Απέραντο γαλάζιο, Le Grand Bleu

Παίζοντας με τα όρια μπορεί να γίνεις ένα με τη θάλασσα;

25 χρόνια μετά την πρώτη του προβολή, έχοντας μεγαλώσει γενιές ολόκληρες, το Απέραντο Γαλάζιο του  Λυκ Μπεσόν επανέρχεται στις θερινές κινηματογραφικές αίθουσες.

Ξεκινώντας και καταλήγοντας στην Αμοργό και περνώντας από την Σικελία, το Περού και την Κυανή Ακτή, η ταινία παρουσιάζει την ιστορία του Γάλλου Ζακ και του Ιταλού Ένζο. Γνωρίζονται στα παιδικά τους χρόνια στην Αμοργό, και το πάθος τους για τις καταδύσεις θα τους συνοδεύσει σε όλη τους τη ζωή. Ο Ένζο μεγαλώνοντας  γίνεται παγκόσμιος πρωταθλητής  ελεύθερης κατάδυσης ενώ ο Ζακ χρησιμοποιεί την ικανότητά του για καταδύσεις, ταξιδεύει σε διάφορα μέρη του κόσμου και γίνεται ένα με τη θάλασσα και τα δελφίνια που λατρεύει.

Χρόνια μετά την πρώτη τους συνάντηση στην Αμοργό και έχοντας χάσει τα ίχνη του, ο Ένζο  ψάχνει,  βρίσκει τον Ζακ και τον καλεί σε μια αναμέτρηση ελεύθερης κατάδυσης στη Σικελία. Οι δύο άντρες από το σημείο αυτό και μετά,  δοκιμάζουν τα όριά τους, την φιλία τους,  τις αντοχές τους, παίζουν με τη ζωή, τον έρωτα, την καθημερινότητα, την θάλασσα. Ποιος θα κερδίσει;

Για 132 λεπτά, ο Μπεσόν δίνει ένα ρεσιτάλ φωτογραφίας, μουσικής και έντονων συναισθημάτων στον θεατή, ο κόμπος στο λαιμό δεν φεύγει, το στομάχι σφίγγεται, τα δάκρυα έρχονται και τα λόγια για να περιγράψω αυτό που ένιωσα νομίζω πως είναι φτωχά.

Ο καλός μου φίλος και σινεπιβάτης , Gimli, μου λέει : “Το απέραντο γαλάζιο είναι μια από τις λιγοστές περιπτώσεις που αγάπησα πρώτα το soundtrack και μετά είδα την ταινία. Αφορμή για αυτή τη γνωριμία ήταν ένα πρόσωπο που αγαπώ πολύ κι ένα ολόκληρο καλοκαίρι ακούγαμε το cd σχεδόν κάθε μέρα. Την ταινία την έλαβα τελικά δώρο σε πακέτο από την Σκωτία. Ήταν από τα πρώτα DVD της συλλογής μου και όπως είναι λογικό, την είδα αρκετές φορές. Τελικά, η ταινία έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου, άρρηκτα συνδεδεμένη με το καλοκαίρι, καθώς δεν υπάρχει χρονιά που να μη τη φέρω στο νου μου πριν βουτήξω στα καταγάλανα νερά μιας παραλίας.”

Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Jαcques Mayol “Ο άνθρωπος δελφίνι” (1927- 2001) και του Enzo Maiorca (1931)

Ο Ζακ Μαγιολ, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που άγγιξε τα 100 μέτρα , έναν άθλο που ολοκλήρωσε το 1976.Αυτή τη βουτιά την ακολούθησε ένα ακόμη ρεκόρ στα 105 μέτρα  στα βάθη της θάλασσας και αυτό στην ηλικία των 56 ετών. Ο Ζακ, γεννημένος το 1927, έζησε ένα ισόβιο πάθος για την κατάδυση και μια ισχυρή και βαθιά αφοσίωση στο να γίνεται ένα με τη φύση και τη θάλασσα.Πέρασε τη ζωή του ταξιδεύοντας από τον τόπο γεννήσεώς του στη Γαλλία στην Ιταλία, Ιαπωνία και νότια Caicos. Κάθε χώρα ήταν σπίτι του, μα εκεί που ένιωθε πιο οικεία ήταν στην αγκαλιά του απέραντου γαλάζιου. Συνεργάστηκε στο γράψιμο και την παραγωγή πολλών ντοκιμαντέρ γιορτάζοντας τη χαρά στον ωκεανό και την αγάπη και επαφή του με τα δελφίνια.

Η γοητεία του Mayol με τη θάλασσα προέκυψε από μια στενή φιλία με ένα δελφίνι στο Ενυδρείο του Μαϊάμι,στη Φλώριδα, όπου πήγε να εργαστεί. Ο διευθυντής των προγραμμάτων και των γεγονότων στο Seaquarium τον προσκάλεσε για να μείνει. Ο Mayol δέχτηκε και άρχισε να φροντίζει τη συντήρηση των δεξαμενών. Συγχρόνως, του δόθηκε η άδεια να βουτήξει στη μεγάλη δεξαμενή με όλα τα δελφίνια συμπεριλαμβανομένου του ενός που προοριζόταν να γίνει φίλος του. Το δελφίνι αυτό,δίδαξε στον Mayol πώς να κρατάει την αναπνοή του πιο πολύ σε κάθε κατάδυση, πώς να συμπεριφερθεί υποβρύχια, πως να γίνει ένα με το νερό και τελικά,πως να γελάσει μέσα σε αυτό.

Ο Ένζο Μαγιόρκα, ξεκίνησε να κολυμπά στα τέσσερά του χρόνια και άν και είχε όπως ο ίδιος ομολογούσε  μεγάλο φόβο με τη θάλασσα  κατάφερε να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής ελεύθερης κατάδυσης.  Στις 22 Σεπτεμβρίου του 1974, η Ιταλική RAI μεταδίδει ζωντανά την κατάδυσή του σε  βάθος 90 μέτρων και το 1988 κάνει νέο ρεκόρ στα 101 μέτρα, αλλά επανέρχεται με άπνοια από το βυθό, οπότε και σταματά αυτό που αγαπάει όσο τίποτε άλλο. .