Σκοτεινός Ποταμός (Dark River)
Βρετανικό βουκολικό δράμα από μία από τις πιο ενδιαφέρουσες γυναικείες φωνές στο σύγχρονο σινεμά.
Μερικά χρόνια μετά τον εξαιρετικό Εγωιστή Γίγαντα, η σκηνοθέτις Κλιό Μπαρνάρντ επιστρέφει με μια ιστορία που διαδραματίζεται στην βρετανική επαρχία. Η Άλις (Ρουθ Γουίλσον) επιστρέφει στην οικογενειακή φάρμα μετά τον θάνατο του πατέρα της. Είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει την διαχείρηση της φάρμας, κάτι που θα την φέρει αντιμέτωπη με τον αδελφό της Τζο (Μαρκ Στάνλεϊ). Σύντομα παλιές πληγές που παραμένουν ανοιχτές θα αρχίσουν να εμφανίζονται ξανά…
Πιο απλή ταινία σε σχέση με τις προηγούμενες της Μπαρνάρντ -που είναι γνωστή για τον τρόπο που βάζει τις διαφορετικές μορφές τέχνης να «συνομιλούν» μεταξύ τους-, ο Σκοτεινός Ποταμός εντάσσεται στο είδος του κοινωνικού ρεαλισμού που κάνει ο Κεν Λόουτς. Οι ήρωες της Μπαρνάρντ είναι άνθρωποι της εργατικής τάξης που η ζωή τους έχει φερθεί σκληρά και προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο που μπορούν.
Το ίδιο συμβαίνει και στο Σκοτεινό Ποταμό, μόνο που στο επίκεντρο της ιστορίας δεν είναι το δράμα επιβίωσης, αλλά ένα τραύμα που οι κεντρικοί πρωταγωνιστές κουβαλούν από όταν ήταν παιδιά. Και εδώ εισέρχεται το φαντασιακό επίπεδο της ταινίας: Η Άλις βλέπει τον πατέρα της (ο Σον Μπιν σε μικρό ρόλο), όχι μόνο σε flashback, αλλά να «ζωντανεύει» σχεδόν μπροστά της. Η εικόνα και κυρίως ο ήχος επιστρατεύονται εδώ για να δείξουν τη δραματική κατάσταση που βιώνει η κεντρική ηρωίδα. Είναι μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση του προσωπικού τραύματος και μια προσέγγιση που από τη μία καταφέρνει να φανερώσει πόσο η Άλις προσπαθεί να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, ενώ από την άλλη εμπλέκει συναισθηματικά τον θεατή στην ιστορία της Άλις.
Η Μπαρνάρντ εμπνέεται από ένα μυθιστόρημα για να αφηγηθεί μια ιστορία χωρίς πολλά «φτιασίδια» που σίγουρα είναι λιγότερο σύνθετη από τις προηγούμενες δουλειές της και φέρνει πάλι στο επίκεντρο τις ανθρώπινες σχέσεις. Στον Εγωιστή Γίγαντα ήταν η σχέση ανάμεσα σε δύο φίλους εκείνη που βρισκόταν στο προσκήνιο, ενώ στον Σκοτεινό Ποταμό είναι η σχέση ανάμεσα σε δυο αδέλφια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι καλύτερες σκηνές της ταινίας είναι εκείνες που αφορούν ακριβώς τη σχέση της Άλις και του Τζο, τον τρόπο που συγκρούονται και προσεγγίζουν ο ένας τον άλλο.
Η Ρουθ Γουίλσον αποτελεί το κατάλληλο κράμα δυναμισμού και ευθραυστότητας, ενώ και ο Μαρκ Στάνλεϊ επιδεικνύει μια γκάμα συναισθημάτων που κινείται από την αδιαφορία στην οργή και στην ενοχή.
Μπορεί ο Σκοτεινός Ποταμός να μην είναι η καλύτερη δουλειά της Μπαρνάρντ, είναι όμως μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στην φιλμογραφία μιας αξιοπρόσεκτης δημιουργού. Αξίζει να σημειωθεί ότι το τραγούδι των τίτλων ερμηνεύει η Π. Τζ. Χάρβεϊ σε μια δουλειά διαφορετικού ύφους.
