Επιστροφή στη Βουργουνδία (Back to Burgundy)
Ένας ετοιμοθάνατος πατέρας είναι η αφορμή για την ένωση τριών αδερφών μετά από δέκα χρόνια. Ο Ζαν επιστρέφει στην Βουργουνδία για να αντιμετωπίσει την θλίψη μιας απώλειας αλλά και τα δύο του αδέλφια, την Ζιλιέτ και τον Ζερεμί. Όλα όμως μπορούν να διορθωθούν όταν συνοδεύονται από ένα ποτήρι κρασί.
Ο Ζαν Κλαπίς είναι γνωστός στην Ελλάδα μέσα από χαριτωμένες κωμωδίες, όπως το πιο πρόσφατο Μια Γαλλίδα στο Μανχάταν. Αυτή την φορά όμως επιθυμεί να καταπιαστεί μ’ ένα θέμα περισσότερο γλυκόπικρο παρά αστείο. Τρία αδέλφια με μόνο κοινό στοιχείο την συντήρηση ενός αμπελώνα και την παραγωγή κρασιού, πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους και από κοινού να πάρουν μια απόφαση για το μέλλον της περιουσίας τους. Ο μικρότερος, Ζερεμί (Φρανσουα Σιβίλ), έχει τακτοποιήσει την ζωή του μέσα από ένα γάμο με πλούσια νύφη και έχοντας ήδη ένα παιδί. Το μόνο του πρόβλημα είναι η αποδέσμευση από τους δυνάστες πεθερούς του. Ο μεγαλύτερος, Ζαν (Πιο Μαρμέ), έχοντας απομακρυνθεί από την οικογένεια του αρκετά χρόνια έχει καταφέρει να αποκτήσει και αυτός ένα παιδί μόνο που η δίκη του σχέση είναι κατεστραμμένη. Η Ζιλιέτ (Ανά Ζιραρντό) είναι μια ανεξάρτητη επιχειρηματίας που προσπαθεί να σταθεί ως επικεφαλής της επιχείρησης του πατέρα τους. Χωρίς δική της προσωπική ζωή, αγαπάει τα αδέλφια της και νοιάζεται για τα αμπέλια σαν να είναι και αυτά μέρος της οικογένειας τους.
Η Επιστροφή στην Βουργουνδία προσπαθεί μέσα από τις εναλλαγές των εποχών και τις εργασίες που η κάθε εποχή ευνοεί να χτίσει την ιστορία της επανένωσης των τριών αδερφών. Το μάζεμα των σταφυλιών, το πάτημα και η τελική γευσιγνωσία του κρασιού αναγκάζουν τα αδέλφια να αλληλοεπιδράσουν και να συμφιλιωθούν. Η δυναμική όμως των χαρακτήρων είναι ασθενική, κανένας τους δεν καταφέρνει να σε πείσει και να σε παρασύρει στα συναισθήματα του. Η χρήση φλασμπάκ γίνεται ελαφρώς αδέξια, και τελικά ξενίζει και αποσυντονίζει την προσπάθεια του θεατή να εγκλιματιστεί. Με την συνεχή προσθήκη προσώπων που προσπαθούν να λειτουργήσουν βοηθητικά στον κάθε πρωταγωνιστικό χαρακτήρα η μπάλα χάνεται τελείως. Μπορεί τελικά η ιστορία του Κλαπίς να μην σε συναρπάσει ως προς τους ήρωες που έχει σκιαγραφήσει, αλλά τα πλάνα στους αμπελώνες και η περιγραφή της παραγωγής κρασιού θα σε παρηγορήσει σ΄ένα βαθμό.
