Χωρίς Αγάπη (Loveless)

Κουφάρια κτιρίων και κουφάρια ανθρώπων. Ο Ρώσος σκηνοθέτης Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ κινηματογραφεί για άλλη μία φορά την κενότητα της ρωσικής σύγχρονης κοινωνίας, μέσα από την ιστορία ενός ζευγαριού που βρίσκεται στο στάδιο του χωρισμού (και οι δύο έχουν νέους εραστές) και αναγκάζονται να συνυπάρξουν στην διάρκεια της αναζήτησης του εξαφανισμένου τους γιου.

Ο Ζβιάγκιντσεφ δεν μασάει τα λόγια του. Οι άνθρωποι που δείχνει είναι άνθρωποι χωρίς αγάπη. Χωρίς αγάπη στις οικογένειές τους, χωρίς αγάπη προς τον συνάνθρωπό τους. Άνθρωποι σκληροί και απόλυτοι. Υπάρχει μια στιγμή που η ταινία κινδυνεύει να κινηθεί προς την ηθικολογία: είναι στην αρχή όταν οι σύζυγοι βρίσκονται στο κρεβάτι με τους νέους συντρόφους τους. Είναι η στιγμή που το παιδί εξαφανίζεται. Αλλά τον Ζβιάγκιντσεφ δεν τον ενδιαφέρει ο διδακτισμός, αλλά η συγκεκαλημμένη ειρωνία. Η ειρωνία προς τις κοινωνικές δομές και προς τους ανθρώπους -αν και αυτή τη φορά ασχολείται περισσότερο με το προσωπικό, παρά με το συλλογικό, όπως έκανε στον αριστουργηματικό Leviathan.

Το οικογενειακό δράμα μπλέκεται με την ταινία μυστηρίου, αλλά ούτε αυτό είναι που ενδιαφέρει τον Ζβιάγκιντσεφ. Μέσα από τις κινηματογραφικές εικόνες του (ψυχρά δωμάτια, ερημωμένες εκτάσεις, άδεια κτίρια -τα κουφάρια στα οποία προαναφερθήκαμε-), ο σκηνοθέτης αναφέρεται στην απουσία συναισθήματος. Οι ήρωές του αλληλοκατηγορούν ο ένας τον άλλο, τρώνε τις σάρκες τους, αλλά τελικά το πρόβλημα είναι οι συνθήκες ή οι ίδιοι;

Το φινάλε αντικατοπτρίζει εκείνο του Leviathan. Σημάδια ενός παρελθόντος, ένα σπίτι σε κατάσταση διάλυσης, αυτά που ξεχνάμε και αυτά που δεν μπορούν να ξεχαστούν όσο και αν το προσπαθήσουμε.