Σαββατιάτικες προβολές: The Weight of Chains (2011)

Σήμερα η προβολή μας είναι ελαφρά πολιτικοποιήμενη και είναι και ντοκιμάντερ.Ένας άνθρωπος προσπαθει να διηγηθεί την ιστορία μιας χώρας, την πορεία προς το χαμό της. Να εκδηλώσει την αγάπη του και το θαυμασμό του για αυτή και την λύπη του για την καταστροφή της. Το  The Weight of chains διηγήται την ιστορία της Γιουγκοσλαβίας και την πορεία της προς αυτό το κατακερματισμένο αντικείμενο που έγινε σήμερα. Την άμεση και χυδαία εμπλοκή ξένων δυνάμεων, την συντονισμένη προσπάθεια καταστροφής και κατακερματισμού της οικονομίας της.

Ακόμα και αν με θεωρείτε αιρετική, γραφική, ή σαπούνι, δείτε το. Πραγματικά ίσως απαντηθούν πολλά ερωτημάτα σας. Δυστυχώς μόνο με αγγλικούς υπότιτλους.

Η ΤΑΙΝΙΑ

ΣTOIXEIA

ΔΑΦΝΕΣ ΚΑΙ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΕΣ

Απειρο υλικό-κομμάτια απόλυτα ακυκλοφόρητα-, από εγχώρια και διεθνή ρεπορτάζ, παλιές εκπομπές, σειρές, συνεντεύξεις. Πολλές ειδικότητες, πολλοί Αμερικάνοι, Καναδοί και διαφόρων εθνικότητων πρώην Γιουγκοσλάβοι παρευλάνουν μπροστά από το φακό του. Αποκαλύπτει επίσης πολλά έγγραφα, σχέδια, πρακτικές και πολιτικές που είναι ελαφρώς χυδαία και καταθλιπτικά. Αλλά αυτό τον κόσμο είναι που πρέπει να πολεμήσουμε.

Η Γιουγκοσλαβία, θεωρούνταν Δύση από τους Ανατολικούς και Ανατολή από τους Δυτικούς. Φαίνεται πως ήταν μια πολύ καλά οργανωμένη χώρα με ένα ιδιόμορφο σύστημα, τον σοσιαλισμό της αγοράς. Μέσα σε αυτό δημιούργησαν ένα πλέγμα γρήγορα ανεπτυσσόμενων δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων και είχαν πλεόνασμα για πάνω από 20 χρόνια. Η ιστορία λοιπόν, ξεκινά από εκεί.

Ίσως τελικά δεν είναι ο σοσιαλισμός το αδύναμο σύστημα, ισως οι άνθρωποι με όραμα να είναι τόσο σπάνιοι. Δεν είναι ότι ο Τίτο δεν πλούτισε, ότι η κυβέρνηση του δεν πλούτισε, είναι ότι μαζί τους άνθισε μία χώρα, γέμισε βιομηχανίες και δουλειές τις οποίες αφού δαιμονοποίησαν οι ίδιοι, οι Αμερικάνοι, ΝΑτοικοι, Ευρωπαίοι κλπ. ύστερα τις αγόρασαν, τις κονιορτοποίησαν ή τις κατέσχεσαν. Ναι απλώς τις κατέσχεσαν.

Και ευτυχώς για αυτό το ντοκιμαντέρ δεν καταδικάζει κανένα λαό. Ούτε τους Βόσνιους, ούτε τους Αλβανούς, ούτε τους Σέρβους, ούτε τους Κροάτες. Αλλά αγαπάει τους Γιουγκοσλάβους και τη χώρα τους ενώ ταυτόχρονα απεχθάνεται τον εθνικισμό γιατί τους κόστισε λίγο ή πολύ τη χώρα τους. Αυτή είναι η οπτική πολλών από τους Σέρβους φίλους μου για την κατάσταση στη χώρα τους. Δυστυχώς η δική μας χώρα είναι που ξεπουλιέται τώρα και εμάς δεν μας χρειάστηκε ούτε πόλεμος ούτε προπαγάνδα. Εμείς σκίζουμε τις πέτσες μας μόνοι μας και ανενόχλητοι, είμαστε δυστυχώς ένας αξιολύπητος λαός που το μόνο που μας αξίζει είναι οι Χρυσαυγίτες. Και αυτοί θα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα μείνει κι εδώ μόνο η μαφία.