Ο Στόχος (The Man with the Iron Heart)

Εν έτει 1942 το τρίτο Ράιχ είναι στο αποκορύφωμά του. Η τσεχική αντίσταση στο Λονδίνο αποφασίζει να σχεδιάσει την πιο φιλόδοξη στρατιωτική επιχείρηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την επιχείρηση Anthropoid. Δύο νεαροί άνδρες, ο Γιοζεφ Γκάζκι και ο Γιάν Κούμπις, στέλνονται στην Πράγα για να δολοφονήσουν τον πιο σκληρό ναζί αρχηγό – τον Ρέινχαρντ Χάιντριχ, επικεφαλή των SS, της Γκεστάπο και τον αρχιτέκτονα της «Τελικής Λύσης».

O σκηνοθέτης Σεντριν Χιμένεζ μοιάζει να έχει χωρίσει τα γεγονότα της ταινίας του στα δύο, με το πρώτο να παρουσιάζει την ανάβαση του Χάιντριχ στην εξουσία και το δεύτερο να καταγράφει τις κινήσεις των μαχητών της αντίστασης της Τσεχοσλοβακίας, οι οποίοι σχεδιάζουν τη δολοφονία του Χάιντριχ. Η τεχνική αυτή έρχεται να αντισταθμιστεί με την σεναριακή αδυναμία της ταινίας, που δεν κρατάει τον θεατή καθηλωμένο καθόλη τη διάρκεια.

Η αλήθεια είναι πως παρότι η ταινία είναι πολεμική, ο θεατής δεν νιώθει όλη εκείνη την αγωνία που αισθανόμαστε κατά τη διάρκεια προβολής τέτοιων ταινιών. Ο Χιμένεζ είχε πολύ καλό και δυνατό καστ, αλλά το σενάριο που έγραψε μαζί με την Όντρεϊ Ντιβάν και τον Ντέιβιντ Χαρντ δεν έδωσαν την ευκαιρία στους ηθοποιούς να εξελίξουν τους χαρακτήρες τους.

Όσο για την αισθητική της ταινίας, η χρήση των ψυχρών – κυρίως- χρωμάτων εντείνουν την ήδη ψυχρή ατμόσφαιρα που κυριαρχεί την περίοδο εκείνη, όπως επίσης συνάδει με την ψυχρότητα της προσωπικότητας του χαρακτήρα. Ο Τζέισον Κλαρκ είναι τόσο απόμακρος όσο επιβάλλει ο ρόλος του, ενώ και η Ρόζαμουντ Πάικ είναι πολύ καλή. Παρότι δεν βοηθά το σενάριο και οι δύο είναι  εξαιρετικοί.

Ο «Στόχος» είναι μια ταινία που αφορά τη ναζιστική Γερμανία και παρότι δεν έχει επικές μάχες, ο Χιμένεζ δίνει την δική του σκηνοθετική ματιά με ένα κάπως ρηχό σενάριο.