Thelma
Νεαρή φοιτήτρια που προέρχεται από θρησκόληπτη οικογένεια, συνειδητοποιεί τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα για συμφοιτήτριά της. Τα νέα αυτά συναισθήματα φέρνουν στην επιφάνεια και κάποιες παράξενες δυνατότητες. Η Θέλμα θα κληθεί να ανακαλύψει από πού προέρχονται οι κρίσεις που βιώνει και πώς μπορεί να τις ξεπεράσει.
Σχόλιο για την θρησκεία και την αγάπη από τον Γιοακίμ Τρίερ, σκηνοθέτη των «Όσλο, 31 Αυγούστου» και «Reprise», σε μια ταινία που συνδυάζει την σκανδιναβική «ψυχρότητα» με το υπερφυσικό στοιχείο -οι κρίσεις της πρωταγωνίστριας εκδηλώνονται ως ψυχοκινητικές δυνάμεις με καταστροφικές μερικές φορές αποτελέσματα.
Η ταινία ξεκινά με μία σοκαριστική σκηνή: εκείνη που μπαμπάς και κόρη βρίσκονται για κυνήγι και ο πατέρας έχει στρέψει το όπλο του στο θήραμα. Λίγες στιγμές αργότερα τον βλέπουμε να στρέφει το όπλο του στο ίδιο το κοριτσάκι. Θα μπορούσε να είναι μια σκηνή βγαλμένη από μια κλασική ταινία τρόμου, αλλά ο Γιοακίμ Τρίερ δεν θα μπορούσε να κάνει απλά μια ταινία τρόμου.
Το Thelma περνά από τον τρόμο στην κατανόηση, σε μία ταινία που δύσκολα την κατατάσσεις κάπου -όχι ότι χρειάζεται κιόλας. Χρησιμοποιώντας επαναλαμβανόμενα μοτίβα όπως τα πουλιά ή οι σκηνές ασφυξίας κάτω από το νερό, ο Τρίερ τονίζει την εσωτερική ένταση που βιώνει η ηρωίδα του -εδώ ο απόηχος της Carrie του Μπράιαν Ντε Πάλμα γίνεται φανερός.
Στην πραγματικότητα, η ταινία αποτελεί μια έξυπνη αναφορά στην ενοχή και το πώς αυτή καθηλώνει τις δυνατότητές μας, ενώ μιλά για τα βαθύτερα ένστικτα που μάς εμποδίζουν να προχωρήσουμε.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην φωτογραφία του Τζέικομπ Ίρε, καθώς και στην αγωνιώδη ερμηνεία της νεαρής πρωταγωνίστριας της ταινίας, Έλι Χάρμποε.
Όσοι περιμένουν εύκολες απαντήσεις -ή και ξεκάθαρες απαντήσεις- από τον Γιοακίμ Τρίερ, δεν θα τις βρουν εδώ και εν μέρει αυτή η αμηχανία είναι και ένα από τα αδύναμα σημεία μιας κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρουσας ταινίας.
