Η γυναίκα με τα μαύρα 2: Άγγελος Θανάτου

40 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση της γυναίκας με τα μαύρα, η έπαυλη Ιλ Μαρς γεμίζει παιδιά, όταν δύο δασκάλες με μικρούς μαθητές που επιθυμούν να γλιτώσουν από τους βομβαρδισμούς στο Λονδίνο φτάνουν στη βρετανική επαρχία. Σιγά-σιγά τα παιδιά θα αρχίσουν να αυτοκτονούν, καθώς η ανατριχιαστική παρουσία κάνει την εμφάνισή της.

Στο πρώτο μέρος της ταινίας σκεφτόμουν ότι εάν δεν ήταν θρίλερ θα μπορούσε να είναι μία πρώτης τάξεως κοινωνική ιστορία. Πραγματικά: ο πόλεμος, η ορφάνια, ο έρωτας, οι κοινωνικές επιταγές, όλα είναι παρόντα στη συνέχεια του θρίλερ η Γυναίκα με τα Μαύρα, στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο Χάρι Πότερ.

Επιπλέον, υπάρχει  μπόλικη ατμόσφαιρα. Ομίχλες, εντυπωσιακά τοπία, ερημικά δωμάτια, σκοτεινές εκτάσεις εντείνουν την αίσθηση της απειλής. Το τοπίο θα μπορούσε να ήταν βγαλμένο από μία ταινία εποχής όπως τα Ανεμοδαρμένα Υψη, για παράδειγμα. Επιπλέον, το γεγονός ότι η ταινία εκτυλίσσεται στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κάνει κάπως πιστευτό το γεγονός ότι όλοι οι χαρακτήρες πρέπει να κινούνται με λάμπες πετρελαίου.

Βέβαια, η ταινία δεν είναι δράμα εποχής, αλλά θρίλερ, αλλά υπάρχουν στιγμές που ο θεατής το ξεχνάει αυτό (χρειάζεται σχεδόν μία ώρα για να κάνει την εμφάνισή της η γυναίκα με τα μαύρα).

Η αλήθεια είναι ότι θα το προτιμούσα σαν δράμα. Γιατί τα προβλήματα ξεκινούν όταν το θρίλερ παίρνει μπρος. Η εμφάνιση της γυναίκας με τα μαύρα χαλάει τη συνταγή, καθώς η όποια ατμόσφαιρα υπήρχε, σύντομα εκφυλίζεται σε μια απλή προσπάθεια εύκολου τρόμου. Ο θεατής δεν φοβάται ιδιαίτερα, ενώ όλο αυτό κάπου το έχει ξαναδεί.

Η ιδέα να βάζει η γυναίκα τα παιδιά να αυτοκτονούν μόνα τους είναι έξυπνη, αλλά μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή μόνο για λίγο. Και ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν θαυμάσει την πρώτη ταινία και την ερμηνεία του πρωταγωνιστή της, στη δεύτερη ταινία η απουσία του φαίνεται πως γίνεται φανερή.

Η Φοίβη Φοξ μου άφησε θετικές εντυπώσεις, τόσο σαν ερμηνεία, όσο και για τον χαρακτήρα που χτίζει. Ωστόσο, και παρά τα ενδιαφέροντα όνειρα για παράδειγμα, από κάποια στιγμή και μετά ούτε αυτή δεν μπορεί να σώσει την ταινία. Ο Τζέρεμι Ιρβάιν είναι καλός ηθοποιός, ωστόσο η παρουσία του στην ταινία είναι μάλλον αδιάφορη.

Το τελευταίο κομμάτι της ταινίας εκφυλίζεται σε μία συρραφή κακοδουλεμένων και αναμενόμενων ιδεών που μας κάνει να αναρωτιόμαστε εάν θα είχε νόημα μία νέα συνάντηση με τη γυναίκα με τα μαύρα.

Τελικά να τη δω;

Όχι καμία ιδιαίτερη προσθήκη στο είδος του θρίλερ, διαθέτει ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα και δραματικά στοιχεία, αλλά ελάχιστα παραπάνω.