Η Ληστεία του Αιώνα (Den of Thieves)

Περιπέτεια με θέμα μια μεγάλη ληυστεία. Ομάδα από badass κλέφτες πρώην μέλη επίλεκτων στρατιωτικών μονάδων ετοιμάζουν το χτύπημα και εξίσου badass ομάδα του σερίφη προσπαθεί να τους σταματήσει. Πολλά μούσκουλα και μπόλικοι κάλυκες και στις δυο πλευρές σε μια καθαρόαιμη ταινία δράσης, χαμηλών απαιτήσεων, που κρύβει όμως μέσα της μερικές ενδιαφέρουσες σεναριακές ιδέες και ανατροπές, στο σκηνοθετικό ντεμπούτο από το σεναριογράφο του «Ο Τιμωρός» και του «Το Λονδίνου Έπεσε».

Κατά το συνήθειο ταινιών του είδους, τα δυο στρατόπεδα, κλέφτες κι αστυνόμοι δεν διαφέρουν σε τίποτα ουσιαστικά, ίσως δε υπερβάλει τόσο σε ζήλο ο Τζέραλντ Μπάτλερ στο χαρακτήρα του που φαίνεται χειρότερος από τους ληστές ή καλύτερα κάνει τους εγκληματίες να μας είναι περισσότερο συμπαθείς. Λίγο τα χρόνια που περνούν και πίσω δεν κοιτούν, λίγο το αλκοόλ, ο Μπάτλερ φαίνεται αρκετά γερασμένος, αλλά προσπαθεί και φτιάχνει έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα κακού μπάτσου. Όλοι οι επιλεγμένοι ηθοποιοί, Πάμπλο Σράιμπερ,Έβαν Τζόουνς, μοιάζουν να είναι στο στοιχείο τους, ο δε 50 Cent μοιάζει πραγματικά να είναι στο φυσικό του περιβάλλον!

Η ταινία «ηδονίζεται» όσο και οι χαρακτήρες της με τα μπράτσα, τα τατουάζ και πάνω από όλα με τα όπλα και τους ατελείωτους κάλυκες. Όλοι οι χαρακτήρες είναι ένας κι ένας, ακόμα κι οι αστυνομικοί μοιάζουν περισσότερο με συμμορία ή rap συγκρότημα. Από την άλλη, βρίσκει κανείς απλόχερα κι όλα τα αναμενόμενα κλισέ, ότι κατά βάθος είναι καλά και ηθικά «παιδιά» και προσπαθούν να είναι καλοί οικογενειάρχες, με εξαίρεση τον Τζέραλντ Μπάτλερ που ακολουθεί το άλλο κλισέ του τσιλιμπουρδιάρη αστυνόμου που έχει προβλήματα στη σχέση του και η γυναίκα του σκέφτεται να τον εγκαταλείψει παίρνοντας μαζί τα παιδιά τους. Γενικά δεν είναι ταινία για ορκισμένους φεμινιστές και φεμινίστριες. Ο νόμος της νύχτας, η δύναμη και η οπλοκατοχή, αλλά και ο σχεδιασμός της ληστείας είναι όλα καθαρά αντρική υπόθεση και οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι μόνο άντρες, με τις γυναίκες να παρουσιάζονται είτε σαν τρυφερές πριγκίπισσες είτε ως πόρνες.

Στους σχηματικούς χαρακτήρες που δείχνουν να είναι οι ίδιοι ρόλοι σε κάθε αντίστοιχη ταινία ή βγαλμένοι από κάποιο κόμικ, ηλιαχτίδα ο χαρακτήρας του Ντόνι που ενσαρκώνει ο Ο’Σι Τζάκσον Τζούνιορ αν και ο λιγότερο γυμνασμένος μοιάζει πιο αληθινός, ξεχωρίζει με άνεση, ενώ είναι και ο πιο ζεστός. Η ταινία ξεκινά με πιστολιές και χτίζει την εξέλιξη της προς την τελική μεγάλη και φιλόδοξη ληστεία, με τους ληστές να προσπαθούν να οργανώσουν το ως τώρα ακατόρθωτο, κρατώντας κλειστά τα χαρτιά τους και τους εκπρόσωπους του νόμου πάντοτε μια ανάσα πίσω τους. Φυσικά όλα οδηγούν στο αναμενόμενο τελικό πιστολίδι και ανθρωποκυνηγητό. Εδώ ο Γκούντεγκαστ κρατά κάποιους φυλαγμένους άσσους στα μανίκια του και δίνει μια ωραία σκηνή δράσης στα ακινητοποιημένα από την κίνηση αυτοκίνητα και μια ενδιαφέρουσα ανατροπή για το τέλος που αλλάζει όλα όσα βλέπαμε, κάνοντας το θεατή να θέλει να ξαναδεί την ταινία από την αρχή, με άλλο μάτι, υπό τα νέα δεδομένα. Αυτά τα δυο σημεία και η ερμηνεία του Τζάκσον Τζ. είναι που κρατάμε από την ταινία και την κάνουν να ανέβει πάνω από το σκαλί του μετρίου.