Μητέρα!

Ένα ζευγάρι ζει σ’ ένα απομονωμένο σπίτι. Εκείνος είναι ποιητής και εκείνη απλά τον αγαπάει και χτίζει μόνη της το σπίτι του, ένα σπίτι που στο παρελθόν είχε καταστραφεί από πυρκαγιά. Ένα δεύτερο ζευγάρι, μεγαλύτερο σε ηλικία, θα εισβάλλει στο σπίτι τους. Ο άντρας του ζευγαριού είναι φανατικός θαυμαστής του ποιητή και η γυναίκα απλά τον ακολουθεί εκνευρίζοντας την οικοδέσποινα με την αδιακρισία της. Αυτή όμως είναι απλά η πρώτη εισβολή, θα ακολουθήσουν και άλλες όταν πια εκείνη θα έχει μείνει έγκυος και εκείνος θα έχει γράψει ένα ποίημα με τεράστια απήχηση.

Μετά το αμφιλεγόμενο Νώε, ο Ντάρεν Αρονόφσκι επανέρχεται πιο επιθετικός από ποτέ αδιαφορώντας για το τι αντιδράσεις μπορεί να προκαλέσει ένα έργο του – όχι ότι τον ένοιαζε και ποτέ βέβαια. Στο Μητέρα! κινηματογραφεί την απόλυτη παραφροσύνη που μπορεί να δημιουργηθεί στην σύνθεση των πλάνων με επίκεντρο μια αλληγορία που προσπαθεί να ενσωματώσει όσα περισσότερα στοιχεία της Αγίας Γραφής μπορεί. Η αναζήτηση του Αρονόφκσι γύρω από το θρησκευτικό στοιχείο είναι κάτι που έχουν φανερώσει οι ταινίες του (Η Πηγή της Ζωής, Νώε) αλλά και ο ίδιος πια δεν έχει την διάθεση να κρύψει. Στο Μητέρα! όλοι οι βασικοί ρόλοι της Βίβλου παίρνουν σάρκα και οστά με μια φρικτή μορφή που μοιάζει σαν εφιάλτης που στοιχειώνει κάθε σπίτι. Στο πλανήτη του Αρονόφσκι, που σκιαγραφείται από το σπίτι του ζευγαριού, δεν έχει θέση μόνο το παρελθόν της θρησκείας αλλά και το παρόν με τους φόνους που εκτελούνται εις το όνομα των ηγετών οποιασδήποτε θρησκείας. Το κινηματογραφικό κρεσέντο στο δεύτερο μισό της ταινίας θα καταλήξει σε μια ιλιγγιώδη συρραφή σκηνών στις οποίες δεν θα πνιγεί μόνο η μητέρα (Τζένιφερ Λορενς) αλλά και ο θεατής που θα νιώσει την κάμερα να τον έχει πιάσει από τον λαιμό και να τον τραβάει μαζί της. Εδώ κάπου πρέπει να σταματήσουν τα λόγια γιατί δεν έχει νόημα η ερμηνεία κάθε στοιχείου της ταινίας καθώς αυτή την διαδικασία πρέπει ο θεατής να την επιβάλλει στον εαυτό του. Και ενώ σεναριακά και σκηνοθετικά ο Αρονόφκσι έχει βάλει τα δυνατά του να ξεχωρίσει – ή να εκνευρίσει , ερμηνευτικά δεν το έχει παλέψει τόσο με τους ηθοποιούς. Στοχευμένα ή όχι, οι ερμηνείες υστερούν σε σχέση με την σκηνοθετική ευστροφία με την Λόρενς να τραβάει περισσότερο το βλέμμα για το σεξαπίλ της και λιγότερο για το μητρικό της ένστικτο, την Μισέλ Φάιφερ να πείθει ως bitch και τους δύο άντρες, Χαβιέ Μπαρδεμ και Εντ Χάρις, να μένουν πίσω με εμφανή διαφορά.

Αν κάτι δεν είναι το Μητέρα! αυτό είναι θρίλερ με την έννοια των multiplex που θέλουν το αίμα να στάζει στην οθόνη. Το Μητέρα! είναι μια κλειστοφοβική φρίκη που θα προσληφθεί με διαφορετικές οπτικές από τους θεατές. Κάθε σημείο της ταινίας εμπεριέχει ερμηνεία η οποία θα πρέπει να ανακαλυφθεί από τον θεατή ώστε να μπορέσει να κατανοήσει το περιεχόμενο. Δεν είναι μια εύκολη αλληγορία, όπου μπορείς να την χωνέψεις είτε όπως είναι είτε αν έχεις όρεξη να ψάξεις την δεύτερη ανάγνωση. Στο Μητέρα! αν μείνεις σ’ αυτό που παίζει στην οθόνη δεν θα έχεις δει τίποτα παρά έναν αχταρμά από αλλόφρονες ήρωες και ασυνάρτητη σκηνοθεσία. Γι’ αυτό το έργο πρέπει να προσπαθήσεις παραπάνω, αν δεν έχεις την διάθεση τότε δεν αξίζει τον χρόνο σου.