Με την πρώτη σκοτεινή αίθουσα της σεζόν, σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Με την πρώτη σκοτεινή αίθουσα της σεζόν, σκοτώθηκε το καλοκαίρι.

Παραφράζοντας την ποίηση του Ελύτη, και μιας και η βροχή δε μας εγκατέλειψε καθόλου αυτό το καλοκαίρι, δηλώνω έτοιμη για το φθινόπωρο που δειλά- δειλά μας χτυπά την πόρτα.

Συνέβη μόλις το Σάββατο που μας πέρασε. Οι νύχτες πρεμιέρας με «έκλεισαν» μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα, κάτι που είχε να συμβεί από τον περασμένο Μάιο. Η πρώτη αντίδραση ήταν σχεδόν κλειστοφοβική: τι ήθελα μέσα σε μια κλειστή αίθουσα όταν έξω σκάει ο τζίτζικας και το επόμενο πρωί, μάλιστα, είχα κανονίσει να πάω για μπανάκι στη θάλασσα;!

Αλλά μόλις έκλεισαν τα φώτα ένιωσα την χαρούμενη προσμονή της προβολής που ξεκινούσε και το γνώριμο συναίσθημα της αγαλλίασης, που μόνο μια σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα μπορεί να προσφέρει στους σινεφίλ.

Καλά και τα θερινά, αλλά Σεπτέμβριο μήνα μπορεί να αποδειχτούν έως κι επικίνδυνα!

Καλό (κινηματογραφικό!) μας χειμώνα!