ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινε-προτάσειςΣινεμά

Επιστροφή στο Μόντοκ

return-to-montauk0001

one-half-popcorn

Αντλώντας έμπνευση από την ημι-αυτοβιογραφική νουβέλα του Μαξ Φρις, ο Φόλκερ Σλέντορφ (δημιουργός της Καταρίνα Μπλουμ και του Ταμπούρλου) αφηγείται στη νέα του ταινία την ιστορία ενός Γερμανού συγγραφέα, του Μαξ Ζορν (Στέλαν Σκάρσγκαρντ), ο οποίος φτάνει στη Νέα Υόρκη για την παρουσίαση του ημι-αυτοβιογραφικού βιβλίου του. Θέμα του βιβλίου οι χαμένες ευκαιρίες στη ζωή και οι χαμένες αγάπες. Ο Μαξ θα αναζητήσει μια τέτοια περασμένη αγάπη (Νίνα Χος), ενώ παράλληλα καλείται να αποφασίσει για την πορεία της σχέσης του με τη νεότερή του, Κλάρα.

return-montauk0003

Τι δουλειά έχουν τρεις Γερμανοί στη Νέα Υόρκη ποτέ δεν το καταλαβαίνεις και αυτό είναι μόνο μία από τις απορίες που σου αφήνει η ταινία. Επιλέγοντας τις φιλοσοφικές μεγαλοστομίες και την προχειρότητα των συναισθημάτων, ο Σλέντορφ φτιάχνει μια ταινία που το μεγαλύτερο πρόβλημά της είναι η ανία που σου προκαλεί. Ο Μαξ περιφέρεται στη Νέα Υόρκη προσπαθώντας να βρει τη χαμένη του νεότητα, αλλά σε καμία στιγμή ο θεατής δεν κατανοεί τι είναι αυτό που πιστεύει ότι έχασε ή γιατί υπήρξε η σχέση του με τη Ρεβέκα τόσο σημαντική. Η ιστορία του Μαξ απλά δεν μπορεί να σε κάνει να ενδιαφερθείς και δυστυχώς ούτε ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ σώζει την κατάσταση. Καλύτερες είναι οι δύο κυρίες της ταινίας, η Νίνα Χος στον ρόλο της Ρεβέκα (το δικό της ξέσπασμα στο Μόντοκ είναι το μόνο που σου κινεί το ενδιαφέρον να το παρακολουθήσεις) και η Σουζάνε Βολφ στον ρόλο της Κλάρα, μία ηθοποιός με ιδιαίτερη ομορφιά και παρουσία που τραβά το βλέμμα σου στην οθόνη.

Δυστυχώς βρισκόμαστε μίλια μακριά από τις καλές στιγμές του Σλέντορφ και αυτή η ταινία -που εξυμνεί τους γεροντοέρωτες ενός λογοτέχνη- δεν είναι ικανή να μιλήσει ουσιαστικά για την επιθυμία και για αυτά που χάσαμε στην πορεία της ζωής μας.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *