Where did you sleep Last Night?
My girl, my girl, don’t lie to me,
Tell me where did you sleep last night.
Where did you sleep last night, Nirvana
«Ξέρεις πόσες φορές θέλω να σου στείλω μέιλ, να σε ρωτήσω πώς είσαι, τι κάνεις, να σου πω να βρεθούμε για μια βόλτα; Οπουδήποτε» Τζοάννα
Νέα Υόρκη. Η Τζο, δημοσιογράφος και επίδοξη συγγραφέας, θυμώνει με τον σύζυγό της Μάικλ (Σαμ Ουόρθινγκτον), όταν ο δεύτερος δείχνει την «προτίμησή» του προς τη νέα του συνάδελφο (Εύα Μέντες), με την οποία φεύγει σε επαγγελματικό ταξίδι το επόμενο πρωί. Η Τζο θα συναντήσει τον παλιό της έρωτα Άλεξ (Γκιγιόμ Κανέ). Εκείνο το βράδυ οι σχέσεις των τεσσάρων πρωταγωνιστών θα επανεξεταστούν.
Θα το ομολογήσω από την αρχή για να τελειώνουμε: το Χτες το βράδυ με εξέπληξε ευχάριστα. Έχει άλλωστε πολλά από τα στοιχεία που μου αρέσουν σε μια ταινία: νυχτερινές βόλτες στην πόλη (και σε ποια πόλη κιόλας!!), αδιέξοδους έρωτες, φανταστικά σπίτια, ταλαντούχους πρωταγωνιστές (ε, ή τουλάχιστον δύο από αυτούς).
«Γιατί σταμάτησες να μου γράφεις μέιλ;» ρωτάει τον Άλεξ η Τζο. «Γιατί δε μου ήταν αρκετό» της απαντά αυτός. Λέξεις που λέγονται με ευκολία, αλλά χειρονομίες που δεν γίνονται από ατολμία ή από μία αίσθηση «συζυγικού καθήκοντος» που δεν ξέρεις ακριβώς από που πηγάζει.
Κι ενώ το ζεύγος Μέντες-Ουόρθινγκτον σου αποσπά την προσοχή και δεν σου προσφέρει τίποτα (ερμηνευτικά και οι δύο είναι πολύ «αδύναμοι», και η σύγκριση με τους Νάιτλι-Κανέ είναι απλά ατυχής), εκείνο στη Νέα Υόρκη δίνει ρέστα. Τόσο η Κίρα Νάιτλι με τη φρεσκάδα και την ανάλαφρη παρουσία της, όσο και ο Γκιγιόμ Κανέ με το σιωπηλό μυστήριο που «χτίζει», δίνουν πνοή σε μία ταινία που μπορεί να μην βρίθει από πρωτοτυπία, αλλά αποπνέει σίγουρα ρεαλισμό.
Στο physique, βέβαια, και σε αυτό που πρεσβεύει, ο Ουόρθινγκτον σε πείθει. Είναι το all-american boy που μπορείς να βασιστείς πάνω του -σε αντίθεση με τον Άλεξ του Γκιγιόμ Κανέ που είναι ο αιώνιος Πήτερ Παν, εκείνος που κυνηγά λέξεις και μια σκιά, εκείνος που δεν γνωρίζει ακριβώς τι θέλει (ή δεν μπορεί να αποκτήσει αυτό που θέλει), γιατί έμεινε το αιώνιο παιδί.
Εάν η Μάσι Τάντζεντιν επέλεγε να επικεντρωθεί στους «εραστές» της Νέας Υόρκης, αυτή θα ήταν μια αρκετά διαφορετική (και πιθανότατα πολύ καλύτερη) ταινία. Ακόμα και έτσι, όμως, περιέχει όμορφες σκηνές σε μπαρ, έναν χορό σε μια ταράτσα, βόλτες σε δρόμους αμερικανικών πόλεων, διαδρομές με ταξί, δωμάτια ξενοδοχείων, ξενυχτισμένα βράδια, συντροφιά με αισθήματα μεγαλύτερα από την ίδια τη ζωή και με ένα μουσικό σάουντρακ-πραγματικό διαμάντι.
