Η Ελιά (El Olivo)
Στον σύγχρονο κόσμο και ιδίως την τελευταία επταετία όλα διπλά μας καταρρέουν οικονομικα και οι ανθρωπινες σχέσεις ευκολα καταστρεφονται.Τα ιδανικά και οι αξίες πωλούνται έναντι μερικών ευρώ.Υπάρχουν όμως φορές οπως εδώ στο φιλμ της Iciar Bollain που έρχεται ένας μικρός θηλυκός δον Κιχωτης να μας τονώσει το αίσθημα της ελπίδας, της αγάπης, της οικογενειακής αφοσίωσης και της πίστης για την πραγματική μας πατρίδα, την παιδική μας ηλικια.
Ο παππούς της Αλμα πέφτει σε κατάθλιψη όταν οι γιοι του για να αντιμετωπίσουν τις οικονομικές δυσκολίες ξεριζωνουν το ηλικίας 2.000 δέντρο ελιάς απο το αγρόκτημα τους και το πουλάνε έναντι 30,000 ευρω.Τοτε η μικρή (πολυ καλή γεμάτη ενέργεια,ενθουσιασμό και εντονο συναίσθημα Αnna Castillio) αποφάσιζει να πάει στο κρύο Ντισελντορφ(θελει να τονίσει η σκηνοθέτης την αντίθεση με τον μεσογειακό ήλιο και τα συναισθήματα που ίσως μας περιβάλουν)μαζί με τον θείο της (εξαιρετικό και πάλι Javier Gutierez) και τον φίλο της (επίσης καλό Pep Ambros) για να φέρει πίσω το δέντρο εκεί όπου ανήκει.
Το ξερίζωμα του δέντρου καθώς και η στιγμη που ανεβαίνει πάνω σε αυτό η Αlma οταν μπαίνει με το αγανακτισμένο πλήθος μέσα στο κτίριο της εταιρείας είναι δύο όμορφες και αρκετά δυνατές σκηνές της ταινίας. Ένα φιλμ που έχει ως βασικό στόχο τις ανθρώπινες σχέσεις, τις αναμνήσεις το να ενώσει το παρελθόν με το μέλλον με έναν τρόπο που μας κάνει να χαμογελάμε, να συγκινούμαστε, να θυμώνουμε π.χ. με τις μεγάλο-εταιρίες που εδώ έχουν ως βιτρίνα τους και λογότυπο το δέντρο ενώ αποψιλόνωνται τεράστιες τεράστιες δασικές εκτάσεις στον πλανήτη. Θέλει να μας γεμίσει ελπίδα ακόμη και μέσα από άσχημα γεγονότα αλλά και μέσα απο χιουμοριστικές ατάκες και ένα ταξίδι των ηρώων μας στην δικιά τους τελικά Ιθάκη. Κανείς μας δεν είναι τέλειος, όπως εδώ οι πρωταγωνιστές της ταινίας. Τσακωμοί,
Η σκηνοθέτης δεν εκβιάζει τη συγκίνηση, ούτε προκαλεί άσκοπα συναισθήματα, μιλάει θα έλεγα με ένα ευρωπαϊκό (ισπανικό εδώ) ταμπεραμέντο με αρκετές δόσεις χιούμορ, με ήρωες απλούς καθημερινούς ανθρωπους που κανουν λάθη και εχουν εξάρσεις. Η ελιά είναι το κέντρο του φιλμ όπου η ψυχή μας γαληνεύει χάρη σε αυτήν και θαυμάζουμε τον αγώνα που κάνει η ηρωίδα μας για να επιστρέψει το δέντρο εκεί που έστεκε υπερήφανο για δυο χιλιάδες χρόνια.
Ο σεναριογράφος Paul Laverty μαζί με την σκηνοθέτη θέλουν ίσως να τονίσουν και το ξεπούλημα όλων στις καπιταλιστικές διαταγές των εποχών απο την πλευρά της γενιάς του πατέρα ο οποίος θέλει να βελτιωθεί αλλά δεν τα καταφέρνει. Εχει κακή σχέση με την κόρη του κάτι που θέλει να διορθώσει στο τελος η μικρή (ίσως και με το να θέλει να πάρει εκδίκηση για αυτον) και αυτός να μετανοήσει κουβαλώντας μάλλον όχι μονο τις δικές του ευθύνες. Η ταινία κανει θεωρω και ένα κλικ στο τι παραλαμβάνει η σημερινή γενιά από την προηγούμενη.
Το να ακροβατησεις ανάμεσα σε ένα χιουμοριστικό road movie και σε ένα οικογενειακό δραματικό φιλμ ανά στιγμές δεν είναι εύκολο αλλα η Βollain το καταφέρνει πολύ καλά. Η καμερα επικεντρώνεται στις απλά γήινες καταστάσεις όπως ο ήλιος,το χώμα της γης και στους ήρωες που όλοι σαν να θέλουν να εξιλεωθούν από λάθη του παρελθόντος.Τωρα δείχνουν να θέλουν να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους.
Δεν βλέπουμε ούτε ένα αριστούργημα και ούτε θα μιλάμε για κάποιο φιλμ αναφοράς, αλλά όταν μια ταινία είναι βαθιά ανθρώπινη και μας μιλάει απευθείας στην ψυχή και μάλιστα χωρίς να εκβιάζει συναισθήματα τότε αξίζει να την παρακολουθήσουμε. Το ανθρώπινο δράμα σε όλες του τις εκφάνσεις και η λύτρωση που έρχεται με το δάκρυα μέσα στην σκοτεινή αιθουσα θα μας αγγίζουν παντοτε οσο υπάρχουν Άνθρωποι με συνείδηση, θεληση για κάτι καλύτερο και αληθινα συναισθήματα.
