνετε μακριά από αυτή την ταινία (εκτός και αν θέλετε να δοκιμάσετε τα επίπεδα αν(τ)οχής σας).