Γιατί το Leftovers είναι από τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές των τελευταίων ετών
Το Leftovers δεν είναι μια εύκολη σειρά. Είναι, όμως, έξοχη. Δεν είναι μόνο ότι είναι παραγωγής HBO (και αυτό αυτομάτως ανεβάζει τον πήχη), αλλά και γιατί ο Ντέιμον Λίντελοφ του Lost έχει αναλάβει την παραγωγή, αλλά και το σενάριο. Και καθώς οι σειρές μοιράζονται κάποια πράγματα (αλλά διαφέρουν σε πολλά), ο Λίντελοφ φαίνεται αποφασισμένος να μην κάνει τα ίδια λάθη.
Στο Leftovers έχει εξαφανιστεί το 2% του πληθυσμού. Τρία χρόνια μετά αυτή η εξαφάνιση αποτελεί μία ανοιχτή πληγή. Γιατί αυτοί, γιατί όχι εμείς, πρέπει να συνεχίσουμε να θυμόμαστε ή πρέπει να ξεχάσουμε; Στη βάση του Leftovers -που βασίζεται σε βιβλίο του Τομ Περότα- βρίσκεται το μυστήριο, αλλά το μυστήριο δεν είναι αυτό που ενδιαφέρει τον Λίντελοφ. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, οι σπαρακτικές αντιδράσεις αυτών που μένουν πίσω.
Σε όλη τη διάρκεια της σειράς, ο θεατής αισθάνεται σχεδόν άβολα. Αυτό που βλέπει μπροστά του είναι μια κοινωνία υπό κατάρρευση, μια κοινωνία χωρίς κανόνες. Δεν έχει σημασία που ο πρωταγωνιστής είναι αρχηγός της αστυνομίας. Ακόμα και αυτός είναι ανήμπορος μπροστά στις εξελίξεις. Σε αυτή την κοινωνία τα παιδιά αντί για «μπουκάλα» εντάσσουν την ασφυξία στο ερωτικό παιχνίδι, σκύλοι κατασπαράσσουν ελάφια, άνθρωποι φορούν λευκά και καπνίζουν μανιωδώς και δέχονται να τους πυροβολήσουν για να αισθανθούν το τραύμα του πυροβολισμού.
Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν ότι η σειρά είναι υπερβολικά σκοτεινή και καταθλιπτική. Δεν θα διαφωνήσω. Αλλά αυτός είναι ο σκοπός της: αυτό το τραύμα, των ανθρώπων που εξαφανίστηκαν είναι μια πληγή χαίνουσα και από μέσα βγαίνει αίμα, πύον, φόβος, μοναξιά. Και ας μην ξεχνάμε ότι το τελευταίο επεισόδιο κλείνει με μία μεγάλη ελπίδα, τη μεγαλύτερη που θα μπορούσε να μας δώσει μία τέτοια σειρά.
Μίλησα πριν για το Lost. Παρόλο που οι δύο σειρές είναι η μέρα με τη νύχτα, υπάρχουν κάποια σημεία που μπορεί κανείς να βρει ομοιότητες: η φιγούρα του «σοφού» πατέρα για παράδειγμα, μια φιγούρα που κατατρέχει τον πρωταγωνιστή από την αρχή της σειράς. Το μυστήριο. Ακόμα και ο τρόπος που χτίζονται τα επεισόδια. Τα περισσότερα περιστρέφονται γύρω από τον Κέβιν Γκάρβεϊ (Τζάστιν Θερού) και την οικογένειά του, ωστόσο κάνουμε ένα διάλειμμα για να δούμε τις ιστορίες και των υπόλοιπων χαρακτήρων (για παράδειγμα του ιερέα – Κρίστοφερ Έκκλεστον, μακράν του πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα της σειράς ή της αδελφής του, της Νόρα). Όπως και στο Lost, έτσι και στο Leftovers τη μεγαλύτερη σημασία δεν την έχουν οι κεντρικοί, αλλά οι περιφερειακοί χαρακτήρες.
Για μένα το καλύτερο επεισόδιο του κύκλου είναι το 9. Εκεί που -έχοντας γνωρίσει τους χαρακτήρες- επιστρέφουμε στην αρχή για να δούμε τι συνέβη. Τι είναι αυτό που σπαράσσει μία οικογένεια που φαινομενικά δεν έχει χάσει κανέναν και φαινομενικά δεν θα έπρεπε να έχει πρόβλημα. Πρόκειται για ιδιοφυές επεισόδιο.
Γνωρίζω ότι πολλοί παραπονιούνται επειδή το μυστήριο δεν προχωρά αρκετά γρήγορα. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μία σοφή επιλογή από την πλευρά του Λίντελοφ. Η σειρά θα μπορούσε να ευτελισθεί στο επίπεδο του «ποιος το έκανε, γιατί συνέβη», να δώσει τη λύση του μυστηρίου (δεν τη δίνει ούτε στο τελευταίο επεισόδιο), να αναπτύξει πολλές υποσχέσεις και να εκπληρώσει μέχρι το τέλος της ελάχιστες. Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα με το Lost, και σίγουρα αυτό είναι κάτι που θα ήθελε να αποφύγει ο παραγωγός.
Αν και αναγνωρίζω ότι υπάρχουν ορισμένα προβλήματα σε κάποιους από τους χαρακτήρες (όπως στον πρωταγωνιστή και στη σύζυγό του), δεν μπορώ παρά να πω ότι από τους εξαιρετικούς, παράξενους και ανησυχητικούς τίτλους της αρχής, μέχρι το τελευταίο καρέ της πρώτης σεζόν, η σειρά είναι σπαρακτική, σοκαριστική, παράξενη. Δηλαδή υπέροχη.
