Μία Προσωπική Ιστορία (Una Questione Privata)

Το καλοκαίρι του 1943 και εν μέσω πολέμου στο Πιεμόντε της βόρειας Ιταλίας, ο Μίλτον μαζί με τον φίλο του Τζόρτζιο περνάει χρόνο και ερωτεύεται την Φούλβια με την οποία μοιράζονται την ίδια αγάπη για την μουσική, την λογοτεχνία και τα Ανεμοδαρμένα Ύψη. Αν και ο έρωτας τους μένει ανολοκλήρωτος, ένα χρόνο μετά ο Μίλτον και εφόσον έχει ταχθεί με το μέρος των παρτιζάνων που μάχονται τους φασίστες και τους Ναζί, θα προσπαθήσει να αναζητήσει τον παλιό του έρωτα αλλά ταυτόχρονα να σώσει και τον φίλο του που έχει πέσει στα χέρια των φασιστών.

Σκηνοθετημένο από τον Πάολο Ταβιάνι εφόσον ο Βιτόριο δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την ταινία λόγω κακής υγείας λίγο πριν τον θάνατο του, αυτή η Προσωπική Ιστορία μας υπενθυμίζει πως το σινεμά των μεγάλων Ιταλών Αδελφών Ταβιάνι ( Η Νύχτα του Σαν Λορέντζο, Χάος, Πατέρας Αφέντης) δεν έχει ηλικία και μένει αναλλοίωτο στον χρόνο. Στο ίδιο ακριβώς ύφος τους λοιπόν διασκεύασαν κινηματογραφικά το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Beppe Fenoglio, μια ιστορία έρωτα, αυτοθυσίας και πολέμου στα βουνά της βορειοδυτικής Ιταλίας. Με άκρως ρετρό κινηματογραφική διάθεση και με ατμόσφαιρα που θυμίζει ιταλικό σινεμά τους στην δεκαετία του 80, η ταινία στα 85 λεπτά της καταφέρνει να μεταδώσει την ατμόσφαιρα του πολέμου, τον αντάρτικο πόλεμο στα βουνά, την ξενοιασιά της νιότης, τον αγώνα ενάντια στα εγκλήματα του φασισμού αλλά και την έννοια της φιλίας.

Σεναριακές ευκολίες και λίγο άτσαλο μοντάζ στα μείον αλλά η ταινία διακατέχεται από το πνεύμα των Αδελφών Ταβιάνι, για μια εποχή που οι ίδιοι γνωρίζουν καλά και έζησαν από πρώτο χέρι. Ο Luca Marinelli είναι χάρμα οφθαλμών στον ρόλο του Μίλτον με την μόνιμη μελαγχολία στην έκφραση του, υποδυόμενος τον νεαρό παρτιζάνο που μάχεται ταυτόχρονα τον εαυτό του και τους φασίστες. Τα ομιχλώδη πλάνα στα βουνά αλλά και μια σουρεαλιστική σκηνή με μια δολοφονημένη οικογένεια χωρικών και ένα μικρό κορίτσι, μας υπενθυμίζουν ευχάριστα το καλό κλασικό σινεμά των Ταβιάνι.

Απλό και νοσταλγικό, χωρίς κορυφώσεις όμως αλλά με μία αύρα παλαιού ευρωπαικού σινεμά, η Προσωπική Ιστορία των Αδελφών Ταβιάνι επιβεβαιώνει το κύρος του κλασικού έναντι στην γοητεία του καινούργιου.