Spiderman: Επιστροφή στον τόπο του (Spiderman: Homecoming)

O νεαρός Πίτερ Πάρκερ μετά τη σύντομη συνάντηση του με τους Avengers στο Capt.America: Civil War, έχει γίνει το ψυχοπαίδι του Ironman – Τόνι Σταρκ, ο οποίος αναβαθμίζει τη στολή του, αναθέτει στον υπάλληλο του Χάπι Χόγκαν να τον προσέχει και τον συμβουλεύει να είναι καλός μαθητής στο σχολείο του και να αποφεύγει τους μπελάδες. Ο Πίτερ όμως θέλοντας να του αποδείξει ότι είναι ικανός να γίνει μέλος της ομάδας του θα κάνει το ακριβώς αντίθετο. Ο μεγάλος του αντίπαλος εδώ θα είναι ο Vulture.

Μπόλικη διάθεση για χιούμορ και νεανικό φρεσκάρισμα του χαρακτήρα, δράση και περιπέτεια συνθέτουν μια αξιόλογη ταινία τόσο ως αυτόνομο έργο, όσο και κοντά στις προσδοκίες των φίλων του Άνθρωπου Αράχνη, η οποία πιθανότατα να αποτελέσει την πρώτη από πολλές που θα ακολουθήσουν.

Ο τίτλος της ταινίας Home Coming (Επιστροφή στον Τόπο του) έχει περισσότερες σημασίες από όσες αρχικά θα αντιληφθείτε. Υπάρχει φυσικά η υπόθεση της ταινίας, υπάρχει το άτυπο reboot, αλλά πολύ δε περισσότερο η μεγάλη επιστροφή του Spidey πίσω στη Marvel!

Θυμίζουμε ότι στις αρχές, πολύ πριν η Marvel ξεδιπλώσει το δικό της στούντιο παραγωγής και το τεράστιο franchise που έχει σήμερα, για να μαζέψει χρήματα αναγκάστηκε να πουλήσει κάποια από τα δυνατά χαρτιά της… Έτσι πούλησε τους X-Men  στην 20^th Century Fox (εξού και δε μπορούν οι υπόλοιπες ταινίες Marvel να αναφέρουν τον όρο «mutant») και τον Spiderman στην Sony. Έτσι ο «αραχνούλης» έμεινε αποκομμένος από τους υπόλοιπους υπερήρωες, αλλά και τους Avengers, σε ένα σφιχτό σύμπαν που έμοιαζε με γυάλα. Πέντε ταινίες μετά, οι  πρώτες τρεις του Σαμ Ράιμι με τον Τόμπι Μαγκουάιαρ και οι επόμενες δυο όχι και τόσο επιτυχημένες, με τον Άντριου Γκάρφιλντ, η Sony είναι πλέον πιο ανοιχτή σε συνεργασία με τη Marvel, που φαίνεται να έχει το μαγικό ραβδάκι της εισπρακτικής επιτυχίας. Ο «αιώνια έφηβος» Πίτερ Πάρκερ ξανασυστήνεται στο κοινό, αυτή τη φορά μέσω του Τομ Χόλαντ, αρχικά στο περσινό Captain America: Civil War.  Πλέον κατέβηκαν οι μπάρες και θα βλέπουμε τον άνθρωπο αράχνη σε πιο ενεργό ρόλο σε άλλες ταινίες Marvel, όπως το Avengers: Infinity War που έρχεται, όπως και άλλους ήρωες Marvel στις δικές του ταινίες. Ήδη στο Homecoming έχει ενεργή συμμετοχή ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ ως Ironman και μερικές χιουμοριστικές εμφανίσεις του Κρις Έβανς ως Captain America.

Τον πιτσιρικά Τομ Χόλαντ, ίσως θυμάστε σαν ένα από τα δυο παιδιά του ζεύγους Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Ναόμι Γουότς στο τσουνάμι του The Impossible ή το παιδάκι στο How I Live Now, ή μια από τις φωνές που μιλούσε στο τηλέφωνο ο Χάρντι στο Locke. Σίγουρα από δω και μπρος θα τον δούμε σε αρκετές ταινίες ως Άνθρωπο Αράχνη, καθώς είναι ήδη στα σκαριά και η συνέχεια της πρώτης του ταινίας.

Η αλήθεια είναι ότι ο Σπάιντερμαν πάντοτε είχε καλές αρχές, αλλά έμοιζε να χάνει λίγο στη συνέχεια. Λόγω των απανωτών reboot και μιας που δεν έχουν περάσει και τόσα χρόνια από τα προηγούμενα, οι δημιουργοί απέφυγαν να ξαναβάλουν στο παιχνίδι το τσίμπημα της αράχνης, τον χαμό του αγαπημένου θείου και την κλασική ατάκα «with great power comes greater responsibility». Θεωρώντας όλα αυτά λίγο-πολύ γνωστά, ως και βαρετά για το κοινό, ξεκινούν από λίγο πιο μετά, αναζητώντας τον χαβαλέ του όλου πράγματος, αλλά και την εκπαίδευση του Πίτερ Πάρκερ ως Σπάιντερμαν, ουσιαστικά προσπαθώντας να ανακαλύψει όλες τις δυνατότητες της νέας του στολής που του έφτιαξε ο Ironman. Ξεκινάμε -όπως και κλείνουμε- με teen rock ακούσματα από Ramones και μια 80’s διάθεση και επιρροές, που φαίνονται και στον χαρατήρα του Πίτερ Πάρκερ, που ίσως σας θυμίσει σε παλιότερες ταινίες τον Μάικλ Τζέι Φοξ (Επιστροφή στο Μέλλον, Teenwolf).

Η ταινία έχει σαφή διάθεση για τρολάρισμα, με αυτοαναφορές και inside jokes. Από τις πιο διασκεδαστικές είναι η συνέχεια της παιχνιδιάρικης κόντρας Marvel-DC. Έτσι, ο Πάρκερ έχει στην τάξη του έναν συμμαθητή που τον λένε Flash, τον οποίο συχνά κοροϊδεύουν ευθέως ως τον ταχύτερο άνθρωπο στη γη, παρομοιάζοντας τον με το γνωστό χαρακτήρα της DC (που έχει τα τελευταία χρόνια ίσως την πιο επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά με υπερήρωες). Ομοίως, το αστείο για τον αραβώνα του Τόνι Σταρκ και της βοηθού του που συνέχεια αναβάλλεται από την ταινία του Ironman το 2008 και σύντομο cameo της Γκουίνεθ Πάλτροου μόνο για αυτό! Φυσικά, από την άλλη έχουμε τον Μάικλ Κίτον, με θητεία στην DC -ως Batman, αργότερα  στο Birdman και τώρα ως κακό Vulture. Μπόλικη δουλειά εδώ, μιας και όλοι οι προηγούμενοι Σπάιντερμαν «χώλαιναν» σε κακούς, από τον Green Goblin του Γουίλεμ Νταφόε, στον Δόκτορ Octapus του Άλφρεντ Μολίνα στον Δόκτορ Lizzard ή τον Electro του Τζέιμι Φοξ, με ίσως τον Sandman και τον Venom της τρίτης ταινίας του Σαμ Ράιμι κάπως να ξεχωρίζουν. Ο Vulture είναι αρκετά αλλαγμένος και ρεαλιστικός σε σχέση με τα κόμικ, όπου ήταν ένας σαλεμένος μεταλλαγμένος με φτερά. Εδώ είναι ένας κοινός άνθρωπος, που έχει στην κατοχή του εξωγήινο εξοπλισμό που του δίνουν τις δυνάμεις του. Προσπαθεί να δικαιολογήσει εν μέρει τις πράξεις του, το πως έφτασε στην παρανομία και μετά, είναι σχεδόν συμπαθής, ενώ επιφυλάσσει και μια ενδιαφέρουσα σεναριακή ανατροπή στη συνέχεια.

Έχουμε λοιπόν -επιτέλους- μια ταινία Σπάιντερμαν στα πλαίσια της Marvel συνταγής, με νέο αίμα στο καστ, αλλά και παλιούς γνώριμους. Το δίπολο καλού-κακού Τομ Χόλαντ και Μάικλ Κίτον είναι επιτυχημένο, η Μαρίσα Τομέι ως θεία Μέι, ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ πιο σοβαρός Ironman από ότι τον έχουμε συνηθίσει έχει το διδακτικό ρόλο του μέντορα, όπως και ο Κρις Έβανς ως Capt.America με τις τηλεοπτικές παρεμβάσεις του. Σίγουρα υπάρχουν σημεία που είναι λίγο κουραστικά ή βαρετά, συνολικά όμως είναι μια διασκεδαστική εμπειρία. Μπορεί η ταινία του Τζον Ουάτς να μη φτάνει το χαβαλέ του Deadpool ή του Ant-Man, έχει σίγουρα κάνει μεγάλα βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Αξίζει τον κόπο να περιμένετε τις «κλασικές» δυο κομμένες σκηνές, μετά τους διασκεδαστικούς τίτλους τέλους και τα γράμματα, για λίγο ακόμα εσωτερικό τρολ.