10 Ταινίες για μεγάλους ζωγράφους

Με την έβδομη τέχνη να είναι κοντά στη ζωγραφική, πίνακες συχνά «πρωταγωνιστούν» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε ταινίες. Από Το Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι, τον πίνακα στο Belle, τον πρώτο που έγχρωμη κοπέλα στέκεται δίπλα σε λευκή κοπέλα της αριστοκρατίας ως ίση, τον Πίνακα της Φλάνδρας, το Τέλειο Χτύπημα – Best Offer, ως και το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι. Με την ιστορία της Κιν (Big Eyes) να προβάλλεται ήδη στις αίθουσες και τον Κύριο Τέρνερ να ξεκινά την ερχόμενη εβδομάδα, επιχειρούμε ένα αφιέρωμα στους ζωγράφους της μεγάλης οθόνης. 

1. Mr. Turner (2015)

Ο ρόλος που έφερε στον Τίμοθι Σπολ την αναγνώριση και την βράβευση στις Κάννες, ενσαρκώνοντας τον ζωγράφο Τζόζεφ Μάλλορντ Ουίλλιαμ Τέρνερ (1775-1851), βασικού εκπροσώπου του βρετανικού ρομαντισμού και πρωτεργάτη του μετέπειτα Ιμπρεσιονισμού. Ο Σπολ διάβασε πολλές αντικρουόμενες βιογραφίες μέχρι να καταλήξει πως θα προσεγγίσει το ρόλο του. Πρόκειται για έναν ιδιόμορφο άνθρωπο, φαινομενικά άξεστο, που μουργκρίζει απειλητικά, αλλά διαθέτει μια εσωτερική αγνότητα. Η ταινία διαθέτει πανέμορφη φωτογραφία με άμεσες αναφορές στο έργο του πιο γνωστού βρετανού ζωγράφου. Προσεγγίζει τις ιδιόμορφες σχέσεις του Τέρνερ με τον πατέρα του, την παραμορφωμένη υπηρέτρια του, την πρώην σύντροφο του και τα παιδία που δεν αναγνωρίζει, τον τελευταίο μεγάλο του έρωτα. Παρακολουθούμε τα ταξίδια στο εξωτερικό και τις εκδρομές του στην βρετανική επαρχία για να αντλήσει τη θεματολογία του και τις αναζητήσεις του πάνω στα χρώματα και τους φωτισμούς. Κρατούσε σημειώσεις και πρόχειρα σκίτσα στο μπλοκ του που μετά μετέφερε σε πίνακες. Όσον αφορά την τεχνοτροπία του παρακολουθούμε επίσης σε μια ένδειξη «φιγούρας» πως μπορούσε να αυτοσχεδιάσει, μουτζουρώνοντας, ακόμα και φτύνοντας πάνω στον πίνακα του και τελικά μετατρέποντας το σε αριστούργημα.

[toggle title=”Δείτε το τρέιλερ”]

[/toggle]

2. Goya (1999)

Η προσωπική μου αγαπημένη. Το οπτικό ποίημα του Κάρλος Σαούρα είναι μια καταπληκτική ταινία για τον Φρανσίσκο Γκόγια (1746-1828). Διαθέτει μια από τις καλύτερες φωτογραφίες, η οποία βραβεύτηκε και στα βραβεία της ευρωπαϊκής ακαδημίας κινηματογράφου και εμπνευσμένα σκηνικά, ενώ ο Φρασίσκο Ραμπάλ δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία. Η ταινία Goya κέρδισε και αρκετά βραβεία στα Goya Awards (της Ισπανίας) εκείνης της χρονιάς, α’ αντρικής ερμηνείας, φωτογραφίας, κουστουμιών και make-up. Με αυθεντικό τίτλο Ο Γκόγια στο Μπορντό η ταινία ασχολείται περισσότερο με τα τελευταία χρόνια του ζωγράφου. Δείχνει τι τον βασάνιζε, το πρόβλημα κώφωσης και η αρρώστια του, παράλληλα με τα γηρατειά, αλλά και τους εσωτερικούς του εφιάλτες. Ζει αυτό-εξόριστος στο Μπορντό με τη γυναίκα του και την μικρή του κόρη, που της έχει μεγάλη αδυναμία. Η ταινία δείχνει εξαιρετικά την αγάπη του ζωγράφου να δημιουργεί το βράδυ υπό το φως των κεριών που δίνουν άλλη ζωντάνια στα χρώματα, αλλά και τη φαντασία του. Για το λόγο αυτό προσαρμόζει κεριά στο καπέλο του για να φωτίζει γύρω του, δημιουργώντας αυτή την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ο Σαούρα με έναυσμα την ιστορία και τα έργα του δημιουργεί διαφανείς τοίχους και πλάθει ονειρικές εικόνες. Η ταινία πέραν των άλλων δίνει όμορφες φιλοσοφίες και συμβουλές ενός μεγάλου ανθρώπου που βλέπει ότι πλησιάζει σύντομα στο τέλος της ζωής του. Το 2006 έγινε και άλλη ταινία, το Goya’s Ghosts, με τον Χαβιέ Μπαρδέν, διαφορετικού ύφους.

[toggle title=”Δείτε το τρέιλερ”]

[/toggle]

3. Pollock, Ο Ασυμβίβαστος (2000)

Μια πανέμορφη ταινία για τη ζωή και το έργο του βασικού εκπρόσωπου του αμερικάνικου αφηρημένου εξπρεσιονισμού, Τζάκσον Πόλοκ (1912-1956). Η ταινία είναι ένα δυνατό πορτραίτο, γεμάτη με συναίσθημα και άρωμα δημιουργίας. Ο Εντ Χάρις στα καλύτερα του. Αναλαμβάνει ο ίδιος την σκηνοθεσία και δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία, ενώ παράλληλα κάνει με τη συμπρωταγωνίστρια του Μάρσια Γκέι Χάρντεν ένα ηλεκτρισμένο δίδυμο. Στην ταινία επίσης εμφανίζονται ο Βαν Κίλμερ και η Τζένιφερ Κόνελι την ίδια χρονιά που έκανε και το Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο, μαζί με το Pollock, ταινίες που εκτόξευσαν την καριέρα της. Βλέπουμε πως ο Πόλοκ αφήνει ελεύθερο τον εαυτό του και εκφράζεται πετώντας χρώματα πέρα δώθε, ζωγραφίζοντας στο πάτωμα με σφουγγαρίστρες, με τα χέρια του ή με κουβάδες και πετυχαίνει -το πιο δύσκολο- να δείξει γιατί αυτή η παρεξηγημένη τέχνη διαφέρει από μια παιδική μουντζούρα, για παράδειγμα. Ο ίδιος ο Πόλοκ απαντά ότι αδιαφορεί για τους επικριτές του, για τον ίδιο του αρκεί που ο κόσμος βλέπει τα έργα του και τα χαίρεται. Είναι όπως όταν κοιτάς ένα τριαντάφυλλο, δεν σπας το κεφάλι σου να καταλάβεις τι σημαίνει. Όταν πάλι τον ρωτούν πότε ξέρει ότι ένα έργο του έχει τελειώσει απαντά αφοπλιστικά «Πότε ξέρεις ότι έχεις τελειώσει όταν κάνεις έρωτα;».

[toggle title=”Δείτε το τρέιλερ”]

[/toggle]

4. Renoir (2012)

Ο Ζιλ Μπουντό μας μεταφέρει στην Κυανή Ακτή του 1915, στον παράδεισο της οικογένειας Ρενουάρ.  Εκεί έχει αποτραβηχθεί από τα εγκόσμια ο διάσημος Γάλλος ζωγράφος Πιερ-Ογκούστ Ρενουάρ (1841-1919), σε προχωρημένη πλέον ηλικία δημιουργεί και ταυτόχρονα παλεύει με το χρόνο και τις συνθήκες. Έχει χάσει την γυναίκα του,  ταλαιπωρείται από τους αβάσταχτους πόνους της παραμορφωτικής αρθρίτιδας και αγωνιά για τους  δυο γιους του που είναι στον πόλεμο και τραυματισμένοι. Η όμορφη Αντρέ θα γίνει η τελευταία του μούσα και ποζάροντας καθημερινά θα του δώσει ενέργεια για να συνεχίσει να ζωγραφίζει. Όταν ο ένας του γιος ο Ζαν γυρίζει στο σπίτι τραυματισμένος με σκοπό να αναρρώσει, η γοητεία του νεαρού μοντέλου θα τον συνεπάρει. Ερωτεύεται την «περιέργων ηθών» αλλά ελεύθερο πνεύμα Αντρέ βρίσκοντας τη δική του μούσα για την μετέπειτα πορεία του στον κινηματογράφο. Μεγάλο ατού της ταινίας η εξαιρετική φωτογραφία της συνοδευόμενη από τη μουσική του Αλεξάντερ Ντετεσπλά και μειονέκτημα η αργή ροή της.

[toggle title=”Δείτε το τρέιλερ”]

[/toggle]

5. El Greco (2007)

O Γιάννης Σμαραγδής μετά τον Καβάφη (1996) και πριν το Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι (2012) έκανε αυτή τη μεγάλη για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγή για τον διάσημο Έλληνα ζωγράφο, El Greco – Δομήνικο Θεοτοκόπουλο (1541-1614). Η ταινία ξεκινά από την Κρήτη όπου γεννάται το ταλέντο του και τον ακολουθεί σε όλη του την πορεία σε Ισπανία και Ιταλία. Ιδιαίτερο βάρος δίνει στην κόντρα του με την ιερά εξέταση και ιδίως στο πρόσωπο του Καρδινάλιου Νίνιο ντε Γκουεβάρα με τον οποίον είχαν έντονες αντιπαραθέσεις. Ο Θεοτοκόπουλος παρέμεινε πιστός στις αξίες του, στην αγάπη του για την τέχνη και στον αγώνα του για την ελευθερία. Από την άλλη ο αντίπαλος του, παρότι άνθρωπος του κλήρου είναι μοχθηρός, υστερόβουλος και αδίστακτος, ζηλεύει το ταλέντο του και την ελευθερία του και έχει βάλει σκοπό του να τον υποτάξει.   To ανάμεικτο καστ περιλαμβάνει ξένους αλλά και Έλληνες ηθοποιούς με τις προφορές να μπλέκονται αλλά προσδίδοντας μια διεθνή αίσθηση. Ο βρετανός Νικ Άσντον είναι στον πρωταγωνιστικό ρόλο και ο πολύ καλός Χουαν Ντιέγκο Μπότο στο ρόλο του ορκισμένου του αντίπαλου, σε μια μάχη που θυμίζει Μότσαρντ και Σαλιέρι στο Αμαντέους (1984). Σε αυτή την ταινία έχουμε και την τελευταία εμφάνιση του ηθοποιού Σωτήρη Μουστάκα που ήθελε τόσο πολύ να συμμετάσχει που δεν δέχθηκε λεφτά, ενώ ήταν εξαιρετική η ερμηνεία του δείχνοντας ότι δεν εκμεταλλευτήκαμε το ταλέντο του όσο θα μπορούσαμε. Από την άλλη η Δήμητρα Ματσούκα είναι αρκετά αταίριαστη και εμφανισιακά με το ρόλο, ενώ δεν είναι καλή και η ερμηνεία του Λάκη Λαζόπουλου που είναι περισσότερο υπερβολική από όσο χρειαζόταν. Οφείλουμε να πούμε ότι έγινε πολύ καλή δουλειά σε σκηνικά και κουστούμια, ενώ τη μουσική έγραψε ο Vangelis- Βαγγέλης Παπαθανασίου.

[toggle title=”Δείτε το τρέιλερ”]

[/toggle]

6. Lust for Life (1956)

Ο Κερτ Ντάγκλας ενσαρκώνει το μεγαλείο αλλά και τη βασανισμένη ύπαρξη του γνωστού δημιουργού Βίνσεντ βαν Γκογκ (1853-1890), που εν ζωή το έργο του δε σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία και ο ίδιος δεν θεωρήθηκε ως σημαντικός ζωγράφος. Μετά θάνατον, όμως, ο Ολλανδός καλλιτέχνης αναγνωρίστηκε έντονα ως αξία και μέχρι σήμερα θεωρείται από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών. H ταινία αν και έχει την υφή της εποχής που γυρίστηκε είναι ακόμα και σήμερα ιδιαίτερα απολαυστική, ιδιαίτερα των διαλόγων του βαν Γκογκ με τον γάλλο μετά-ιμπρεσιονιστή Πολ Γκογκέν, τον οποίο υποδύεται πετυχημένα ο Άντονι Κουίν. Βλέπουμε τον ιδιοφυή καλλιτέχνη να καταπιάνεται με διάφορα επαγγέλματα αλλά να μη στεριώνει πουθενά, ομοίως και στις ανεπιτυχείς σχέσεις του, ενώ δε τα πάει καλά ούτε με τους υπόλοιπους ζωγράφους της εποχής του. Μόνο στήριγμα στη ζωή του ήταν ο αδερφός του Τεό (Τζέιμς Ντόναλντ). Παράλληλα ταλαιπωρείται από ψυχικές ασθένειες και έντονη κατάθλιψη (που τότε δεν ονομαζόταν ακόμα έτσι). Σε όλη του τη ζωή πούλησε ένα μόνο έργο. Τελικά αυτοπυροβολείται στο στήθος και πεθαίνει δυο μέρες μετά. Όσα ξέρουμε τον ίδιο και για τις σκέψεις του προέρχονται κυρίως από την αλληλογραφία του με τον αδερφό του. Η ταινία είναι προσεκτική με την αποτύπωση των έργων και τόπων, αν και κατηγορείται για την περιβόητη σκηνή που κόβει το αφτί του. Μετέπειτα έγιναν το ενδιαφέρον animation-ντοκιματέρ Vincent (1987) και το Vincent& Theo (1990). Το 1991 έγινε άλλη μια ενδιαφέρουσα ταινία για τον Van Gogh, από τη Γαλλία αυτή τη φορά, με τις τελευταίες 67 μέρες του διάσημου ζωγράφου, σε σκηνοθεσία του Μορίς Πιαλάτ, με τους Ζακ Ντιτρονκ, Αλεξάνδρα Λόντον και Μπερνάρ Λε Κοκ.

[toggle title=”Δείτε το τρέιλερ”]

[/toggle]

7. Frida (2002)

Η ταινία της Τζούλι Τέιμουρ με τη Σάλμα Χαγιέκ να πρωταγωνιστεί και δίπλα της τους Άλφρεντ Μολίνα, Αντόνιο Μπαντέρας, Ντιέγκο Λούνα, Έντουαρτ Νόρτον (στο ρόλο του Νέλσον Ροκφέλερ) και Τζόφρεϊ Ρας, έχει να κάνει με τη ζωή της μεξικάνας ζωγράφου Φρίντα Κάλο (1907-1954). Η άτυχη κοπέλα με τα έντονα ενωμένα φρύδια είχε, λόγω πολιομυελίτιδας  που πέρασε μικρή, το ένα της πόδι μικρότερο και ημιπαράλυτο, ενώ στα 18 της χρόνια ένα ατύχημα που έγινε όταν το λεωφορείο που επέβαινε συγκρούστηκε με τραμ, την ανάγκασαν να υποβληθεί σε πολλές εγχειρήσεις και της στέρησαν την ικανότητα να κάνει παιδιά. Όσο ανάρρωνε παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής, αν και είχε έντονη αντιπαράθεση με την οικογένειά της που δε μπορούσε να την στηρίζει οικονομικά. Η Φρίντα τελικά γνώρισε και παντρεύτηκε τον  ζωγράφο Ντιέγκο Ριβιέρα, με τον είχαν και τις ίδιες πολιτικές απόψεις και τον ακολούθησε στις ΗΠΑ. Ενώ ο σύζυγος της αντλούσε θεματα από την προκολομβιανή εποχή η Φρίντα ενδιαφερόταν για τη λαϊκή τέχνη και την τάση της mexicanidad. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής της έμενε κυρίως στη σκιά του αναγνωρισμένου άντρα της, ενώ διατηρούσε παράλληλη ερωτική σχέση, χωρίζει με τον άντρα της αλλά τελικά επιστρέφει κοντά του και τον ξαναπαντρεύεται. Οι πίνακες της αντιπροσωπεύουν τον πόνο της σωματικό και από τις αποβολές, τα διλήμματα της αλλά και τη σεξουαλικότητα της. Η ταινία ήταν υποψήφια για έξι όσκαρ και ανέδειξε το ταλέντο της Σάλμα Χαγιέκ. Η Τζούλι Τέιμουρ (Across the Universe, Titus, the Tempest) ξέρει να σκηνοθετεί ονειρικά, αν και σε σημεία ολίγον θεατρικά.  Η ίδια Φρίντα πάντως αποστασιοποιούταν από τους υπόλοιπους σουρρεαλιστές ζωγράφους λέγοντας ότι οι πίνακες της δεν αποτυπώνουν όνειρα, αλλά τη δική της πραγματικότητα.

[toggle title=”Δείτε το τρέιλερ”]

[/toggle]

8. Big Eyes (2014)

Ο Τιμ Μπάρτον ρίχνει φως στη ζωή, τις δημιουργίες, αλλά και το δράμα της ζωγράφου Μάργκαρετ Κιν (1927-σήμερα). Πρόκειται για την καλλιτέχνη που συνήθιζε να χωγραφίζει προσωπογραφίες κυρίως παιδιών με τα χαρακτηριστικά τεράστια μάτια. Την δεκαετία του 60 τα έργα της γνώρισαν ιδιαίτερης αναγνώρισης η οποία όμως πήγε στον δεύτερο άντρα της Γουόλτερ Κιν που φαινόταν να τα υπογράφει. Ικανότατο επιχειρηματικό μυαλό έκλεψε το ταλέντο της γυναίκας του και λανσαρίστηκε αυτός ως ο δημιουργός καταδικάζοντας της στην αφάνεια για πολλά χρόνια. Τελικά μετά από χρόνια η Μάργκαρετ Κιν κερδίζει δικαστήριο και αναγνωρίζονται τα έργα ως δικά της. Η εν ζωή καλλιτέχνης μάλιστα συνεχίζει ως σήμερα να δημιουργεί και έχει μια μικρή εμφάνιση στην ταινία της Μεγάλα Μάτια. Παρόλο που υπάρχουν σημεία που είναι διάχυτη η σκηνοθετική ματιά του Τιμ Μπάρτον, η ταινία κινείται σε χαμηλά πλαίσια και φαίνεται αναποφάσιστη για το ύφος της, ιδίως στις ερμηνείες των δυο βασικών πρωταγωνιστών, με την Έιμι Άνταμς να έχει την αίσθηση ότι παίζει σε δράμα και τον συμπαθή κατά τα άλλα Κρίστοφερ Βαλτς να νομίζει ότι παίζει σε κωμωδία, με έναν χαρακτήρα καρικατούρα που θυμίζει ερμηνευτικά πολύ τον Τζιμ Κάρεϊ.
[toggle title=”Δείτε το τρέιλερ”]

[/toggle]

9. Basquiat (1996)

Πρωταγωνιστούν οι Τζέφρεϊ Ράιτ, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Γκάρι Όλντμαν, Μάικλ Γουίνκοτ, Κρίστοφερ Γουόκεν, Ντένις Χόπερ. Ο Ντέιβιντ Μπάουι με αστείο μαλλί ενσαρκώνει τον Άντι Γουόρχολ, ενώ ο Γούιλεμ Νταφόε κάνει τον ηλεκτρολόγο. Ένα φουλ-καστ έργο για τη ζωή και την εντυπωσιακή άνοδο του Ζαν Μισέλ Μπασκιά (1960-1988) του Τζούλιαν Σνάμπελ (Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα, Πριν Πέσει η Νύχτα, Miral). Ο Σνάμπελ έκανε αργότερα και το ντοκιμαντέρ Jean-Michel Basquiat: The Radiant Child (2010) για τη ζωή του γνωστού ζωγράφου. Με έντονες επιρροές από την εποχή του και κωμικό στοιχείο για την τρέλα της δημιουργίας με το ζωγράφο να ξεκινά από γκράφιτι στους δρόμους υπογράφοντας ως SAMO, να χαστουκίζει ευλαβικά όποιους ρατσιστικούς υπαινιγμούς δεχτεί και να μη σταματά να ζωγραφίζει ακόμα και τυχαία αντικείμενα στο σπίτι του ή τα παπούτσια του η ταινία είναι σίγουρα διασκεδαστική ενώ περιλαμβάνει και πραγματικά στοιχεία της ζωής του νεοεξπρεσιονιστή. Δυστυχώς ένα χρόνο μετά το θάνατο του Άντι Γουόρχολ ο εμπνευσμένος καλλιτέχνης ακολούθησε, πεθαίνοντας από υπερβολική δόση σε ηλικία μόλις 27 ετών.
[toggle title=”Δείτε το τρέιλερ”]

[/toggle]

10. Shirley – Visions of Reality (2013)

H μαγεία του σινεμά δίνει ζωή σε έργα τέχνης! Το “Οράματα Πραγματικότητας” αποτελεί ένα φιλόδοξο εγχείρημα να αποτελέσει την ένωση πινάκων ζωγραφικής και φιλμ σε μια ενιαία σύνθεση. Ένα έργο σπονδυλωτό στέκεται σε 13 έργα τέχνης του Έντουαρτ Χόπερ που δίνουν πνοή στο πρωταγωνιστικό μοντέλο του. Για το λόγο αυτό δημιούργησαν ένα μη υπαρκτό πρόσωπο την ηθοποιό Σέρλι. Η γυναίκα ανάλογα με την χρονολογία του πίνακα (από τα 30′s έως τα 60′s) ενσαρκώνει την εκάστοτε τότε γυναίκα της εποχής, τις σκέψεις, τις επιθυμίες της, τα όνειρα της. Ο σκηνοθέτης μας τα δίνει αυτά κυρίως με τον εσωτερικό μονόλογο της Σέρλι (voice over) κι όχι με διαλόγους. Η ατμόσφαιρα ενισχύεται από τα ψήγματα εποχής που δίνεται στην αρχή κάθε “επεισοδίου” με αποσπάσματα ραδιοφωνικής εκπομπής που μεταφέρει το κλίμα όπως από το κραχ του ’29, τον Β” παγκόσμιο, τον μακαρθισμό. Η ιδέα είναι πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα, η αποτύπωση των πινάκων είναι πραγματικά εξαίσια και αρκετά ακριβής, ο ήχος πεντακάθαρος και ατμοσφαιρικός. Με εμμονή στη λεπτομέρεια, στο “Excursion into Philosophy” αποτυπώνεται το βιβλίο “Πολιτεία” του Πλάτωνα, ενώ στο Hotel Lobby o σκηνοθέτης γίνεται περισσότερο δημιουργικός. Ίσως γίνει κουραστικό για κάποιον που δε γνωρίζει τους πίνακες. Θα μπορούσε να γίνει πιο επαναστατικό και λιγότερο πειραματικό βάζοντας περισσότερη ζωντάνια στους πρωταγωνιστές των έργων, όμως είναι κάτι που δεν αφορά τον δημιουργό. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να κάνει μια ελεύθερη απόδοση στο ρόλο της γυναίκας σε κάθε εποχή δίνοντας της πνοή ύπαρξης από τον πίνακα στο φιλμ για λίγα λεπτά. (Η ταινία προβλήθηκε στη χώρα μας στα πλαίσια του 54 ΦΚΘ).

[toggle title=”Δείτε το τρέιλερ”]

[/toggle]

Πίνακες σε Πρώτο Πλάνο:

Η ταινία Marie Krøyer (2012) αναφέρεται στο γάμο των ζωγράφων Πέντερ Σέβεριν και Μαρί Κρούγιερ. Υπάρχουν ακόμα οι ταινίες Rembrandt (1936), του γεωργιανού Pirosmani (1969), Caravaggio (1986), Dalí (1991), του καρτουνίστα Crumb (1994), Modigliani (2004), Klimt (2005). Ζωγράφοι έχουν επίσης αποτυπωθεί σε ταινίες, όπως το Love Is the Devil: Study for a Portrait of Francis Bacon (1998), που αναφέρεται στον βρετανό Φράνσις Μπέικον, το Artemisia (1997) για την Αρτεμιζία Τζεντιλέσκι, το Séraphine (2008) για την Σεραφίν ντε Σενλις, Andrey Rublyov (1966) για τον ρώσο αγιογράφο Αντρέι Ρουμπλιόφ και τα Le mystère Picasso (1956), Surviving Picasso (1996) αναφερόμενα στον Πάμπλο Πικάσο.