Wonder Woman
Έπρεπε να περάσουν δεκαετίες και να δει τους συμπρωταγωνιστές της αρκετές φορές στη μεγάλη οθόνη, ωστόσο η Wonder Woman απέκτησε τελικά -και μετά από πολλές προσπάθειες- τη δική της ταινία.
Η Wonder Woman αφηγείται μια απλή ιστορία, ίσως από τις πιο απλές που έχουμε δει σε ταινία με σούπερ ήρωα -και ανακουφιστικά απλή εάν τη συγκρίνουμε με την αχρείαστη πολυπλοκότητα ταινιών όπως το Batman v. Superman: η Νταϊάνα, πριγκίπισσα των Αμαζόνων σώζει έναν Αμερικανό πιλότο που φτάνει στις ακτές του παράδεισου όπου η ίδια ζει με τις άλλες Αμαζόνες. Εκείνος τής περιγράφει τη δυστυχία που έχει αφήσει πίσω του: τη δυστυχία και τον θάνατο που έχει προκαλέσει ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος. Πεπεισμένη ότι πρόκειται για έργο του Άρη, του θεού του πολέμου, η Νταϊάνα αποφασίζει να αφήσει το προστατευμένο περιβάλλον στο οποίο ζει για να βοηθήσει την ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει το Κακό (για εκείνη αυτός είναι ο θεός Άρης και τα έργα του, για τους ανθρώπους είναι ο πόλεμος). Και παρά τις σεναριακές ευκολίες που χρησιμοποιούνται στην αφήγηση της ιστορίας της, η Wonder Woman είναι η ηρωίδα που όλοι περιμέναμε: ατρόμητη, δυνατή και ταυτόχρονα με μια δυνατότητα ενσυναίσθησης που την κάνει ανθρώπινη.
Η Ισραηλινή Γκαλ Γκαντότ αποτελεί ιδανικό ταίριασμα για τον ρόλο και το γεγονός ότι πρόκειται για ένα αρκετά φρέσκο πρόσωπο λειτουργεί υπέρ της ταινίας. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για κάποιους από τους συμπρωταγωνιστές της: οι κυρίες Ρόμπιν Ράιτ και Κόνι Νίλσον είναι υπέροχες, αξιοπρεπής ο Κρις Πάιν, δυστυχώς όχι και στην καλύτερη φόρμα του ο Ντέιβιντ Θιούλις.
Ταυτόχρονα η ταινία κάνει αναφορές στη φρίκη του Α Παγκοσμίου Πολέμου -μέσω κυρίως του υπέρτατου όπλου, ενός τοξικού αερίου που παραπέμπει στους θαλάμους αερίων και το Ολοκαύτωμα. Η ταινία φροντίζει να τονίσει την ανθρώπινη αδυναμία. Η Νταϊάνα δεν γνωρίζει τους ανθρώπους στην καλύτερη στιγμή τους, αλλά στη χειρότερη. Και αυτό είναι εν μέρει που τη γοητεύει, αυτή η ανθρώπινη ατέλεια.
Η ταινία περιλαμβάνει μπόλικη δράση, αλλά δεν ξεφεύγει και αυτή από την… κατάρα της 3ης πράξης, με τη μεγάλη μάχη στο τέλος της ταινίας να παραπέμπει περισσότερο σε μαγικά α λα Χάρι Πότερ.
Το σίγουρο είναι ότι η σκηνοθέτις Πάτι Τζέκινς -η οποία βουλώνει τα στόματα πολλών από αυτούς που ισχυρίζονται ότι μία γυναίκα δεν μπορεί να χειριστεί μια ταινία μεγάλου μπάτζετ- και ο σεναριογράφος Άλαν Χάινμπεργκ έχτισαν έναν χαρακτήρα αντάξιου του μύθου του: έναν χαρακτήρα που θα χαρούμε πολύ να παρακολουθήσουμε σε επόμενες περιπέτειες.
