Μετά τον χωρισμό (Jusqu’à la garde)
Γράφει ο Τάσος Ντερτιλής
(το κείμενο δημοσιεύτηκε στο grandmagazine.gr)
Ένα οικογενειακό δράμα -ηλεκτροσόκ για γερά νεύρα- που βραβεύτηκε διπλά στο Φεστιβάλ Βενετίας
Παραγωγή: Γαλλία – 2017
Διάρκεια: 90 λεπτά
Είδος: Κοινωνικό Θρίλερ
Σκηνοθεσία: Xavier Legrand
Πρωταγωνιστούν: Léa Drucker, Denis Ménochet, Thomas Gioria, Mathilde Auneveux, Mathieu Saikaly, Florence Janas, Saadia Bentaïeb, Coralie Russier, Sophie Pincemaille, Emilie Incerti-Formentini.
Υπόθεση: Η Μίριαμ και ο Αντουάν έχουν ήδη πάρει διαζύγιο όταν το δικαστήριο αποφασίζει να τους απονείμει τελικά την κοινή επιμέλεια του γιού τους Ζουλιάν, παρά τις ενστάσεις της Μίριαμ. Ο Αντουάν, που δεν μπορεί να ξεπεράσει τον χωρισμό, καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο να παραμείνει κοντά της. Όμηρος, μεταξύ ενός πατέρα που δεν έχει όρια και μιας φοβισμένης μητέρας, ο Ζουλιάν θα φτάσει στα άκρα για να διασφαλίσει ότι δεν θα συμβεί το χειρότερο.
Από τις σπάνιες φορές που το tagline του διαφημιστικού poster συλλαμβάνει ακριβώς την ουσία και το ύφος μιας ταινίας. Στο μείγμα αυτό του Κράμερ με τη Λάμψη ο πρωτοεμφανιζόμενος στη μυθοπλασία μεγάλου μήκους σκηνοθέτης Ξαβιέ Λεγκράν προσθέτει και την κλασσική Νύχτα του Κυνηγού αλλά και το απειλητικό ύφος των θρίλερ του Κλωντ Σαμπρόλ και αναθέτει στον θηριώδη και απειλητικό Ντενι Μενοσέ να ενσαρκώσει αυτό το ακραίο κοινωνικά πρότυπο οικογενειάρχη που θα έκανε τα πάντα (αλλά τα πάντα) για να κρατήσει τα ηνία της οικογένειάς του. Μιας οικογένειας που σκιαγραφείται ως τρενάκι του τρόμου και όπου το ρόλο του τέρατος αναλαμβάνει ο εντελώς φαλλοκρατικών αντιλήψεων, προβληματικός Αντουάν. Που δεν του περνάει καθόλου από το μυαλό ότι αγάπη δεν σημαίνει εξουσία. Τη νύφη βέβαια πληρώνει κυρίως το μικρό αγόρι της οικογένειας ο Ζουλιάν σε τέτοιο βαθμό που αναρωτιέσαι με ποιο τρόπο και με πόση ψυχολογική υποστήριξη να γυρίστηκαν οι σκηνές με τον (εκπληκτικό) μικρό Τομά Τζιοριά.
Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που ο Λεγκράν αυξάνει σταδιακά την ένταση του δράματος, μετά από μια εισαγωγική σκηνή ανθολογίας όπου οι δυο συνήγοροι μονομαχούν ενώπιον της δικαστή και άνευ ακροατηρίου για να κερδίσουν την επιμέλεια του μικρού Ζουλιάν. Ο θεατής βλέπει την καταστροφή να έρχεται αλλά έχει την ελπίδα ότι θα αποφευχθεί, κάτι που φυσικά δεν του επιτρέπει ο Λεγκράν για να ξεκινήσει έτσι την οικογενειακή του μονομαχία. Η στιβαρή, σωματώδης παρουσία του Ντενί Μενοσέ ως Αντουάν προκαλεί στη Μίριαμ της Λέα Ντρικέρ αλλά και στο θεατή μια βαθιά ακαθόριστη ανησυχία που εκφράζεται σωματικά, ενισχύοντας συνεχώς το σασπένς και προετοιμάζοντας το έδαφος για το εκρηκτικό φινάλε.
Η δομή της οικογένειας ως κοινωνικού θεσμού μπαίνει στο μικροσκόπιο του Λεγκράν και τα συμπεράσματά του δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά για την κατάσταση των πραγμάτων πίσω από τις κλειστές πόρτες.
Αργυρός Λέων Σκηνοθεσίας και βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Βενετίας. Να σημειώσουμε εδώ ότι η ταινία αποτελεί τρόπον τινά sequel της πρώτης ταινίας μικρού μήκους του σκηνοθέτη Avant que de tout perdre που είχε βρεθεί υποψήφια για Oscar Μικρού μήκους και είχε κερδίσει το αντίστοιχο Σεζάρ το 2013. Η υπόθεση σηκώνει…ποτό!
