’71

Ένας νεαρός βρετανός στρατιώτης καλείται με την μονάδα του στο Μπέλφαστ, στη διάρκεια των ταραχών ανάμεσα σε καθολικούς και προτεστάντες το 1971. Όταν η μονάδα του δέχεται επίθεση, ο ίδιος αποκόβεται από αυτή και μένει εγκλωβισμένος σε εχθρικό έδαφος, σε μία Ιρλανδία-καζάνι που βράζει. Εκείνο το βράδυ θα συναντήσει συμμάχους, αλλά και εχθρούς στην προσπάθειά του να φτάσει πίσω στη μονάδα του.

Η συναρπαστική ταινία του Γιαν Ντεμάντζ καταφέρνει να παρουσιάσει όλο τον φόβο και τον αποπροσανατολισμό της περιόδου, αλλά και του ίδιου του ήρωα της ταινίας. Ο Γκάρι Χουκ δεν έχει γνώση των ισορροπιών ή των εντάσεων που επικρατούν στην περιοχή. Και αν μοιάζει άβουλο πλάσμα είναι γιατί είναι τέτοιο, ένας ιδανικός παρατηρητής των γεγονότων.

Ο σκηνοθέτης δεν παρακολουθεί μόνο τον ίδιο, αλλά και τις διεργασίες που συμβαίνουν γύρω του. Τι φοβούνται ο πατέρας και η κόρη που αποφασίζουν να τον βοηθήσουν; Τι ρόλο παίζει η βρετανική μυστική υπηρεσία; Σε αυτά τα ερωτήματα καλείται να δώσει απάντηση η ταινία και τα καταφέρνει παραπάνω από καλά.

Χρησιμοποιώντας κίνηση στην κάμερα, ο σκηνοθέτης Γιαν Ντεμάντζ προσπαθεί να μεταδώσει την ένταση των συναισθημάτων του ήρωα, ενώ επιλέγει το πράσινο και το κίτρινο για να μεταφέρει το πολεμικό κλίμα.

Η ταινία είναι συναρπαστική. Σε κρατάει στην άκρη της θέσης σου καθ’ όλη τη διάρκειά της, καταφέρνει να σε κάνει να νοιαστείς τόσο για τον απλό στρατιώτη -που ποτέ δεν γίνεται larger than life ήρωας, είναι πάντα ρεαλιστικός και τρομαγμένος όπως θα περίμενες να είναι σε μία τέτοια κατάσταση- όσο και για την πολιτική κατάσταση της περιόδου. 

Προσπαθεί να καταλάβει την κατάσταση και όχι να πάρει θέση. Κανένας δεν είναι αθώος και όλοι είναι ένοχοι. Ούτε οι βρετανοί στρατιώτες που επιλέγουν να χτυπήσουν ένα νεαρό παιδί, ούτε και οι Ιρλανδοί που αποφασίζουν να πουλήσουν τα πιστεύω τους για να επιτύχουν τον σκοπό τους.

Πολύ καλός ο πρωταγωνιστής Τζακ Ο’ Κόνελ (Γροθιές στους Τοίχους), ένας νεαρός ηθοποιός που σίγουρα θα μας απασχολήσει στο μέλλον. 

Όσο για την εξαιρετική φωτογραφία του Τατ Ράντκλιφ, τι μπορεί να πει κανείς; Μόνο ότι μας έβαλε κατευθείαν στο «πεδίο της μάχης» και δεν μας άφησε να ανασάνουμε λεπτό.

Τελικά να τη δω;

Οπωσδήποτε. Συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ (αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι), με εξαιρετική φωτογραφία και πολύ καλές ερμηνείες, το ’71 δεν θα σας αφήσει λεπτό να ανασάνετε. Μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.