Το όνειρο γίνεται εφιάλτης. Οδός Μαλχόλαντ, Χόλιγουντ.

Έχουν περάσει βέβαια κάποια χρόνια από την πρώτη της προβολή (2001). Εξακολουθεί, ωστόσο, να παραμένει μια παράξενη εμπειρία, παρ’ όλο που πολλοί θεατές ίσως να έχουν βρει ή να έχουν ακούσει την πιο πιθανή εκδοχή της ταινίας.
Με τη βοήθεια του σκηνοθέτη Αγγελου Φραντζή, δίνουμε μία λύση στο γρίφο που ακούει στο όνομα Οδός Μαλχόλαντ.

(ακολουθούν spoiler. Αν δεν έχετε δει την ταινία παρακαλώ μην συνεχίσετε την ανάγνωση. Θεωρείστε ότι έχετε προειδοποιηθεί :p)

Η ταινία ξεκινάει με έναν χορό, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι και μια κοπέλα που φαίνονται χαρούμενοι. Η αμέσως επόμενη σκηνή είναι ένα κρεβάτι με κόκκινα σεντόνια. Η κάμερα πλησιάζει στο μαξιλάρι.

Αμέσως μετά η ταινία ξεκινά. Βλέπουμε το δυστύχημα μιας μελαχρινής κοπέλας (θα την πούμε Ρίτα), το πως αυτή –έχοντας αμνησία- καταφεύγει σε ένα άγνωστο σπίτι, όπου συναντά την ξανθιά Μπέτι που έχει έρθει από μια μικρή αμερικανική πόλη για να κυνηγήσει το όνειρό της και να γίνει ηθοποιός. Τα υπόλοιπα αφορούν το κάστινγκ μιας ταινίας, έναν σκηνοθέτη που του επιβάλλουν μια ηθοποιό, έναν αδέξιο δολοφόνο, έναν έρωτα μεταξύ δύο γυναικών και ένα κλαμπ με την ονομασία Σιλέντσιο. Ώσπου ξαφνικά το μπλε κλειδί γυρίζει, η Μπέτι γίνεται Νταϊάνα, η Ρίτα γίνεται Καμίλα, ο έρωτας γίνεται εμμονή και τα πάντα μοιάζουν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…

Να ξεφεύγουν; Ίσως όχι και τόσο. Κι αυτό γιατί τα όσα διαδραματίζονται στην αρχή της ταινίας (από το ατύχημα δηλαδή μέχρι και το κλαμπ Σιλέντσιο) αποτελούν απλά ένα… όνειρο. Ένα όνειρο της Ναόμι Γουότς (Νταϊάνα) που έχοντας χάσει την αγαπημένη της Καμίλα προσπαθεί να δώσει σχήμα και λογική στην απώλεια. Μας το δείχνει το μαξιλάρι στην αρχή. Το ίδιο εκείνο που βρίσκεται στο διαμέρισμα της Νταϊάνα. Μας το δείχνει και η πόρτα που χτυπά, σηκώνοντας την Νταϊάνα από έναν ύπνο, ο καουμπόι («ώρα να ξυπνήσεις, κοριτσάκι»). Όσα ακολουθούν μοιάζουν με όνειρο αλλά είναι η… πραγματικότητα.

Το όνειρο αποτελεί μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας, όπου συναισθήματα διογκώνονται ανάλογα με τα προβλήματα και τις ανασφάλειες του ατόμου που τα βλέπει.

Τι πρέπει να προσέξει κανείς στο όνειρο της Νταϊάνα:

-Η Ρίτα-Καμίλα έχει χάσει τη μνήμη της. Η Μπέτι-Νταϊάνα την τοποθετεί έτσι, μιας και θέλει να… την ελέγχει (η Καμίλα την αρνείται στο τρίτο κομμάτι της ταινίας). Μέσα στο όνειρο η Μπέτι-Νταϊάνα φτιάχνει τα μαλλιά της Ρίτα-Καμίλα, την κάνει από μελαχρινή ξανθιά, τη φέρνει στα μέτρα της, την κάνει ίδια με εκείνη (προσέξτε τις αναφορές στον Δεσμώτη του Ιλίγγου).
-Το όνομα Καμίλα Ρόουντς αναφέρεται ως το όνομα της επίδοξης ηθοποιού που μια ομάδα περίεργων ανθρώπων θέλουν τον σκηνοθέτη Άνταμ Κέσερ να προσλάβει. Και η ατάκα που τη συνοδεύει είναι πάντα η ίδια «Αυτή είναι η κοπέλα». Πραγματικά. Αυτή είναι η κοπέλα για την οποία γίνονται όλα, μόνο που τότε εμείς δεν το ξέρουμε. Στο όνειρο η κοπέλα αυτή αποκτά τη μορφή της αντιζήλου της Νταϊάνα, της οποίας η σημασία έτσι διογκώνεται.
-Οι ρόλοι αντιστρέφονται: η Κοκό γίνεται η γλυκιά γειτόνισσα. Στην πραγματικότητα η Κοκό είναι η… «σκύλα» μητέρα του Άνταμ Κέσερ. Στο όνειρο ο Κέσερ δεν έχει κανέναν έλεγχο, αντίθετα με την πραγματικότητα. Ο δολοφόνος (ο Τζέικομπ του Lost) εμφανίζεται ως ατζαμής και άχρηστος (μια ελπίδα ότι ίσως δεν καταφέρει να εκτελέσει την αποστολή του;) Η ίδια η Μπέτι-Νταϊάνα εμφανίζεται ως μια αθώα, γεμάτη όνειρα και υπερβολικά ταλαντούχα νεαρή (δείτε στη σκηνή του κάστινγκ τον συμπρωταγωνιστή που λέει «να το κάνουμε όπως με εκείνη τη μελαχρινή»- αναφορά στην Καμίλα). Στην πραγματικότητα μαθαίνουμε ότι δεν είναι ιδιαίτερα ταλαντούχα, ότι κέρδισε το ρόλο μόνο λόγω της σχέσης της με την Καμίλα και ότι το αμερικανικό όνειρο διαστρεβλώνεται μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο.
-Η βαλίτσα με τα λεφτά και το μπλε κλειδί είναι φυσικά αυτά που εμφανίζονται στη συνάντησή της με τον δολοφόνο.
-Το κλαμπ Σιλέντσιο είναι η ευκαιρία του Λιντς να αποκαλύψει τη βάση πίσω από το σινεμά: όλα όσα βλέπουμε είναι μια ψευδαίσθηση (δεν υπάρχει μπάντα, μας λέει, κι όμως ακούμε μουσική, εκεί που η κοπέλα σταματά να τραγουδά το τραγούδι συνεχίζεται, οι θεατές ταυτίζονται και έχουν συναισθηματικές αντιδράσεις σε αυτά που γίνονται). Πρόκειται για ένα παιχνίδι: ουσιαστικά ο σκηνοθέτης μας λέει : όλα αυτά που βλέπετε αποτελούν μια ψευδαίσθηση, ένα ψέμμα. Η συνέχεια είναι το ξύπνημα από το όνειρο.

Σχετικά με την πραγματικότητα:
-Δεν υπάρχει χρονική συνέχεια. Η Νταϊάνα ξυπνά, η συγκάτοικός της της παίρνει το τασάκι και στην αμέσως επόμενη σκηνή το τασάκι βρίσκεται στο τραπέζι: έτσι καταλαβαίνουμε ότι παρακολουθούμε ένα φλας-μπακ. Ένα τέτοιο «κλείσιμο του ματιού» να χάσει κανείς, έχασε το χρόνο. Τέτοια μικροαντικείμενα καθορίζουν τις χρονικές στιγμές: ουσιαστικά το όνειρο είναι το τελευταίο που έρχεται πριν την αυτοκτονία της κοπέλας. Όλα τα προηγούμενα: φλερτ σκηνοθέτη-Καμίλα, το δείπνο στο σπίτι του σκηνοθέτη, η ερωτική σκηνή, η συνάντηση με τον δολοφόνο έχουν προηγηθεί.

Και φυσικά υπάρχει και το ηλικιωμένο ζευγάρι: γονείς ή παππούδες που από τη μία ωθούν την Νταϊάνα προς αυτόν τον διεφθαρμένο κόσμο του Χόλιγουντ και μετά γελούν με την αποτυχία της. Η οδός Μαλχόλαντ δεν είναι απλά ένας ακόμα δρόμος. Είναι ο δρόμος όπου τα όνειρα μετατρέπονται σε εφιάλτες…