Το Παρίσι μπορεί να περιμένει

Στα 80 της χρόνια η σύζυγος του Φράνσις Φορντ Κόπολα, Έλινορ Κόπολα, κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη για μία κομεντί που μοιάζει με ταξιδιωτικό ημερολόγιο. Η Αν και ο σύζυγός της ετοιμάζονται να φύγουν από την τρέλα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών (εκείνος είναι παραγωγός) και να μεταβούν αεροπορικώς στη Βουδαπέστη πριν ταξιδέψουν για το Παρίσι. Μια ενόχληση στα αυτιά της θα εμποδίσει την Αν από το να ταξιδέψει με τον σύζυγό της. Ο συνεργάτης του, ένας Γάλλος ονόματι Ζακ, αναλαμβάνει να τη συνοδεύσει. Το σύντομο ταξίδι, όμως, κρατά όλο και περισσότερο, καθώς ο Ζακ προτείνει στην Αν να δοκιμάσουν νέες γεύσεις, να επισκεφθούν αξιοθέατα και να χαρούν τον χρόνο τους μαζί.

Η ταινία της Έλινορ Κόπολα δεν αποτελεί ανακάλυψη της πυρίτιδας: η σκηνοθέτις δεν διαθέτει σίγουρα το ταλέντο του συζύγου (ή της κόρης της). Και παρ’ όλο που ξεκινά ευχάριστα, στη συνέχεια εξαντλείται με κάθε νέο πιάτο, κάθε φιλοσοφία περί ζωής που ξεστομίζει ο φαφλατάς Ζακ. Παρ’ όλα αυτά, είναι μια ευχάριστη πρόταση για βραδινή έξοδο που εν μέρει θα ικανοποιήσει όσους αγαπούν ταξίδια, φαγητό και οινογνωσία.

Μεγάλο ατού της ταινίας είναι η πρωταγωνίστριά της, Ντάιαν Λέιν, σε έναν ρόλο που της ταιριάζει και στον οποίο η ίδια προσδίδει φρεσκάδα. Δεν θα μπορούσε να πει κανείς το ίδιο για τον Αρνώ Βιάρ και ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ταινίας είναι η έλλειψη χημείας ανάμεσα στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες. Δεν είναι μόνο αταίριαστοί, αλλά δεν φαίνεται να εξηγείται και η όποια ερωτική έλξη μεταξύ τους. Σχεδόν ενοχλητικό και το μουσικό θέμα της ταινίας, ένα γλυκερό αναμάσημα άλλων μουσικών θεμάτων.