Ήρεμο Πάθος (A Quiet Passion)
O Terence Davies είναι αδιαμφισβήτητα ένας σκηνοθέτης στυλίστας και ο μόνος που εν έτη 2017 καταφέρνει να κάνει ταινίες εποχής που κάτω από το πέπλο του κρινολίνου και των κουστουμιών κρύβεται ένα μεγάλο δράμα και μια πολύ όμορφη ιστορία. Από τα ατμοσφαιρικά Distant Voices, Still Lives (1988) και Long Day Closes (1992), το υποτιμημένο House Of Mirth (2000), το αριστουργηματικό The Deep Blue Sea (2011) και το πρόσφατο Sunset Song (2015) ο Davies αποδεικνύεται μετρ σκηνοθέτης του πάθους, της ταξικής πάλης, της επανάστασης και του νεωτερισμού. Στο Ήρεμο Πάθος με χειρουργική ακρίβεια σκηνοθετεί την ζωή της Αμερικανίδας ποιήτριας Emily Dickinson, από τα παιδικά της χρόνια και τις πρώτες της αχτίδες διαφορετικότητας μέχρι την πλήρη απομόνωση της από κάθε κοινωνική συναναστροφή και τον θάνατο της.
Η ταινία ξεκινάει με αργούς ρυθμούς όπως όλες οι ταινίες του σκηνοθέτη. Ύστερα ακολουθούν τα πλάνα εικαστικής τελειότητας για να συμπληρώσουν την δύναμη ενός σεναρίου που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και μας συστήνει την ποιήτρια Dickinson να προσπαθεί να πολεμήσει τις κοινωνικές συμβάσεις, να κερδίσει τον σεβασμό σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία αλλά και-μάταια-να γνωρίσει το αληθινό έρωτα. Ο ρομαντισμός ενάντια σε κάθε κοινωνική υποταγή και μια ποιήτρια που δεν αναγνωρίζεται. Η Εmily Dickinson ανακαλύφθηκε από τους φιλολογικούς κύκλους πολύ αργά και απο τα χιλιάδες ποιήματα της μόλις καμία δεκαριά δημοσιεύτηκαν πριν το θάνατο της. Ο έρωτας, ο θάνατος και η θέση τους στην ζωή αποτέλεσαν για την Dickinson πηγή έμπνευσης ταυτόχρονα με τα οικογενειακά βιώματα της και την θρησκευτική καταπίεση στην οποία εναντιώθηκε.
Κάτι πολύ ανώτερο από μια ταινία εποχής και με τον σκηνοθέτη να βρίσκεται σε πλήρη φόρμα, το Ήρεμο Πάθος είναι ένα έργο ωδή στον ρομαντισμό και στην προσπάθεια ενός ταλέντου όχι να αναγνωριστεί (αυτό έγινε μετά θάνατο) αλλά να ευτυχήσει και να βιώσει συναισθήματα χαράς και έρωτα σε συνάρτηση πάντα με τον περίγυρο του. Σκοτεινό όπου χρειάζεται και φωτεινό όσο του πρέπει, αυτό το Ήρεμο Πάθος είναι μια βιογραφία με την οποία ο σκηνοθέτης δείχνει να ταυτίζεται πλήρως. Το τελευταίο μισάωρο της ταινίας με την απόφαση της ηρωίδας να απομονωθεί από κάθε κοινωνική-συμβατική διάδραση και το φινάλε της είναι μία κατάβαση στην εσωτερική κόλαση που δύσκολα ξεχνάμε κινηματογραφικά.
Η Cynthia Nixon (Sex and The City) διαπιστευμένη θεατρική ηθοποιός, δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας ερμηνεύοντας την σπουδαιότερη Αμερικανίδα ποιήτρια του 19ου αιώνα με ένα εσωτερικό και ήρεμο πάθος, σαφέστατα εμπνευσμένη από τον σκηνοθέτη της. Η Βικτοριανή εποχή, η μελαγχολία, η ποίηση, η αγάπη, ο ρομαντισμός και ο θάνατος εκπροσωπούνται από την πρωταγωνίστρια και από μια ταινία για δυνατούς σινεφίλ από έναν μοναδικό σκηνοθέτη.
”Αυτό είναι ένα γράμμα σε έναν κόσμο που δεν μου απάντησε ποτέ.” Emily Dickinson
