Τι μας έμεινε από τη Δράμα
Ο μεγάλος αριθμός των γυναικών σκηνοθετών και ο μεγάλος αριθμός των γυναικείων βραβεύσεων: Red Hulk, Dead End, Νικολέττα, Γεννήτρια, Travel Express ανήκαν όλα σε γυναίκες σκηνοθέτιδες.
- Το ότι οι Έλληνες σκηνοθέτες δεν φοβούνται και δεν απέχουν από θέματα που απασχολούν με τρόπο επιτακτικό και ανησυχητικό την κοινωνία. Ηχηρή απόδειξη η βράβευση του Red Hulk που θέτει στο μικροσκόπιο το φαινόμενο του νεοναζισμού.
- Το γεγονός ότι το ελληνικό σινεμά τολμά να πειραματιστεί με νέα είδη: κωμωδία, κοινωνική ταινία, επιστημονικής φαντασίας, κινηματογραφικά παραμύθια, όλα έχουν θέση εάν έχουν και λόγο ύπαρξης.
- Η δύναμη των νέων σκηνοθετών είναι στην εικόνα. Βελτιωμένα και τα σενάρια, αλλά είναι σημαντικό ότι οι δημιουργοί γνωρίζουν καλά πλέον να χρησιμοποιούν την κάμερά τους και ότι παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους.
- Οι πρωτοποριακές ιδέες. Συγκεκριμένα, ξεχωρίσαμε το Δεν είμαι τώρα εδώ που προκάλεσε αίσθηση στο Φεστιβάλ με την έξυπνη ιδέα του.
- Οι μικρού μήκους δεν μπορούν να θεωρούνται πλέον «μικρές», ούτε σε διάρκεια (πολλές ήταν πάνω από 20 λεπτά), ούτε σε θεματολογία.
- Η Κύπρος είχε δυναμική παρουσία στο Φεστιβάλ όπου –ανάμεσα στα άλλα ξεχώρισαν τα Νικολέττα, Άννα και Dead End.
- Η κρίση είχε όπως αναμενόταν την τιμητική της. Αντιπαροχή, Γεννήτρια, Debtfools, Ο Χριστός σταμάτησε στου Γκύζη, Δεν θα υποκύψουμε, Υστερόγραφο είναι μερικές από τις ταινίες που εμπνεύστηκαν από τα μνημόνια και την οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Το θέμα του ρατσισμού και της μετανάστευσης απασχόλησε άλλους δημιουργούς (Travel Express, Άννα, Εθελοντές), ενώ οι διαπροσωπικές σχέσεις και τα γηρατειά βρέθηκαν στο επίκεντρο αρκετών σκηνοθετών.
- Η τελετή λήξης που διαρκεί πάρα πολύ ώρα. Ένα σύγχρονο και μοντέρνο Φεστιβάλ πρέπει να απεγκλωβιστεί από την επαρχιακή λογική του και να μάθει να φτιάχνει τελετές λήξης με νεύρο.
Διαβάστε επίσης:
