ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινε-προτάσειςΣινεμά

Οικογενειακός Φίλος (Le Fils de Jean)

three-half-popcorn

Ένα πρωί ο Ματιέ λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από τον Καναδά που τον ενημερώνει ότι ο πατέρας του -τον οποίο ποτέ δεν γνώρισε και ποτέ δεν ήξερε κάτι γι’ αυτόν- πέθανε και ότι ένας φίλος του επιθυμεί να του στείλει ένα δέμα. Ο Ματιέ αποφασίζει να ταξιδέψει από τη Γαλλία στον Καναδά για την κηδεία του πατέρα του και κυρίως για να γνωρίσει τα αδέλφια που ποτέ δεν γνώρισε. Φτάνοντας εκεί θα διαπιστώσει ότι κανείς δεν γνωρίζει την ύπαρξή του και ότι κανείς δεν επιθυμεί ουσιαστικά να τον γνωρίσει.

le-fils-de-jean-0001

Ο Φιλίπ Λιορέ φτιάχνει μια τρυφερή ταινία για τις ανθρώπινες σχέσεις, δίνοντας έμφαση στο χτίσιμο των χαρακτήρων και στους τρόπους που αυτοί αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Ο Ματιέ πηγαίνει στον Καναδά έχοντας μια βαθιά επιθυμία να γνωρίσει την οικογένεια που δεν γνώρισε ποτέ. Σταδιακά θα διαπιστώσει ότι αυτή είναι μια οικογένεια με την οποία δεν θέλει να έχει ουσιαστική επαφή και θα αναγνωρίσει ότι κάθε οικογένεια, όποια μορφή και αν έχει αυτή, έχει τα δικά της «θέματα».

Όμως ο Οικογενειακός Φίλος δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μια ταινία που σέβεται βαθιά τους χαρακτήρες της, που δεν τους βάζει εύκολα διλήμματα. Είναι, επίσης, μια ταινία που παίζει με τα βλέμματα και τις λέξεις που λέγονται ή δεν λέγονται. Είναι και μια ιστορία για την πατρότητα, το να ενηλικιώνεσαι (ακόμα και στα 33 σου ή στα 70φεύγα σου), είναι μια ιστορία για τους δεσμούς που αναπτύσσουν οι άνθρωποι όταν επιθυμούν να έρθουν σε επαφή με τους συνανθρώπους τους.

fils-de-jean0002

Ο Πιέρ Ντελαντονσάμπ κινείται μεταξύ απορίας και απογοήτευσης, επιλέγοντας χαμηλούς τόνους για τον ρόλο του, ενώ εκείνος που είναι πραγματικά εξαιρετικός είναι ο Καναδός Γκαμπριέλ Αρκάν, με έναν χαρακτήρα υπέροχα χτισμένο που όσο περνάει η ώρα γίνεται ολοένα και πιο σύνθετος.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *