Σινεμά

Διατριβή για έναν φόνο

Πολλοί είναι εκείνοι που παρομοιάζουν το Διατριβή για έναν φόνο με την ταινία Μυστικό Στα Μάτια Τους (αν και ο σκηνοθέτης και οι σεναριογράφοι είναι διαφορετικοί). Ένας από τους λόγους είναι η παρουσία του πάντα εξαιρετικού Ρικάρντο Νταρίν και –φυσικά- η θεματική της.

Καθηγητής εγκληματολογίας ψυλλιάζεται ότι τον φόνο νεαρής γυναίκας έχει διαπράξει φοιτητής του, γιος ενός παλιού του φίλου. Η υποψία γίνεται εμμονή, κρατώντας ξάγρυπνο τον καθηγητή.

Σίγουρα το Διατριβή για έναν Φόνο δεν είναι κακή ταινία. Η σκηνοθεσία είναι καλή, ο Νταρίν κρατά όπως πάντα τους σωστούς ρυθμούς. Το χιτσκοκικής έμπνευσης παιχνίδι στήνεται όπως πρέπει (αν και κινείται μάλλον αργά).

Το πρόβλημα έγκειται στη σύγκριση. Τόσο στη σύγκριση με το Μυστικό στα Μάτια Τους, μία από τις καλύτερες αργεντίνικες ταινίες των τελευταίων ετών (δες κριτική εδώ), όσο και στη σύγκριση με κάθε αστυνομική σειρά από αυτές που προβάλλονται κατά δεκάδες στην τηλεόραση.

Γιατί η λογική είναι παρόμοια. Η υποψία, η αναζήτηση, οι λεπτομέρειες. Όσο καλογυρισμένο και αν είναι, το Διατριβή για έναν φόνο μοιάζει με κάτι που έχεις ξαναδεί. Και δεν χρειάζεται να κατηγορήσουμε τον Χίτσκοκ γι’ αυτό.

Ούτε Το Μυστικό στα Μάτια Τους που κέρδισε το Όσκαρ όχι για το μυστήριο, ούτε για το αποκαλυπτικό φινάλε. Αλλά γιατί έδωσε ανθρώπινο πρόσωπο σε μία αστυνομική ιστορία, γιατί μίλησε για ανθρώπους που δεν έχουν βάλει τελείες, για στοιχειωτικές αναμνήσεις που δεν λένε να φύγουν, γιατί δημιούργησε μια ατμόσφαιρα πραγματικού μυστηρίου και πίκρας.

Εκεί που η Διατριβή για Έναν Φόνο ξεχωρίζει είναι στο φινάλε. Σκεφτόμενη στη διάρκεια της ταινίας τις διαφορετικές πιθανές λύσεις που μπορεί να δώσει η ταινία, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτή που δίνει είναι η καλύτερη.

Μέχρι τότε, όμως, είναι ήδη αργά για τον θεατή…

Τελικά να τη δω;

Χιτσκοκικής λογικής, αλλά χιλιοειδωμένη σε δεκάδες άλλες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, το Διατριβή για έναν Φόνο ξεχωρίζει από τις αντίστοιχες χολιγουντιανές –αν και είναι μάλλον αργό. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν φτάνει το εξαιρετικό Μυστικό στα Μάτια Τους.

Διαβάστε επίσης: Το μυστικό στα μάτια της
Διαβάστε επίσης: Δέκα ταινίες με ανατρεπτικό φινάλε

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Μια σκέψη για το “Διατριβή για έναν φόνο

  • Χάνει λίγο και σεναριακά, ακολουθεί πεπατημένες, ενώ από τη μια σαν καθηγητής διδάσκει να κοιτούν τις λεπτομέρειες κι από την άλλη ο ίδιος βασίζεται τελικά μόνο στο ένστικτό. Δεν είναι κακή, αλλά δεν είναι και τίποτα σπουδαίο… κρίμα.

    Σχολιάστε

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *