Editorial: Και γιατί όχι ο Ίντρις Έλμπα για Μποντ;

Του Tyler Durden

Κι ενώ ο Ντάνιελ Κρεγκ φαίνεται πως ολοκληρώνει τον κύκλο του ως πράκτωρ 007, η συζήτηση για το ποιος πρέπει να τον διαδεχθεί καλά κρατεί. Ήδη από τον προηγούμενο Μποντ το όνομα του Ίντρις Έλμπα είχε αρχίσει να ακούγεται έντονα. Αυτή τη φορά ακούγεται ακόμα πιο έντονα, αλλά πολλοί είναι εκείνοι που διαφωνούν λόγω του… χρώματός του. Ο Μποντ που ξέρουν πρέπει να είναι posh, λευκός και smart, αλλιώς δεν είναι Μποντ. Ένας αφροαμερικανός ή αφροβρετανός –σύμφωνα με αυτή την άποψη- σίγουρα δεν θα ταίριαζε σε αυτό το καλούπι, όπως και ούτε ένας ομοφυλόφιλος Μποντ.

Θα μπορούσα να συμφωνήσω εάν όλοι οι ηθοποιοί που έπαιξαν τον 007 προσέγγιζαν τον ρόλο με τον ίδιο τρόπο στο πέρασμα του χρόνου. Αλλά τι σχέση έχει ο Ρότζερ Μουρ με τον Σον Κόνερι; Και οι δυο τους με τον πιο «μάγκα» Ντάνιελ Κρεγκ; Και τι σχέση θα έχουν αυτοί με τον Τομ Χάρντι, ο οποίος φέρεται αυτή τη στιγμή να είναι ο αγαπημένος των γραφείων στοιχημάτων;

 Εάν συμφωνήσουμε με τη θεωρία που λέει ότι Μποντ δεν είναι ένα όνομα, αλλά απλά ένας κωδικός –και γι’ αυτό τόσο πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι μπορούν να τον ερμηνεύσουν- τότε γιατί να μην δούμε και έναν μαύρο Μποντ; Γιατί όχι;

Στην συζήτηση πήρε μέρος και ο πρώην Τζέημς Μποντ, Πιρς Μπρόσναν, ο οποίος προχώρησε και ένα βήμα παρακάτω λέγοντας ότι ο επόμενος 007 θα μπορούσε να είναι μαύρος ή ομοφυλόφιλος… Ή γιατί όχι και τα δύο ταυτόχρονα;

Σίγουρα, θα είναι ένα πείραμα. Το αποτέλεσμα είναι άγνωστο, όπως και η ανταπόκριση του κοινού σε αυτό. Αλλά ο Ίντρις Έλμπα για παράδειγμα ή ο Ντέιβιντ Ογιέλογουο –ο οποίος δάνεισε τη φωνή του στο audiobook του Μποντ- είναι ηθοποιοί –και μάλιστα πολύ καλοί. Γιατί να μην μπορούν να ερμηνεύσουν μία posh εκδοχή του Μποντ, εάν χρειαστεί; Γιατί προκαταβάλουμε ότι αυτό το πείραμα θα είναι αποτυχία; Γιατί αρνούμαστε να δεχθούμε ότι θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον; Και –τελικά- γιατί να μην το δοκιμάσουμε;

Γιατί φοβόμαστε τόσο να «αγγίξουμε» τα είδωλά μας; Να τα πειράξουμε, να τα δούμε διαφορετικά; Είναι νομίζω ενδεικτικό μίας ολόκληρης κοινωνίας. Όχι απαραίτητα ρατσιστικής, αλλά ανίκανης να κοιτάξει τα πράγματα μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα.

Και γιατί όχι; Όσους λόγους και εάν μου πει κανείς, δεν μπορώ να συμφωνήσω. Γιατί δεν βρίσκω κανέναν απολύτως λόγο γιατί ο Μποντ να μην είναι ο Ίντρις Έλμπα ή ο Ντέιβιντ Ογιέλογουο. Υπάρχουν κάποια όρια; Θα μπορούσε ο Μποντ να είναι γυναίκα; Θα μπορούσε να είναι… εξωγήινος; Μπορεί να προσεγγίζει τον ρόλο του με τρόπο κωμικό; Σε αυτή την περίπτωση θα μιλούσαμε για μία άλλη ταινία. Το όριο για μια ταινία Μποντ να μένει πιστή στο πνεύμα –και όχι απαραίτητα το γράμμα- του βιβλίου: ο Μποντ είναι ένας ικανότατος πράκτορας, με πολλούς εχθρούς, υπερσεξουαλικός, που πίνει το μαρτίνι του shaken, not stirred.