X-Men: Ημέρες Ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος

 (4,5/5)

Σε ένα σκοτεινό μέλλον άνθρωποι και μεταλλαγμένοι συμβιώνουν σε κατεστραμμένες πόλεις υπό την επίβλεψη πανίσχυρων ρομπότ που ονομάζονται Φρουροί. Οι μεταλλαγμένοι εξολοθρεύονται και οι παλιοί εχθροί, Μαγκνέτο και ο καθηγητής Ξαβιέ, αναγκάζονται να συμμαχήσουν για να αποτρέψουν την εξαφάνιση του είδους τους. Αποφασίζουν να στείλουν πίσω στο παρελθόν τον Γούλβεριν για να ενώσει ξανά τους X-Men και να αποτρέψουν έτσι ένα γεγονός που προκάλεσε τις εξελίξεις που οδήγησαν σε αυτό το ζοφερό μέλλον. Ο Γούλβεριν θα έχει δύσκολο έργο καθώς θα βρει ένα καθηγητή Ξαβιέ κατεστραμμένο από την φυγή της Ρέιβεν, γνωστής και ως Μυστίκ, που αρνείται στην αρχή να τον βοηθήσει. Αφού τον πείθει αποφασίζουν να απελευθερώσουν τον Μαγκνέτο και να προσπαθήσουν να εμποδίσουν την δολοφονία του βιομηχάνου όπλων Μπόλιβαρ Τράσκ που είναι και ο εμπνευστής των Φρουρών. Θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τις φιλοδοξίες τους και τα πιστεύω τους για να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους αλλά και το ανθρώπινο είδος ;

Οι δημιουργοί των Χ-Men,ο σεναριογράφος Στάν Λι και ο εικονογράφος Τζάκ Κίρμπι, μέσω των ηρώων τους χρησιμοποιούν τις υπερδυνάμεις των χαρακτήρων τους ως μέσο για να θίξουν το πρόβλημα της σχέσης του ανθρώπου με την εξέλιξη του και της αποδοχής της διαφορετικότητας του. Οι μεταλλαγμένοι είναι χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα: σε αυτούς που πιστεύουν στο όφελος της διαφοράς τους και στην δημιουργική συνύπαρξη με τους ανθρώπους με αρχηγό τον καθηγητή Ξαβιέ και σε αυτούς,με αρχηγό τον Μαγκνέτο, που θεωρούν τους απλούς ανθρώπους σαν ένα κατώτερο είδος που εμποδίζει την εξέλιξη της ανθρωπότητας και πρέπει να εξαλειφθούν. Αυτή την θεματική ακολουθεί και η πλοκή της ταινίας ξεπερνώντας την αρχική ιδέα του ταξιδιού στο χωροχρόνο με την οποία δεν θα μπορούσε να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή καθ’όλη την διάρκεια της. Το γεγονός ότι στέλνουν στο παρελθόν τον,αποδεδειγμένα πιο εγωιστή ήρωα, Γούλβεριν είναι ένα επιτυχημένο σεναριακό εύρημα για να περάσει το νόημα της αλλαγής της αντίληψης του κόσμου. Ταυτόχρονα δίνουν την ευκαιρία στο κοινό να γνωρίσει καλύτερα και άλλους χαρακτήρες όπως το Κτήνος και ο Κουίκσιλβερ. Η απειλή μπορεί να έχει το πρόσωπο του ερευνητή και βιομηχάνου Μπόλιβαρ Τράσκ αλλά η πραγματική απειλή κρύβεται μέσα στον καθένα από τους χαρακτήρες και στην λάθος απόφαση που θα πάρει και θα επηρεάσει το μέλλον όλων μας. Ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος δημιουργούν χαρακτήρες με βάθος και τα ειδικά εφέ ανυψώνουν την ταινία και όχι η ταινία τα ειδικά εφέ.

O Μπράιαν Σίνγκερ επιστρέφει στο τιμόνι της σειράς με μεγάλη επιτυχία σκηνοθετώντας με δεξιοτεχνία μια πολύπλοκη ιστορία. Οι σκηνές δράσης εναλλάσσονται υπέροχα με τις σκηνές σύγκρουσης των ηρώων και δίνουν υπόσταση στην σχέση αγάπης μίσους που έχουν ο Ξαβιέ με τον Μαγκνέτο. Η σκηνοθεσία είναι χωρίς περιττά πυροτεχνήματα, κάθε σκηνή δράσης έχει την αφηγηματική της αξία,εμφανίζεται στην κατάλληλη στιγμή και είναι σκηνοθετημένη με ήρεμο και εμπνευσμένο τρόπο όπως η σκηνή της έναρξης της ταινίας με τις πύλες του χωροχρόνου που δημιουργεί η Μπλίνκ. Κορυφαία σκηνή δράσης είναι,η γυρισμένη σε αργή κίνηση, η απόδραση του Μαγκνέτο με τον Κουίκσιλβερ να τρέχει πάνω στους τοίχους του Πενταγώνου. Μια σκηνή που η ποίηση της κίνησης συμβιώνει με το χιούμορ και την κλιμάκωση της αγωνίας,με μουσική υπόκρουση το τραγούδι Time in a bottle. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί,με ευανάγνωστο μοντάζ,τις αντιθέσεις ανάμεσα στα ζεστά χρώματα της δεκαετίας του 70 και το σκοτάδι του δυστοπικού μέλλοντος για να κλιμακώσει την ένταση. Τα πλάνα του είναι σταθερά και η χορογραφία των κινήσεων των ηρώων μέσα σε αυτά δίνουν τον ρυθμό με παράδειγμα την σκηνή στην διάσκεψη κορυφής στο Παρίσι που είναι κινηματογραφημένη από πολλές οπτικές γωνίες καθώς ο Σίνγκερ “δανείζεται” πλάνα από τις κάμερες σούπερ 8 των πολιτών που παρίστανται στο ιστορικό γεγονός. Η διεύθυνση φωτογραφίας είναι κορυφαία και ο διευθυντής φωτογραφίας Νιούτον Τόμας Σίγκαλ ανταπεξέρχεται με μαεστρία στην δημιουργία διαφορετικών κινηματογραφικών κόσμων και χρησιμοποιεί το 3D για να δώσει περισσότερη ευκρίνεια στο βάθος πεδίου και να κάνει πιο ευανάγνωστη την δράση και την ψυχολογία των χαρακτήρων ενώ ο μοντέρ και συνθέτης Τζόν Ότμαν,τόσο στην μουσική του όσο και στο μοντάζ, χρησιμοποιεί ένα ήρεμο ρυθμό που υπογραμμίζει την δράση.

To υψηλό επίπεδο της ταινίας εξυπηρετούν και οι ερμηνείες των ηθοποιών που δίνουν υπόσταση στους καλοδουλεμένους χαρακτήρες με προεξέχοντες τους χαρισματικούς Τζέιμς Μακ Αβόι και Μάικλ Φάσμπεντερ. Συνθέτουν ένα ηλεκτρισμένο δίδυμο όπου συνυπάρχει η φιλική αγάπη και ο αλληλοθαυμασμός αλλά και ο θυμός για την προδοσία και η διαφορά των απόψεων. Ο Μακ Αβόι είναι εκπληκτικός στο ρόλο του τσακισμένου πνευματικά και σωματικά Ξαβιέ από όσα συνέβησαν στην προηγούμενη ταινία αλλά την παράσταση κλέβει η αρχοντική παρουσία του Φασμπέντερ που δημιουργεί τον πιο γοητευτικό κακό που έχουμε δει σε τέτοιου είδους ταινίες. Η στάση του σώματος σε σκηνές που άλλοι ηθοποιοί θα φαινόντουσαν γελοίοι του δίνει μια αυτοκρατορική γοητεία.

Όμως και οι άλλοι ηθοποιοί δεν υστερούν, ο Χιού Τζάκμαν είναι πολύ καλός στο ρόλο του Γούλβεριν και του δίνει πέρα από τη σωματική διάπλαση μια υπόσταση με το λακωνικό χιούμορ και με την βαθιά θλίψη που κρύβει κάτω από την σκληρότητα κάνοντας τον έτσι έναν από τους πιο πολυσύνθετους χαρακτήρες. Η Τζένιφερ Λόρενς αποδεικνύει πόσο καλή ηθοποιός είναι στο ρόλο της Μυστίκ, είτε υπό το μπλε δέρμα της είτε με την γοητευτική ανθρώπινη μορφή. Η σκηνή στο αεροδρόμιο όπου ο Ξαβιέ συνομιλεί μαζί της μέσω τηλεπάθειας της δίνει την ευκαιρία να δείξει όλη την γκάμα συναισθημάτων που μπορεί να παίξει και να μας δείξει ταυτόχρονα την πάλη που γίνεται μέσα της ανάμεσα στο σωστό και το λάθος. Ο Πίτερ Ντίνκλατζ,ο Τύριον Λάνιστερ του Game of Thrones,επιβεβαιώνει και αυτός πόσο καλός ηθοποιός είναι στο ρόλο του κακού της υπόθεσης που κρύβει και αυτός την γοητεία που του ασκούν οι μεταλλαγμένοι μέσα στο μίσος και στην μισαλλοδοξία. Τέλος ο Έβαν Πίτερς με το ασημένιο μαλλί και την μπλούζα των Πίνκ Φλόιντ δίνει με το ανέμελο παίξιμο του μια νότα άτακτου χιούμορ στο χαρακτήρα του Κουίκσιλβερ και μας κάνει να τον συμπαθήσουμε αμέσως.

Συμπέρασμα; Ένα φιλόδοξο, μεγαλοπρεπές και σκεπτόμενο μπλοκμπάστερ που πληροί όλες του τις υποσχέσεις και είναι,για μένα προσωπικά,η καλύτερη ταινία της σειράς.