Το Mυστικό της Μέιζι

 (4/5)

Ένα τρυφερό ενσταντανέ. Μία μητέρα –μουσικός και μάλιστα ροκού από ότι καταλαβαίνουμε- βάζει για ύπνο την κόρη της, τραγουδώντας της με την κιθάρα ένα νανούρισμα. Είναι από τις ελάχιστες τρυφερές στιγμές ανάμεσα σε μητέρα και κόρη σε όλη την ταινία.

Η μικρή Μέιζι (Ονάτα Έιπριλ) έχει μπλεχτεί ανάμεσα σε δύο ανεύθυνους γονείς που δεν αγαπιούνται πλέον. Ο πατέρας της Μπιλ (Στιβ Κούγκαν) τσακώνεται συνεχώς με τη μητέρα της Σουζάνα (Τζούλιαν Μουρ), ενώ γλυκοκοιτάζει την νταντά της μικρής, Μάργκο (Τζοάνα Βαντερντάμ). Ο χωρισμός του ζευγαριού είναι αναπόφευκτος και τα πράγματα θα μπλεχτούν εκ νέου όταν στη ζωή της Σουζάν θα εμφανιστεί ο Λίνκολν (Αλεξάντερ Σκάρσκαρντ) και η μικρή θα γίνει μπαλάκι ανάμεσα σε αυτές τις ισχυρές δυνάμεις.

Η ταινία των Σκοτ ΜακΓκέχι και Ντέιβιντ Σίγκελ είναι μια πανέξυπνη μεταφορά στη σύγχρονη εποχή, του μυθιστορήματος του Χένρι Τζέιμς, Τι Ήξερε η Μέιζι, το οποίο ασχολείται με δύο αδιάφορους γονείς της υψηλής κοινωνίας. Το σενάριο των Νάνσι Ντόιν και Κάρολ Κατράιτ μεταφέρει τη δράση στη σύγχρονη Αμερική και επικεντρώνεται στη μικρή Μέιζι.

Όπως και στο μυθιστόρημα του Χένρι Τζέιμς είναι η Μέιζι στην οποία πέφτουν τα βλέμματα, ένα έξυπνο και ευαίσθητο κορίτσι που δεν φανερώνει εύκολα τα αισθήματα του.

Οι σκηνοθέτες δεν πέφτουν στην παγίδα να περιγράψουν πλήρως τις σχέσεις των ενηλίκων ή τα δράματά τους. Εάν αυτά δεν γίνονται ενώπιον της Μέιζι, δεν φανερώνονται ποτέ στην οθόνη. Είναι το δικό της βλέμμα που κινεί τη δράση, είναι αυτά που γνωρίζει η Μέιζι που έχουν σημασία.

Αυτή είναι μια ταινία για την αγάπη. Για την αγάπη που μπορεί να νιώθει κάποιος για ανθρώπους που δεν είναι γονείς του, για την αλληλεγγύη που αισθάνονται οι άνθρωποι όταν οι άλλοι αδιαφορούν για αυτούς, όταν τους χρησιμοποιούν. Για το πώς -παρά τις δυσκολίες, ή ακριβώς λόγω αυτών- έρχονται κοντά, βρίσκουν στήριξη, γιατί δεν χρειάζεται το ίδιο αίμα να κυλά στις φλέβες, γιατί αρκεί ο χρόνος που περνάς με τον άλλο, το να νοιάζεσαι και να αισθάνεσαι όσα και εκείνος.

Οι πέντε ηθοποιοί δίνουν μαθήματα ερμηνείας. Η Τζούλιαν Μουρ είναι τόσο καλή ως Σουζάν που σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ήθελα να τη χτυπήσω (παρ’ όλο που την αγαπώ). Ο Στιβ Κούγκαν είναι ένας τρυφερός ανεύθυνος, μια περσόνα (από)-γοητευτική για την κόρη του. Η Τζοάνα Βάντερχαμ εκπέμπει ζεστασιά, τρυφερότητα, ζωντάνια, ενώ η αμηχανία και η ντροπαλότητα του Αλεξάντερ Σκάρσκαρντ δίνει πνοή στον Λίνκολν.

Αυτή όμως που λάμπει είναι η Ονάτα Έιπριλ. Παρατηρώντας τα τεκταινόμενα χωρίς εξάρσεις, μόνο με κάποια θλίψη στο βλέμμα, δίνει μια θαρραλέα ερμηνεία ως ένα παιδί που αναγκάστηκε να συμβιβαστεί και να φέρει το βάρος της πραγματικότητας γύρω του από πολύ νωρίς.

Και αν το σενάριο ακολουθεί κάποιους προβλέψιμους δρόμους, η αλήθεια είναι ότι δεν σε νοιάζει. Γιατί το κάνει με τόσο ψυχή, τόσο τσαγανό, τόσο σπαρακτικό τρόπο που στο τέλος δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο από το να κάνεις αυτό που κάνουν οι σκηνοθέτες: να έχεις καρφωμένο το βλέμμα σου πάνω σε αυτό το παιδί, τη Μέιζι.